sanırım deliriyorum..

Yarimmelmaaa

Üye
Kayıtlı Üye
10 Nisan 2023
16
11
8
26
öncelikle hepinize merhaba 24 yaşında iki çocuk annesi bı kadınım derdimi nasıl anlatim bilmiyorum çünkü içimden geçenleri dilime dökemiyorum ben artık o kadar bunaldım kiii anlatacak kimsem yok bende size anlaticam hanımlar.. benim derdim kafamın içindeki sesler kötü düşünceler paranoyalar ve en önemlisi de kaybetme korkusu özellikle de çocuklarımı saçma olduğunu bildiğim halde kafamdan atamadgim kuruntular örneğin içimden çocuğuma Allah korusun bişey olsun diyorum işte kotu hastalıklar kazalar vs sanki beddua eder gibi yani ..
bide mesela büyük kızım 2 buçuk yaşında ne bulsa ağzına koyar bende sürekli ya iğne yuttuysa ya para yuttuysa gibi manasız şeyler düşünüp çocuğa bı odadan öbürüne gittiğinde bile rahat vermiyorum sürekli ağzına bakıyorum manyak gibi diğeri de 1 yaşında oda şuan aynı şeyleri yapmaya başladı iyice çıldırtmak noktasına geldim bı yere gitsem misafirliğe falan orda daha beter diken üstündeyim sanki yani bana hiç bı yerde rahat yok o kadar yıprandım o kadar yoruldum ki zaten çocuklar üst üste geldi tek başıma baktım yardım etcek kimsem yoktu yaşlandım resmen şu iki sene içinde..
ve yalnızlık iyice tetikledi sanırım bu durumu sıfır arkadaş sıfır sosyal yaşantı eşim desen oturup iki çift laf ettiğimiz yok bencildir bana asla değer vermez ki şuan zsten yalnızım evde ailemdende kimse yok konuşabilcgm annem zaten bipolar hastası ona anlatamam bişe anlatsamda dinlemiyor da yani bu anlattiklarim zaten devede kulak onlarada bişe olcak korkusu var içimde eşime de sürekli bı felâket senaryosu ve ayni zamanda hiçbir şey yapma isteğinde yok depresyondayim kendimi bildim bileli stresten ellerim şişiyor bütün vücudum ve basim agriyo hergun biliyorum psikiyatriye gitmem gerek farkindayim ama bulunduğum ilçede yok şehre gitmem de imkansız gibi bişe eşim götürmez çocuklarla da gidemem çaresizim anlaycaginiz uzun oldu kusura bakmayın biraz burda anlatıp içimi dökmek istedim😔😔
 
Bencil olarak tanımladığınız bir insanla evlilik ilişkisinş düzenlemeden keşke 2 evlat düşünmeseydiniz.

Diğer yandan ailenizde bipolar olmadı sebebiyle psikolojik sorunlara genetik yatkınlık olabilir.

Bahsettiğiniz takıntılarınız çocuklarınızınnruh haline olumsuz etki bırakmadan destek alıp birinin yol göstermesi ile ruh dünyanızı düzene koyabilirsiniz.
 
