sanırım deliriyorum..

Yarimmelmaaa .!.:

öncelikle hepinize merhaba 24 yaşında iki çocuk annesi bı kadınım derdimi nasıl anlatim bilmiyorum çünkü içimden geçenleri dilime dökemiyorum ben artık o kadar bunaldım kiii anlatacak kimsem yok bende size anlaticam hanımlar.. benim derdim kafamın içindeki sesler kötü düşünceler paranoyalar ve en önemlisi de kaybetme korkusu özellikle de çocuklarımı saçma olduğunu bildiğim halde kafamdan atamadgim kuruntular örneğin içimden çocuğuma Allah korusun bişey olsun diyorum işte kotu hastalıklar kazalar vs sanki beddua eder gibi yani ..
bide mesela büyük kızım 2 buçuk yaşında ne bulsa ağzına koyar bende sürekli ya iğne yuttuysa ya para yuttuysa gibi manasız şeyler düşünüp çocuğa bı odadan öbürüne gittiğinde bile rahat vermiyorum sürekli ağzına bakıyorum manyak gibi diğeri de 1 yaşında oda şuan aynı şeyleri yapmaya başladı iyice çıldırtmak noktasına geldim bı yere gitsem misafirliğe falan orda daha beter diken üstündeyim sanki yani bana hiç bı yerde rahat yok o kadar yıprandım o kadar yoruldum ki zaten çocuklar üst üste geldi tek başıma baktım yardım etcek kimsem yoktu yaşlandım resmen şu iki sene içinde..
ve yalnızlık iyice tetikledi sanırım bu durumu sıfır arkadaş sıfır sosyal yaşantı eşim desen oturup iki çift laf ettiğimiz yok bencildir bana asla değer vermez ki şuan zsten yalnızım evde ailemdende kimse yok konuşabilcgm annem zaten bipolar hastası ona anlatamam bişe anlatsamda dinlemiyor da yani bu anlattiklarim zaten devede kulak onlarada bişe olcak korkusu var içimde eşime de sürekli bı felâket senaryosu ve ayni zamanda hiçbir şey yapma isteğinde yok depresyondayim kendimi bildim bileli stresten ellerim şişiyor bütün vücudum ve basim agriyo hergun biliyorum psikiyatriye gitmem gerek farkindayim ama bulunduğum ilçede yok şehre gitmem de imkansız gibi bişe eşim götürmez çocuklarla da gidemem çaresizim anlaycaginiz uzun oldu kusura bakmayın biraz burda anlatıp içimi dökmek istedim

Genişletmek için tıkla...

zeynones .!.:

Bencil olarak tanımladığınız bir insanla evlilik ilişkisinş düzenlemeden keşke 2 evlat düşünmeseydiniz.

Diğer yandan ailenizde bipolar olmadı sebebiyle psikolojik sorunlara genetik yatkınlık olabilir.

Bahsettiğiniz takıntılarınız çocuklarınızınnruh haline olumsuz etki bırakmadan destek alıp birinin yol göstermesi ile ruh dünyanızı düzene koyabilirsiniz

Genişletmek için tıkla...

begum9987 .!.:

Çalışmıyorsunuz, evde yardım eden yok, iki tane küçük bebek böyle bir bunalım yaşamanız, zorlanmanız, tükenmiş gibi hissetmeniz çok normal. Online psikologlar var, maddi durumunuz el veriyorsa bu şekilde destek alsanız çok iyi. Eminim bir insanla karşılıklı konuşmak çok iyi gelir.

Bulunduğunuz şehirde bebeklerinize uygun etkinlikleri araştırım. Tiyatrolar vardır mutlaka, alın çocukları gidin. Çocuk etkinlikteyken bir çay içersiniz en azından.

Genişletmek için tıkla...

begum9987 .!.:

Çalışmıyorsunuz, evde yardım eden yok, iki tane küçük bebek böyle bir bunalım yaşamanız, zorlanmanız, tükenmiş gibi hissetmeniz çok normal. Online psikologlar var, maddi durumunuz el veriyorsa bu şekilde destek alsanız çok iyi. Eminim bir insanla karşılıklı konuşmak çok iyi gelir.

Bulunduğunuz şehirde bebeklerinize uygun etkinlikleri araştırım. Tiyatrolar vardır mutlaka, alın çocukları gidin. Çocuk etkinlikteyken bir çay içersiniz en azından.

Genişletmek için tıkla...

litha .!.:

Çok üzüldüm. Doktora gitmek için bile bir erkeğin keyfini beklemek... Bebekleri birine bırakıp tek başına gidemez misiniz doktora? Keşke burdan yapabileceğim bir şey olsa. Online psikologla görüşebilir misin, maddi olarak karşılayabilecek durumda mısın?
Ben gerçekten dayanamıyorum bu ülkedeki kadınların haline. Ya sene 2023 olmuş, 24 yaşında kocaman bir kadın doktora gidemiyor çıldırıcam yaa sinirden gözlerim doldu

Genişletmek için tıkla...

Fistiklicikileta .!.:

Cocuk büyütmek büyük sorumluluk. 25 yaşımda tek çocuk, bir sürü yardım eden kişi olmasına rağmen çok stres oluyordum .

Olan olmuş, işi gücü bırak sadece çocuklara odaklan. Uyuduklarinda elinden ne geliyorsa artık,o kadarını yap. 3 4 yastan sonra biraz rahatlarsın.
Çocuk bakarken de faydalı bir şeyler dinleyebilirsin, rahatlatıcı müzik vs .

Genişletmek için tıkla...

FalcoJeanny .!.:

24 yaş, 2 tane cocuk. Biri 2,5 digeri 1 yasinda. Bunalmaniz normal degil mi ? Esim de konusmaz, bencil diyorsunuz. Neden çocuk yapıyorsunuz, korunun lutfen.

