kızlar merhaba.. bugün ve hatta geçip gitmekte olan her gün kendimi çok boş hissediyorum.
İnsanların içinde malca davranmaya başladığımı düşünüyorum ki annemde sağ olsun artık sinirindenmidir nedir böyle söylüyor.. ve bende artık inandım. Çalışmıyorum evdeyim. Onlardan tek bir kurş istemiyorum. Zor ihtiyac olmadıkça..
Söz yapmayı düşündüğüm biri var hayatımda ama sanırım ayrılıcam.. çünkü ailemin içine birilerini sokup rezil olmak istemiyorum.. babamın cimriliği sacma sapan konuşmaları..
Hiç gerek yok diyorum bazen yoktan yere rezil olmaya.. yada bir aileye karışmak istemiyorum ezik aptal bir şey beceremiyen biri olarak..
Eskiden böyle değildi. Mutluydum. Hani bir söz vardır güzel kadın/mutlu kadındır diye. Önceden bu çok sacma gelirdi güzel kadın zayıf kadındır güzel kıyafetleri olandır diye düşünürdüm zamanla kilo verdim ama dahada çirkinleştim. Çünkü işin sırrı mutluluktaydı ve ben mutlu değilim.
Söz hayallerini kurarken bi anda bozuyorum çünkü böyle bir şey olmucak diye.. ve sanırım karşımdaki insanda benim aptal biri olduğumu düşünmden çekip gideyim istiyorum. Belkide düşünüyordur.
Nerede ne konuşcağımı bilmiyormuşum. Halbuki sessizimdir insanlar arasında.
Napmam lazım bilmiyorum.. nasıl kendini yeniden severim bilmiyoum. Nasıl bu hayatın yaşanabilir olduğuna inanırım bilmiyorım..
Sanırım ayrılmalıyım hayatımdaki insandan. Sözüm olsa iğrenç olur rezilliklerle geçer.
Zaten beş kuruşum yok. Çalışsam kaç aydır görüşmeye bile çağıran yok. Ailemin durumu çok kötü değildir hatta iyidir mal varlğı olarak ama cimri sanırım babam.. zatn bende pek istemem.
bu ilişkiyi boşuna sürdürmiyim demi?
Yaş:23
İnsanların içinde malca davranmaya başladığımı düşünüyorum ki annemde sağ olsun artık sinirindenmidir nedir böyle söylüyor.. ve bende artık inandım. Çalışmıyorum evdeyim. Onlardan tek bir kurş istemiyorum. Zor ihtiyac olmadıkça..
Söz yapmayı düşündüğüm biri var hayatımda ama sanırım ayrılıcam.. çünkü ailemin içine birilerini sokup rezil olmak istemiyorum.. babamın cimriliği sacma sapan konuşmaları..
Hiç gerek yok diyorum bazen yoktan yere rezil olmaya.. yada bir aileye karışmak istemiyorum ezik aptal bir şey beceremiyen biri olarak..
Eskiden böyle değildi. Mutluydum. Hani bir söz vardır güzel kadın/mutlu kadındır diye. Önceden bu çok sacma gelirdi güzel kadın zayıf kadındır güzel kıyafetleri olandır diye düşünürdüm zamanla kilo verdim ama dahada çirkinleştim. Çünkü işin sırrı mutluluktaydı ve ben mutlu değilim.
Söz hayallerini kurarken bi anda bozuyorum çünkü böyle bir şey olmucak diye.. ve sanırım karşımdaki insanda benim aptal biri olduğumu düşünmden çekip gideyim istiyorum. Belkide düşünüyordur.
Nerede ne konuşcağımı bilmiyormuşum. Halbuki sessizimdir insanlar arasında.
Napmam lazım bilmiyorum.. nasıl kendini yeniden severim bilmiyoum. Nasıl bu hayatın yaşanabilir olduğuna inanırım bilmiyorım..
Sanırım ayrılmalıyım hayatımdaki insandan. Sözüm olsa iğrenç olur rezilliklerle geçer.
Zaten beş kuruşum yok. Çalışsam kaç aydır görüşmeye bile çağıran yok. Ailemin durumu çok kötü değildir hatta iyidir mal varlğı olarak ama cimri sanırım babam.. zatn bende pek istemem.
bu ilişkiyi boşuna sürdürmiyim demi?
Yaş:23