öncelikle hepinize merhaba 24 yaşında iki çocuk annesi bı kadınım derdimi nasıl anlatim bilmiyorum çünkü içimden geçenleri dilime dökemiyorum ben artık o kadar bunaldım kiii anlatacak kimsem yok bende size anlaticam hanımlar.. benim derdim kafamın içindeki sesler kötü düşünceler paranoyalar ve en önemlisi de kaybetme korkusu özellikle de çocuklarımı saçma olduğunu bildiğim halde kafamdan atamadgim kuruntular örneğin içimden çocuğuma Allah korusun bişey olsun diyorum işte kotu hastalıklar kazalar vs sanki beddua eder gibi yani ..
bide mesela büyük kızım 2 buçuk yaşında ne bulsa ağzına koyar bende sürekli ya iğne yuttuysa ya para yuttuysa gibi manasız şeyler düşünüp çocuğa bı odadan öbürüne gittiğinde bile rahat vermiyorum sürekli ağzına bakıyorum manyak gibi diğeri de 1 yaşında oda şuan aynı şeyleri yapmaya başladı iyice çıldırtmak noktasına geldim bı yere gitsem misafirliğe falan orda daha beter diken üstündeyim sanki yani bana hiç bı yerde rahat yok o kadar yıprandım o kadar yoruldum ki zaten çocuklar üst üste geldi tek başıma baktım yardım etcek kimsem yoktu yaşlandım resmen şu iki sene içinde..
ve yalnızlık iyice tetikledi sanırım bu durumu sıfır arkadaş sıfır sosyal yaşantı eşim desen oturup iki çift laf ettiğimiz yok bencildir bana asla değer vermez ki şuan zsten yalnızım evde ailemdende kimse yok konuşabilcgm annem zaten bipolar hastası ona anlatamam bişe anlatsamda dinlemiyor da yani bu anlattiklarim zaten devede kulak onlarada bişe olcak korkusu var içimde eşime de sürekli bı felâket senaryosu ve ayni zamanda hiçbir şey yapma isteğinde yok depresyondayim kendimi bildim bileli stresten ellerim şişiyor bütün vücudum ve basim agriyo hergun biliyorum psikiyatriye gitmem gerek farkindayim ama bulunduğum ilçede yok şehre gitmem de imkansız gibi bişe eşim götürmez çocuklarla da gidemem çaresizim anlaycaginiz uzun oldu kusura bakmayın biraz burda anlatıp içimi dökmek istedim😔😔

Çalışmıyorsunuz, evde yardım eden yok, iki tane küçük bebek böyle bir bunalım yaşamanız, zorlanmanız, tükenmiş gibi hissetmeniz çok normal. Online psikologlar var, maddi durumunuz el veriyorsa bu şekilde destek alsanız çok iyi. Eminim bir insanla karşılıklı konuşmak çok iyi gelir.

Bulunduğunuz şehirde bebeklerinize uygun etkinlikleri araştırım. Tiyatrolar vardır mutlaka, alın çocukları gidin. Çocuk etkinlikteyken bir çay içersiniz en azından.
 
Bencil olarak tanımladığınız bir insanla evlilik ilişkisinş düzenlemeden keşke 2 evlat düşünmeseydiniz.

Diğer yandan ailenizde bipolar olmadı sebebiyle psikolojik sorunlara genetik yatkınlık olabilir.

Bahsettiğiniz takıntılarınız çocuklarınızınnruh haline olumsuz etki bırakmadan destek alıp birinin yol göstermesi ile ruh dünyanızı düzene koyabilirsiniz
 
evet bunum farkındayım ben annem yüzünden çocuklukta yaşadığım travmaları asamiyorum ve en büyük korkum cocuklarimada aynılarını yaşatmak ama dediğim gibi caresizim çocuklar çok yaramazlar küçük sürekli ağlıyor hala onlarla evden bakkala bile gidemiyorum ki destek alayım
 
Cocuk büyütmek büyük sorumluluk. 25 yaşımda tek çocuk, bir sürü yardım eden kişi olmasına rağmen çok stres oluyordum .

Olan olmuş, işi gücü bırak sadece çocuklara odaklan. Uyuduklarinda elinden ne geliyorsa artık,o kadarını yap. 3 4 yastan sonra biraz rahatlarsın.
Çocuk bakarken de faydalı bir şeyler dinleyebilirsin, rahatlatıcı müzik vs .
 
online psikolog desteği alabilirsiniz… artık uzaklık sorun değil. interneti araştırın biraz çünkü durumunuz kötü gözüküyor:(
 
Çocuklari sizinle yaşit olan annelerle iletişime geçebilirsiniz. Ancak öncelikle destek almanız şart. Bende oğlumun bebeklik döneminde uyuyamıyordum. Farklı takıntılar oluşmuştu bende. Psikiyatrist bir kaç ilaç verdi. Kolaylıkla atlattık . Size de kolaylıklar diliyorum. Şu dönem herşeyden çok kendinizi anlamaya dinlemeye çalışın.
 
