Saf biri olmaktan nasıl kurtulurum

Kendimize konduramıyoruz bence. Ama benim en gecerli sebebim annemin ilaçlara karşı olması ona uyup gitmedim yıllarca
37 yaşımdayım ilk antideprasanimi 10 yaşında aldım belli aralıklarla kullanıyorum hiç bir yan etkisini görmedim şehir efsanesi ilaç bağımlılık yapıyor falan en ağır olanı da kullandım doktor gözetiminde olunca bıraktığım zaman sıkıntı da yaşamadım
 
Safım ve uzun zamandır kafam çok dolu en basit kararı bile alamıyorum, beynim çalışmıyor, düşünemiyorum. İçim çok huzursuz böyle biri olduğum için kendime çok üzülüyorum kendime başka birine acır gibi acıyorum. Tüm gün yataktan çıkmayıp yaptığım en basit şeyi bile düşünüp pişmanlık duyuyorum. Yerin dibine girip uzunca bir süre inSan içine çıkmak istemiyorum. Yaptığım her hareket bana batıyor kendimi aşırı derecede kontrol ediyorum sanki bir annenin çocuğuna davrandığı gibi davranıyorum kendime. İçimden gelen hiçbir şey yok sadece uyulması gereken kurallar yapılması gereken işler varmış gibi geliyor. Kendimi bir şeylere mecbur hissediyorum. Kafamın içinde konuşan biri var onu 7/24 dinliyorum.
Dış dünyada hiçbir şey dikkatimi çekmiyor, canım hiçbir şey istemiyor, hayata devam etmek için ağzıma bir iki lokma atıyorum. uzun yıllardır depresyondayım doktora gitmemek için direndim şimdiyse elinde hiçbir şeyi olmayan bir genç kız olup çıkıverdim.

Onca yıl diğer insanların yanında küçük düştüğüm anları hatırlayıp yerin dibine girmeyi düşünüyorum. İnsanlar zorba; insanlar acımasız; insanlar anlayışsız... İnsanlar hayata tutunmuş ben ise sallanıyorum o dalda her An düştüm düşeceğim gibi. Kendime dost değilim,Aklıma beynime şeytan girmiş gibi geliyor, yapıcı eleştirilere kulak asmıyorum kendime kötülük etmekten zevk alıyorum, intiharın bir türü mü bu durumum? Kendimi bedenen öldürmeye cesaretim olmadığından psikolojik olarak öldürmeye çalışıyorum.

İnsanlar beni kullanıyor gibi geliyor, kafamda kuruyorum bana yalan söylüyorlar arkamdan konuşuyorlar sanki. bu yüzden kimseye içimi açamıyorum utanıyorum birine anlatacak diye endişeleniyorum. Son yaptığım hata biriyle tanışmak için kendime ısrar etmem oldu tanıştık da bir şekilde tanışmaz olaydık iyi de gidiyordu (daha doğrusu ben öyle zannetmiş olabilirim) Son konuşmamızda çok soğuk davrandı daha da konuşmadık ben de ona ithafen hikaye attım baktı ama üstüne bile alınmadı kendimi kullanılmış ve alay edilmiş gibi hissetmenin derin üzüntüsünü yaşıyorum.
okuduğunuz için teşekkürler içimi döktüm baya iyi geldi.
Çocukluğunda çok fazla eleştiriye ve küçümsemeye ve suçlamaları maruz kaldığını düşünüyorum maalesef bu tür davranışlar her zaman çocukluktan gelir hiç kimse annesinin karnında psikolojik rahatsızlıklarla dogmuyor
 
Çocukluğunda çok fazla eleştiriye ve küçümsemeye ve suçlamaları maruz kaldığını düşünüyorum maalesef bu tür davranışlar her zaman çocukluktan gelir hiç kimse annesinin karnında psikolojik rahatsızlıklarla dogmuyor
Aynen öyle dediğin gibi. Minik kalbimi kırdılar çocukken ben ufacıkken
 
