- 21 Şubat 2009
- 7.437
- 987
- 363
Öncelikle merhaba herkese..
Bu satırları niye yazdığımı, bende bilmiyorum. Ama ihtiyacım var birilerinin desteğine , geçecek demesine. Kendi kendime anlatmaya , bununda geçeceğine inandırmaya çalışıyorum. Geçecek biliyorum , ama geçecek demekle acısı ertelenmiyor, üzüntü son bulmuyor.
Uzatmadan konuya girip anlatıyım : yaklaşık 7 aylık bi ilişkiydi. Çok zor dönemlerden geçmiş , yıpranmış, bittiğini göre göre çabalamaya çalıştığım, gururumdan ödün verdiğim çok ama çok sevdiğim biriydi. Onunda çok sevdiğine eminim. Beni en çok üzende bu zaten. Kendisi öfkesine, sinirine hakim olamayan, sinirlendiğinde ağzına geleni söyleyip sonrasında pişman olan biri. Çok oldu böyle, o kadar çok ayrılıp barıştık ki. Her seferinde ağladı. Ben sensiz yapamam vb biçok şey. Karşı koyamadım çünkü bende çok seviyodum. Mantığımın bitmesine inandığı bu ilişkiye kalbim sevgim mani oluyodu. O kadar iyi biliyodum ve görüyodum ki yürümediğini. Sonunda dayanamadım. Sevgimi bi kenara bırakıp ayrılmanın bizim için en doğrusu olduğunu, onunleykende üzüldüğümü, artık sevgisinin iyi gelmediğini anlattım. Yine karşı çıkmalar, sensiz yaşayamamlarda beraberinde geldi. Böyle 1 hafta konuşmadık bugün aradı görüşelim öyle konuşalım dedi. Peki dedim. Yüzyüze anlattım her şeyi. Yorulduğumu çabalamaktan bıktığımı anlattım. Ayrılmak istediğimi bu sefer geri dönüşü olmadığını söyledim. Ağladı ,o kadar üzüldüm ki. Birini üzmek benim yapıma terstir. Ayrılığı bi kenara bırakıp. onu üzdüğüm için bende üzüldüm. Bana yakışmazdı ama onu orda öylece bırakıp kalkıp gittim. Çünkü tekrar affetmekten, artık çabalarımın boşa çıkmasından yoruldum.
Kısacası bu ayrılığın sebebi. Okuyanlara tekrar çok teşekkür ederim. Yorum yapmasanız bile ben sadece anlatıp , paylaşmak istedim.
Bu satırları niye yazdığımı, bende bilmiyorum. Ama ihtiyacım var birilerinin desteğine , geçecek demesine. Kendi kendime anlatmaya , bununda geçeceğine inandırmaya çalışıyorum. Geçecek biliyorum , ama geçecek demekle acısı ertelenmiyor, üzüntü son bulmuyor.
Uzatmadan konuya girip anlatıyım : yaklaşık 7 aylık bi ilişkiydi. Çok zor dönemlerden geçmiş , yıpranmış, bittiğini göre göre çabalamaya çalıştığım, gururumdan ödün verdiğim çok ama çok sevdiğim biriydi. Onunda çok sevdiğine eminim. Beni en çok üzende bu zaten. Kendisi öfkesine, sinirine hakim olamayan, sinirlendiğinde ağzına geleni söyleyip sonrasında pişman olan biri. Çok oldu böyle, o kadar çok ayrılıp barıştık ki. Her seferinde ağladı. Ben sensiz yapamam vb biçok şey. Karşı koyamadım çünkü bende çok seviyodum. Mantığımın bitmesine inandığı bu ilişkiye kalbim sevgim mani oluyodu. O kadar iyi biliyodum ve görüyodum ki yürümediğini. Sonunda dayanamadım. Sevgimi bi kenara bırakıp ayrılmanın bizim için en doğrusu olduğunu, onunleykende üzüldüğümü, artık sevgisinin iyi gelmediğini anlattım. Yine karşı çıkmalar, sensiz yaşayamamlarda beraberinde geldi. Böyle 1 hafta konuşmadık bugün aradı görüşelim öyle konuşalım dedi. Peki dedim. Yüzyüze anlattım her şeyi. Yorulduğumu çabalamaktan bıktığımı anlattım. Ayrılmak istediğimi bu sefer geri dönüşü olmadığını söyledim. Ağladı ,o kadar üzüldüm ki. Birini üzmek benim yapıma terstir. Ayrılığı bi kenara bırakıp. onu üzdüğüm için bende üzüldüm. Bana yakışmazdı ama onu orda öylece bırakıp kalkıp gittim. Çünkü tekrar affetmekten, artık çabalarımın boşa çıkmasından yoruldum.
Kısacası bu ayrılığın sebebi. Okuyanlara tekrar çok teşekkür ederim. Yorum yapmasanız bile ben sadece anlatıp , paylaşmak istedim.