1 yıllık evliyiz, iyi anlaşabildiğim bir eşim var. Tartışmalarımız sadece ailesiyle alakalı, malumunuz çoğumuzun derdi.Dün yaşananlar ile alakalı fikirlerinize ihtiyacım var, yanlış yorumlamak (hassas bir dönemdeyim) kendimi üzmek istemiyorum.Dün anneler günüydü ve benim çooook büyük bir anne acım var.Sabah kalktığımdan beri başımda bitmeyen migren ağrılarım, ağlamaktan yüzü gözü şişmiş bir haldeydim, zoruma gidiyor annemin olmayışı, özel günlerde daha da artıyor acı.Yine bu halde eşimin arkadaşı burda diye kahvaltıya gittik, ordan anacığımın kabrine.Kayınvalideme de aldım hediyesini, verip evime dönüp bağıra bağıra ağlamak istiyorum.Eşim annemi alıp bir yerlere götürelim dedi (bugün olmasaydı daha iyiydi, gözüm cidden götürmüyor) tabi ki dedim, hayattaysa ve hala yanındaysa annen yapabildiğini yap.Migrenden gözümü zor açıyorum bu arada yoğun ağrım var, ama hepi topu 1 saat deyip gittim.Sonuç: Arabaya binildi kayınvalide önde, ben görümcemin 3 küçük çocuğuyla arkada, kayınvalidemin bilmemkaç senesinden kalan arsası görülmeye gidildi 1,5 saatlik yol.Bu arada araba benim şahsımın, ortak alınmış bir şey değil.Kendimi çok kötü, değersiz hissettim o an.Çocuk bakıcısı gibi, kötü bir halde olduğumu bilen eşime kızdım ben aslında, sonra da çocukları başından atıp kendi inzivaya çekilen görümceme.Büyütülecek bir konu değildir belki ama taviz tavizi doğuracak.Kendi arabamda el gibi, çocuklar bağırışıyor arkada, ben kafamı camlara vurucam artık.Ses etmedim.Berbat bir anneler gününe bir yenisini daha ekledim sadece.Abartıyor olabilir miyim?