Çok üzüldüm. Doktora gitmek için bile bir erkeğin keyfini beklemek... Bebekleri birine bırakıp tek başına gidemez misiniz doktora? Keşke burdan yapabileceğim bir şey olsa. Online psikologla görüşebilir misin, maddi olarak karşılayabilecek durumda mısın?
Ben gerçekten dayanamıyorum bu ülkedeki kadınların haline. Ya sene 2023 olmuş, 24 yaşında kocaman bir kadın doktora gidemiyor çıldırıcam yaa sinirden gözlerim doldu
 
Çalışmıyorsunuz, evde yardım eden yok, iki tane küçük bebek böyle bir bunalım yaşamanız, zorlanmanız, tükenmiş gibi hissetmeniz çok normal. Online psikologlar var, maddi durumunuz el veriyorsa bu şekilde destek alsanız çok iyi. Eminim bir insanla karşılıklı konuşmak çok iyi gelir.

Bulunduğunuz şehirde bebeklerinize uygun etkinlikleri araştırım. Tiyatrolar vardır mutlaka, alın çocukları gidin. Çocuk etkinlikteyken bir çay içersiniz en azından.

Çalışmıyorsunuz, evde yardım eden yok, iki tane küçük bebek böyle bir bunalım yaşamanız, zorlanmanız, tükenmiş gibi hissetmeniz çok normal. Online psikologlar var, maddi durumunuz el veriyorsa bu şekilde destek alsanız çok iyi. Eminim bir insanla karşılıklı konuşmak çok iyi gelir.

Bulunduğunuz şehirde bebeklerinize uygun etkinlikleri araştırım. Tiyatrolar vardır mutlaka, alın çocukları gidin. Çocuk etkinlikteyken bir çay içersiniz en azından.
maddi imkanlarim yok denecek kadar az malesef söylediğiniz yerler keşke olsa ama burası küçük bı ilce sanmıyorum öyle şeylerin olduğunu
 
Çok üzüldüm. Doktora gitmek için bile bir erkeğin keyfini beklemek... Bebekleri birine bırakıp tek başına gidemez misiniz doktora? Keşke burdan yapabileceğim bir şey olsa. Online psikologla görüşebilir misin, maddi olarak karşılayabilecek durumda mısın?
Ben gerçekten dayanamıyorum bu ülkedeki kadınların haline. Ya sene 2023 olmuş, 24 yaşında kocaman bir kadın doktora gidemiyor çıldırıcam yaa sinirden gözlerim doldu
evet bir erkeğin keyfini beklemek kötü bişe zaten ama o erkeğin cimri ve anlayışsız olması daha kotu ben doğuştan bir sıfır yenik başladım hayata en baştan
birakcak kimsem yok görümcem fln var ama bakmiyolar onlar dişimin ağrısından öldüm geçen kış yine gidemedim kaldiki pskolaga gideyim 😊
 
Cocuk büyütmek büyük sorumluluk. 25 yaşımda tek çocuk, bir sürü yardım eden kişi olmasına rağmen çok stres oluyordum .

