Dün gece kesin olarak karar verdim bosanmaya.
Bir kendime ruhuma baktim da, benden hic bir eser kalmamis.
Kendimi sorguladim, ve esime hic bir zerre sevgi ask hissettmedigimi fark ettim. Aslinda uzun zamandir farkindaydim da, aliskanlik, birlikte kurulan planlar, "basaramamis" olmak, aileme aciklamak bunlar tutuyordu beni. Ama artik cok yoruldum, cok usandim.
Hep onun gönlüne göre yasamisim, hep onun istediklerine evet demisim, sadece o zaman evimizde huzur varmis. Ben ne kadar susarsam, onaylarsam o kadar iyiymis evliligim. Cok sacma ama bunca yil sonra bunu yeni fark ettim.
Kafam cok karisik, nerden nasil baslicam bilemiyorum. Su an dogum iznindeyim. Bir sene sonra baslicam calismaya. Seneya Nisan ayinda ilk ayligim gececek elime. O zamana kadar bi sekilde kendime bir yol cizmeliyim. Ortak birikimimiz var ama ben kendime özel bir birikimde olsun istiyorum. O zamana kadar en azindan yeni düzene alisana kadar hic degilse maddi sikintiya girmek istemiyorum.
Eminim esimde rahatlicaktir ayrilinca, cok farkliyiz biz, cok farkli zevklerimiz var, beklentilerimiz var hayattan. Ben ona cok asik olarak cok severek evlenmistim. Simdi geriye bakinca asla o benim kadar sevmemis diyebiliyorum, hatta sanirim bana hic asik olmamis.
Karisik yazdiysam kusuruma bakmayin, beynim cok karisik, sanki kafamin icinde beynimi bi posete koymuslarda düsüncem engelleniyor, ulasamiyorum beynime
hadibeyaaa
