Ben 24 yasindayim, mimarim. 1 senedir calisiyorum. Sorunum su ki; yasim ilerledikce anneme olan bagliligim artiyor. Kucukken anneme cok duskun degildim ama su an eve isten yarim saat gec gelse, yuregim hoplayacak kivama geldim. Annem devlet memuru calisiyor hep bizim icin calisti. Kendi isteklerini erteledi, hicbir seyi cok istedigini bilmem annemin. Manevi olarak da hep yanimizdadir, yapma annem dedigim halde hala her sabah kahvalti hazirlar, agrim oldugunda sicak su torbami onume getirir, yeri gelir koca kizim sacimi bile tarar :)) O yuzden calismaya basladigimdan beri hep annem icin bir seyler yapmaya calisiyorum. Yurtdisina goturuyorum, sinemaya tiyatroya goturuyorum, disarida yemege cikartiyorum, her istedigini gozu takilsa bile almaya calisiyorum. Sanki ne yaparsam yapayim yetmeyecekmis gibi hissediyorum. Agzinin icine bakiyorum bir istegini, hayalini yakalayayim da onu yapayim diye. Boyle pamuklara sarip, dunyadaki butun kotuluklerden uzakta tutmak istiyorum annemi. Is yerinde sorun yasiyor mesela boyle bir sey yapamiyorum diye icim icimi yiyor. Ailesiyle vs sorun yasadiginda da ben oldugum muddetce annemi kimse ezemez diye paraliyorum herkesi. Hic ayri kalmak istemiyorum. Yeni soz yaptik dugune daha cok var ama yurtdisina gidecegim icin hep gozlerim doluyor simdiden dusundukce. Elimde olsa annemi de gotururum o durumdayim. Gun icinde surekli mesajlasiyoruz, aksamlari eve kosa kosa gidiyorum, seviyor diye kahvesini cikolatasini hazirlayip onune koymak en buyuk zevkim diyebilirim. Sozlume bu kadar vakit ayirmiyorum :)))
Anneye iyi davranmak tabii ki onemli ama benimki bagliliktan; 'bagimliliga' dogru ilerliyor. Saglikli bir durum olmadiginin farkindayim. Ama gun gectikce daha duskun oluyorum ve onune gecemiyorum.
Anneye iyi davranmak tabii ki onemli ama benimki bagliliktan; 'bagimliliga' dogru ilerliyor. Saglikli bir durum olmadiginin farkindayim. Ama gun gectikce daha duskun oluyorum ve onune gecemiyorum.