Canım benim ya kıyamam çok üzüldüm senin için. Öncelikle bi kendinin farkına var. Sağlıklı olduğunun yiyecek ekmek içecek suyun temiz kıyafetlerin yatacak bir yatağın var. Eminim çok da güzel birisindir. Kendine bak bir gün süslen güzel giyin makyaj yap bu sana iyi hissettirebilir. Dışarı çık gökyüzüne bak derin derin nefes al temiz havayı çek içine. Sahip olduğun her şeyin belkide başka birilerinin hayali olduğunu düşün. Kişisel gelişim kitapları okuyabilirsin, kişisel gelişim videoları izleyebilirsin. Yaşayısıni ve karakterini daha doğrusu davranış ve tutumlarını beğendiğin bir insanı kendine rol model alabilirsin. Hiçbiri bir çözüm olmazsa sana psikiyatrik tedaviye yönelmeni öneririm. İnan hayatta çoğu şeyin bir çıkar yolu bir çözümü vardır ve hayat her şeye rağmen çok güzel ve sen daha yolun başındasın eminim hayatında yaşanılmayi bekleyen çook güzel günlerin vardır.🤍🌸
 
26 yaşındayım Okulu terk ettim açıktan okudum psikolojiksorunlarımdan dolayı. Vasıf gerektirmeyen işlerde çalıştım
Olsun sonuçta çalışıp paranı kazandın, ne bölümleri okudun kendine iş anlamında bı plan çizmelisin zamanla her şey rayına oturur para kazandikca ozguveninde gelir, inan kimse senden daha akıllı değil sadece biraz özgüvene ihtiyacın var hepsi bu. Saf kalpli olmak insanların güvenini suistimal eden, kalp kıran, insanların zamanını parasını çalan kalpsiz biri olmaktan çok daha iyi.
 
Olsun sonuçta çalışıp paranı kazandın, ne bölümleri okudun kendine iş anlamında bı plan çizmelisin zamanla her şey rayına oturur para kazandikca ozguveninde gelir, inan kimse senden daha akıllı değil sadece biraz özgüvene ihtiyacın var hepsi bu. Saf kalpli olmak insanların güvenini suistimal eden, kalp kıran, insanların zamanını parasını çalan kalpsiz biri olmaktan çok daha iyi.
Of Of nasıl düzelecek bilmiyorum
 
Sihirli bir değnek bekleme olmayacak. Yavaş yavaş adımlar atarak olacak.. Hani o çok korktuğun şeyler var ya cesaret edip onları yaparsan devamı gelecek.

Konfor alanının dışına çıkman gerek. Belki şu na kendini geçici de olsa güvende hissediyorsun evde. Kimseyle konuşmuyorsun, kimse sana zarar veremiyor, bir şey yapman gerekmiyor. Ama sahte bir güvenlik hissi bu.

İnan sevmek, sevilmek, bir şeyler başardığını hissetmek en önemlisi ben bunu yapabilirim deyip kendine güvenmek çok güzel bir şey.

1.Kendini sevmeye başla, nasıl mı? Kendinle kavgayı bırak, diğer insanlarla kıyaslamayı bırak, bu senin hayatın kendi hayatına odaklan, kendini sadece kendinle kıyasla. Düne göre daha mı iyisin, dünden beri bir şey başardın mı kendine bir şey kattın mı buna bak.

2.Vücudunu mu sevmiyorsun? Bunun için bir şey yap, ama yapabiliyorsan, imkansız olanları kabullen. Kendinin en iyi versiyonunu yarat. Derli toplu giyin, insanlar ilk giyime bakarlar ve saygı duyarlar. Spor yap, sağlıklı beslen.

3.Kitap oku bol bol, film izle insanlarla konuşacak bir şeyin olsun. Her konuda biraz, bir konuda her şeyi bil:) Mesela her gün değişik bir müzik dinle, youtubeda envai çeşit video var kişisel gelişimle ilgili. Bir terapi değil ama kendini anlamlandırmana yardımcı olur.

