Yorgunum benim kadar hayat dolu insanı yavaş yavaş eritti evet yine bir eş.Aslında çok iyiyiz ama ufak bir yanlış yapıyor düzeltiyoruz sonra benzer hatayı birdaha yapıyor ve önceki herşey aklıma geliyor. Önceleri anlayışlıydım. Ama artık bende uzatıyorum tahammülüm kalmadı kimseye. 10 yıldır birlikteyiz gençliğimiz beraber geçti. 3 yıldır evliyiz. Bu yıl çok aşırı sorumluluk bindi üzerine iş konusunda. Karnım burnumda şehir değiştirdim ona yardımcı oldum destek oldum üstelik önceki şehirde çok mutluyduk. Neyse inanın çok destek oldum ama iş stresi evliliğimize yansıdı ota b.ka kızmaya başladı. Şuan ailesinin yanındayız çokta severim onları, onların yanında melek gibi eşim.Ama odamıza giriyoruz bişey soruyorum duyamadım cevabını ikinci kez soruyorum hemen bağırıyor sacma sapan konuşuyor. Herşeye kızıyor.Alttan aldım , cevap verdim, bağırdım, güzelce konuştum değişmiyor eski hali gelmiyor eşimin ne yapacağımı bilmiyorum ama gözlerinin önünde eriyorum farkında değil. Dün ilk defa başka odada uyuyakalmış hemde ailesi gördü cok ağrıma gitti