Olan olmuş, işi gücü bırak sadece çocuklara odaklan. Uyuduklarinda elinden ne geliyorsa artık,o kadarını yap. 3 4 yastan sonra biraz rahatlarsın.
Çocuk bakarken de faydalı bir şeyler dinleyebilirsin, rahatlatıcı müzik vs .
stres demek benim durumumda çok az kalır saçımı başımı yoluyorum resmen gündüz hiç uyumazlar gece de bölük pörçük dediğiniz gibi bende kendimi rahatlamaya çalışıyorum ama nafile
 
Ç
öncelikle hepinize merhaba 24 yaşında iki çocuk annesi bı kadınım derdimi nasıl anlatim bilmiyorum çünkü içimden geçenleri dilime dökemiyorum ben artık o kadar bunaldım kiii anlatacak kimsem yok bende size anlaticam hanımlar.. benim derdim kafamın içindeki sesler kötü düşünceler paranoyalar ve en önemlisi de kaybetme korkusu özellikle de çocuklarımı saçma olduğunu bildiğim halde kafamdan atamadgim kuruntular örneğin içimden çocuğuma Allah korusun bişey olsun diyorum işte kotu hastalıklar kazalar vs sanki beddua eder gibi yani ..
bide mesela büyük kızım 2 buçuk yaşında ne bulsa ağzına koyar bende sürekli ya iğne yuttuysa ya para yuttuysa gibi manasız şeyler düşünüp çocuğa bı odadan öbürüne gittiğinde bile rahat vermiyorum sürekli ağzına bakıyorum manyak gibi diğeri de 1 yaşında oda şuan aynı şeyleri yapmaya başladı iyice çıldırtmak noktasına geldim bı yere gitsem misafirliğe falan orda daha beter diken üstündeyim sanki yani bana hiç bı yerde rahat yok o kadar yıprandım o kadar yoruldum ki zaten çocuklar üst üste geldi tek başıma baktım yardım etcek kimsem yoktu yaşlandım resmen şu iki sene içinde..
ve yalnızlık iyice tetikledi sanırım bu durumu sıfır arkadaş sıfır sosyal yaşantı eşim desen oturup iki çift laf ettiğimiz yok bencildir bana asla değer vermez ki şuan zsten yalnızım evde ailemdende kimse yok konuşabilcgm annem zaten bipolar hastası ona anlatamam bişe anlatsamda dinlemiyor da yani bu anlattiklarim zaten devede kulak onlarada bişe olcak korkusu var içimde eşime de sürekli bı felâket senaryosu ve ayni zamanda hiçbir şey yapma isteğinde yok depresyondayim kendimi bildim bileli stresten ellerim şişiyor bütün vücudum ve basim agriyo hergun biliyorum psikiyatriye gitmem gerek farkindayim ama bulunduğum ilçede yok şehre gitmem de imkansız gibi bişe eşim götürmez çocuklarla da gidemem çaresizim anlaycaginiz uzun oldu kusura bakmayın biraz burda anlatıp içimi dökmek istedim😔😔
Çocuklarınız çok küçük, bunalmaniz çok doğal..yanınızda bir desteğiniz olsa bu kadar olmazdı..eşinizden de hayır yok anlaşılan..ama yine de eşinize biraz sorumluluk yüklemelisiniz..1-1,5yil daha sabredin, büyüğünü kreşe verirseniz epey rahatlarsiniz,sonra ardından kardeşi.. bir bakmışsınız anaokul,ilkokul ve günün bir bölümü tamamen sizin olacak..biraz sabır...
 
Çocuklari sizinle yaşit olan annelerle iletişime geçebilirsiniz. Ancak öncelikle destek almanız şart. Bende oğlumun bebeklik döneminde uyuyamıyordum. Farklı takıntılar oluşmuştu bende. Psikiyatrist bir kaç ilaç verdi. Kolaylıkla atlattık . Size de kolaylıklar diliyorum. Şu dönem herşeyden çok kendinizi anlamaya dinlemeye çalışın.
çok teşekkür ediyorum sagolun
 
Çok üzüldüm henüz çok küçüksün. Protez tırnak, kalıcı kaş vb. O tarz şeyleri öğrensen uzun vadede kendine o şekilde bir yol çizsen en azından çocuklar biraz büyüyünce. Okul oku vs. Demek boş tavsiye olacak çünkü
 