4.Az ama öz konuş. Kendini çok açıklama, bir şeyi bir kere söyle bırak. Hayır demeyi öğren. Kendini başkalarının yanında gömme. Çok yakın olmadığın insanlara her şeyini anlatma, her şey yolunda de geç.

5. En önemlisi bir işe yaradığını hisset. Hayatta bir amacın olmalı. Okulu bıraktıysan bir meslek öğren, ya da tekrar gir sınava. İlk bölümümü bırakıp ikinciye başladığımda ben de umutsuzdum ama pes etmedim.

Bunlar bir anda olmayacak, sen kendine yardım etmezsen kimse etmez. Ama gereğinde yardım istemekten de çekinme. Uzun zamandır yapmayı ertelediğin bir şey varsa ilk onu yap, sonra kendine bir psikiyatr/psikolog araştır ve her gün kendine iyi şeyler söyle. İyi şanslar 🌼
 
Safım ve uzun zamandır kafam çok dolu en basit kararı bile alamıyorum, beynim çalışmıyor, düşünemiyorum. İçim çok huzursuz böyle biri olduğum için kendime çok üzülüyorum kendime başka birine acır gibi acıyorum. Tüm gün yataktan çıkmayıp yaptığım en basit şeyi bile düşünüp pişmanlık duyuyorum. Yerin dibine girip uzunca bir süre inSan içine çıkmak istemiyorum. Yaptığım her hareket bana batıyor kendimi aşırı derecede kontrol ediyorum sanki bir annenin çocuğuna davrandığı gibi davranıyorum kendime. İçimden gelen hiçbir şey yok sadece uyulması gereken kurallar yapılması gereken işler varmış gibi geliyor. Kendimi bir şeylere mecbur hissediyorum. Kafamın içinde konuşan biri var onu 7/24 dinliyorum.
Dış dünyada hiçbir şey dikkatimi çekmiyor, canım hiçbir şey istemiyor, hayata devam etmek için ağzıma bir iki lokma atıyorum. uzun yıllardır depresyondayım doktora gitmemek için direndim şimdiyse elinde hiçbir şeyi olmayan bir genç kız olup çıkıverdim.

Onca yıl diğer insanların yanında küçük düştüğüm anları hatırlayıp yerin dibine girmeyi düşünüyorum. İnsanlar zorba; insanlar acımasız; insanlar anlayışsız... İnsanlar hayata tutunmuş ben ise sallanıyorum o dalda her An düştüm düşeceğim gibi. Kendime dost değilim,Aklıma beynime şeytan girmiş gibi geliyor, yapıcı eleştirilere kulak asmıyorum kendime kötülük etmekten zevk alıyorum, intiharın bir türü mü bu durumum? Kendimi bedenen öldürmeye cesaretim olmadığından psikolojik olarak öldürmeye çalışıyorum.

İnsanlar beni kullanıyor gibi geliyor, kafamda kuruyorum bana yalan söylüyorlar arkamdan konuşuyorlar sanki. bu yüzden kimseye içimi açamıyorum utanıyorum birine anlatacak diye endişeleniyorum. Son yaptığım hata biriyle tanışmak için kendime ısrar etmem oldu tanıştık da bir şekilde tanışmaz olaydık iyi de gidiyordu (daha doğrusu ben öyle zannetmiş olabilirim) Son konuşmamızda çok soğuk davrandı daha da konuşmadık ben de ona ithafen hikaye attım baktı ama üstüne bile alınmadı kendimi kullanılmış ve alay edilmiş gibi hissetmenin derin üzüntüsünü yaşıyorum.
okuduğunuz için teşekkürler içimi döktüm baya iyi geldi.
Ah ah ben de sen gibiyim ne yapacağız biz senin aynisiyim
 
yeterince kazık yediğinizde o saflık gidiyo bayağı gözünüz açılıyo hatta. yardım alarak bunu hafifletebilirsiniz, onu yap bunu yap dememiz kişiliği değiştirmez maalesef
 
