- 26 Kasım 2015
- 1.916
- 548
- 123
Gerçekten çok kötüyüm ve uyuyacagım çünkü uyuyunca bari unutuyorum riyakar insanları.. Etrafımdakiler birer birer dökülüyor herkes sahte ve buna tahammülüm yok bazen intihar edenleri anlıyorum. Sevgisizlik ve şefkatsiz yaşamak o kadar zor ki. Ailen yokmu diyeceksiniz var bir kzıkardeşim 19 yasında ben 23. Kendi dünyasında yaşar o sevgilisi vardır her zaman ve karakterlerimiz çok zıt. Ben daha tutucuyum malesef o esnek daha rahat bir karakter keşke bende rahat olsaydım. Ama işte değilim.. Arkadaşlarım desem 3 tane en yakın arkadas dediğim insanlar var bunlardan birini gecen gün sildim attım bir önceki konumda yazmıştım kendisi bulusacakken bana ararım diyip aramamıs büyük ayıp etmişti. Bir diğeri bugün telefonu acmadı sonra sevgilimleyim diye mesaj attı çok mu zordu acıp iki.kelime etmek çok üzüldüm gerçekten vefa yok düşünce yok kimsede. Sonra 3. Arkadaşıma yarın için bi plan yönelttim o da mırın kırın edince tamam boşver dedim gercekten çökmüş haldeyim. Sevgilim yok o konuda da sorunluyum cok zor güveniyorum birine kafama yatan biride cıkmıyor karsıma. anladım ki ben depresyona bosuna girmemişim yalnızım gercekten cok yalnızım kırgınım ve bir o kadar yorgun. Arkadaslarıma kızgınım suan sırtımı dönsem hepten yalnız kalacağım olmuyor cidden bunalıyorum.. Allah var evet iyiki var ama kızlar cidden insan yalnız mutlu olamıyor