24 yaşında bu derece sorumluluk ve yalnızlık, kim yaşasa çıldıracak gibi olurdu.
Ancak durumunuz iyi değil siz de biliyorsunuz. İlçede devlet hastanesi yok mu, psikiyatri servisi illa ki vardır. Mhrs'den kontrol edin ve gidin. İlaçla vs toparlarsınız inşallah.
 
evet bunum farkındayım ben annem yüzünden çocuklukta yaşadığım travmaları asamiyorum ve en büyük korkum cocuklarimada aynılarını yaşatmak ama dediğim gibi caresizim çocuklar çok yaramazlar küçük sürekli ağlıyor hala onlarla evden bakkala bile gidemiyorum ki destek alayım

Bu sizin ve onların sağlığı için zorunlu bir durum.
Ayda bir kez en azından psikiyatriste gitmek için zaman ayırmanız gerekiyor
 
öncelikle hepinize merhaba 24 yaşında iki çocuk annesi bı kadınım derdimi nasıl anlatim bilmiyorum çünkü içimden geçenleri dilime dökemiyorum ben artık o kadar bunaldım kiii anlatacak kimsem yok bende size anlaticam hanımlar.. benim derdim kafamın içindeki sesler kötü düşünceler paranoyalar ve en önemlisi de kaybetme korkusu özellikle de çocuklarımı saçma olduğunu bildiğim halde kafamdan atamadgim kuruntular örneğin içimden çocuğuma Allah korusun bişey olsun diyorum işte kotu hastalıklar kazalar vs sanki beddua eder gibi yani ..
bide mesela büyük kızım 2 buçuk yaşında ne bulsa ağzına koyar bende sürekli ya iğne yuttuysa ya para yuttuysa gibi manasız şeyler düşünüp çocuğa bı odadan öbürüne gittiğinde bile rahat vermiyorum sürekli ağzına bakıyorum manyak gibi diğeri de 1 yaşında oda şuan aynı şeyleri yapmaya başladı iyice çıldırtmak noktasına geldim bı yere gitsem misafirliğe falan orda daha beter diken üstündeyim sanki yani bana hiç bı yerde rahat yok o kadar yıprandım o kadar yoruldum ki zaten çocuklar üst üste geldi tek başıma baktım yardım etcek kimsem yoktu yaşlandım resmen şu iki sene içinde..
ve yalnızlık iyice tetikledi sanırım bu durumu sıfır arkadaş sıfır sosyal yaşantı eşim desen oturup iki çift laf ettiğimiz yok bencildir bana asla değer vermez ki şuan zsten yalnızım evde ailemdende kimse yok konuşabilcgm annem zaten bipolar hastası ona anlatamam bişe anlatsamda dinlemiyor da yani bu anlattiklarim zaten devede kulak onlarada bişe olcak korkusu var içimde eşime de sürekli bı felâket senaryosu ve ayni zamanda hiçbir şey yapma isteğinde yok depresyondayim kendimi bildim bileli stresten ellerim şişiyor bütün vücudum ve basim agriyo hergun biliyorum psikiyatriye gitmem gerek farkindayim ama bulunduğum ilçede yok şehre gitmem de imkansız gibi bişe eşim götürmez çocuklarla da gidemem çaresizim anlaycaginiz uzun oldu kusura bakmayın biraz burda anlatıp içimi dökmek istedim😔😔
okb hastası olabilirsiniz bir psikolog veya psikiyatrist ile görüşmeniz lazım konuştuklarınız özellikle vesvese kısmı bana bir yakınımı çağrıştırdı aslında çok yaygın bir hastalık tabi bizim burada tanı koyma gibi bir durumumuz olamaz bir doktorla görüşmeniz en sağlıklısı olur online yardım eden psikologlar var onlarla iletişime geçebilirsiniz
 
Son düzenleyen: Moderatör:
Back
X