Safım ve uzun zamandır kafam çok dolu en basit kararı bile alamıyorum, beynim çalışmıyor, düşünemiyorum. İçim çok huzursuz böyle biri olduğum için kendime çok üzülüyorum kendime başka birine acır gibi acıyorum. Tüm gün yataktan çıkmayıp yaptığım en basit şeyi bile düşünüp pişmanlık duyuyorum. Yerin dibine girip uzunca bir süre inSan içine çıkmak istemiyorum. Yaptığım her hareket bana batıyor kendimi aşırı derecede kontrol ediyorum sanki bir annenin çocuğuna davrandığı gibi davranıyorum kendime. İçimden gelen hiçbir şey yok sadece uyulması gereken kurallar yapılması gereken işler varmış gibi geliyor. Kendimi bir şeylere mecbur hissediyorum. Kafamın içinde konuşan biri var onu 7/24 dinliyorum.
Dış dünyada hiçbir şey dikkatimi çekmiyor, canım hiçbir şey istemiyor, hayata devam etmek için ağzıma bir iki lokma atıyorum. uzun yıllardır depresyondayım doktora gitmemek için direndim şimdiyse elinde hiçbir şeyi olmayan bir genç kız olup çıkıverdim.

Onca yıl diğer insanların yanında küçük düştüğüm anları hatırlayıp yerin dibine girmeyi düşünüyorum. İnsanlar zorba; insanlar acımasız; insanlar anlayışsız... İnsanlar hayata tutunmuş ben ise sallanıyorum o dalda her An düştüm düşeceğim gibi. Kendime dost değilim,Aklıma beynime şeytan girmiş gibi geliyor, yapıcı eleştirilere kulak asmıyorum kendime kötülük etmekten zevk alıyorum, intiharın bir türü mü bu durumum? Kendimi bedenen öldürmeye cesaretim olmadığından psikolojik olarak öldürmeye çalışıyorum.

İnsanlar beni kullanıyor gibi geliyor, kafamda kuruyorum bana yalan söylüyorlar arkamdan konuşuyorlar sanki. bu yüzden kimseye içimi açamıyorum utanıyorum birine anlatacak diye endişeleniyorum. Son yaptığım hata biriyle tanışmak için kendime ısrar etmem oldu tanıştık da bir şekilde tanışmaz olaydık iyi de gidiyordu (daha doğrusu ben öyle zannetmiş olabilirim) Son konuşmamızda çok soğuk davrandı daha da konuşmadık ben de ona ithafen hikaye attım baktı ama üstüne bile alınmadı kendimi kullanılmış ve alay edilmiş gibi hissetmenin derin üzüntüsünü yaşıyorum.
okuduğunuz için teşekkürler içimi döktüm baya iyi geldi.
dünya hassas kalpler için bir cehennem...o cehennemden kurtulmanız için insanları hayatınızın dışında tutmalısınız,insanlar sizin için bir aksesuar gibi olmalı,lazım olduğu zaman takın,lazım olmadığı zaman çıkartın kafanızdan,sanırım sorununuz insanları çok ciddiye alıp her hareketi şahsi olarak kendinize yormanız,yukarıdaki tavsiyeyi o yüzden verdim,şöyle düşünün herkesin bir hayatı o hayatında rutininde bir akışı var ve herkes o akışta ilerliyor,siz o akıntıda kendinize bir yer kapmaya calışıyorsunuz yada oyle sanıyorsunuz ama herkesin önceliği kendi hayatı,kimse sizi,sizin sandığınız kadar net görmüyor,küçük görmüyor,tuhaf görmüyor,sadece siz kafaya takıyorsunuz,sizde kendinize bir yön bulup oraya doğru akın,milleti boşverin,kendinizi tuhaf yada normal bütun ozelliklerinizle sevin,baskasının sevmesi yada nasıl gördüğü önemli değil siz kendinizi sevin ve saygı duyun,gecmişi boşverin anı yaşayın,herkes kendi derdinde surekli izleniyormuş gibi kasmayın, kendinizi rahat bırakın...
 
Back
X