Genişletmek için tıkla...

Yarimmelmaaa .!.:

öncelikle hepinize merhaba 24 yaşında iki çocuk annesi bı kadınım derdimi nasıl anlatim bilmiyorum çünkü içimden geçenleri dilime dökemiyorum ben artık o kadar bunaldım kiii anlatacak kimsem yok bende size anlaticam hanımlar.. benim derdim kafamın içindeki sesler kötü düşünceler paranoyalar ve en önemlisi de kaybetme korkusu özellikle de çocuklarımı saçma olduğunu bildiğim halde kafamdan atamadgim kuruntular örneğin içimden çocuğuma Allah korusun bişey olsun diyorum işte kotu hastalıklar kazalar vs sanki beddua eder gibi yani ..
bide mesela büyük kızım 2 buçuk yaşında ne bulsa ağzına koyar bende sürekli ya iğne yuttuysa ya para yuttuysa gibi manasız şeyler düşünüp çocuğa bı odadan öbürüne gittiğinde bile rahat vermiyorum sürekli ağzına bakıyorum manyak gibi diğeri de 1 yaşında oda şuan aynı şeyleri yapmaya başladı iyice çıldırtmak noktasına geldim bı yere gitsem misafirliğe falan orda daha beter diken üstündeyim sanki yani bana hiç bı yerde rahat yok o kadar yıprandım o kadar yoruldum ki zaten çocuklar üst üste geldi tek başıma baktım yardım etcek kimsem yoktu yaşlandım resmen şu iki sene içinde..
ve yalnızlık iyice tetikledi sanırım bu durumu sıfır arkadaş sıfır sosyal yaşantı eşim desen oturup iki çift laf ettiğimiz yok bencildir bana asla değer vermez ki şuan zsten yalnızım evde ailemdende kimse yok konuşabilcgm annem zaten bipolar hastası ona anlatamam bişe anlatsamda dinlemiyor da yani bu anlattiklarim zaten devede kulak onlarada bişe olcak korkusu var içimde eşime de sürekli bı felâket senaryosu ve ayni zamanda hiçbir şey yapma isteğinde yok depresyondayim kendimi bildim bileli stresten ellerim şişiyor bütün vücudum ve basim agriyo hergun biliyorum psikiyatriye gitmem gerek farkindayim ama bulunduğum ilçede yok şehre gitmem de imkansız gibi bişe eşim götürmez çocuklarla da gidemem çaresizim anlaycaginiz uzun oldu kusura bakmayın biraz burda anlatıp içimi dökmek istedim

Genişletmek için tıkla...

ossllem .!.:

Çocuklari sizinle yaşit olan annelerle iletişime geçebilirsiniz. Ancak öncelikle destek almanız şart. Bende oğlumun bebeklik döneminde uyuyamıyordum. Farklı takıntılar oluşmuştu bende. Psikiyatrist bir kaç ilaç verdi. Kolaylıkla atlattık . Size de kolaylıklar diliyorum. Şu dönem herşeyden çok kendinizi anlamaya dinlemeye çalışın.

Genişletmek için tıkla...

Yarimmelmaaa .!.:

evet bunum farkındayım ben annem yüzünden çocuklukta yaşadığım travmaları asamiyorum ve en büyük korkum cocuklarimada aynılarını yaşatmak ama dediğim gibi caresizim çocuklar çok yaramazlar küçük sürekli ağlıyor hala onlarla evden bakkala bile gidemiyorum ki destek alayım

Genişletmek için tıkla...

Yarimmelmaaa .!.:

öncelikle hepinize merhaba 24 yaşında iki çocuk annesi bı kadınım derdimi nasıl anlatim bilmiyorum çünkü içimden geçenleri dilime dökemiyorum ben artık o kadar bunaldım kiii anlatacak kimsem yok bende size anlaticam hanımlar.. benim derdim kafamın içindeki sesler kötü düşünceler paranoyalar ve en önemlisi de kaybetme korkusu özellikle de çocuklarımı saçma olduğunu bildiğim halde kafamdan atamadgim kuruntular örneğin içimden çocuğuma Allah korusun bişey olsun diyorum işte kotu hastalıklar kazalar vs sanki beddua eder gibi yani ..
bide mesela büyük kızım 2 buçuk yaşında ne bulsa ağzına koyar bende sürekli ya iğne yuttuysa ya para yuttuysa gibi manasız şeyler düşünüp çocuğa bı odadan öbürüne gittiğinde bile rahat vermiyorum sürekli ağzına bakıyorum manyak gibi diğeri de 1 yaşında oda şuan aynı şeyleri yapmaya başladı iyice çıldırtmak noktasına geldim bı yere gitsem misafirliğe falan orda daha beter diken üstündeyim sanki yani bana hiç bı yerde rahat yok o kadar yıprandım o kadar yoruldum ki zaten çocuklar üst üste geldi tek başıma baktım yardım etcek kimsem yoktu yaşlandım resmen şu iki sene içinde..
ve yalnızlık iyice tetikledi sanırım bu durumu sıfır arkadaş sıfır sosyal yaşantı eşim desen oturup iki çift laf ettiğimiz yok bencildir bana asla değer vermez ki şuan zsten yalnızım evde ailemdende kimse yok konuşabilcgm annem zaten bipolar hastası ona anlatamam bişe anlatsamda dinlemiyor da yani bu anlattiklarim zaten devede kulak onlarada bişe olcak korkusu var içimde eşime de sürekli bı felâket senaryosu ve ayni zamanda hiçbir şey yapma isteğinde yok depresyondayim kendimi bildim bileli stresten ellerim şişiyor bütün vücudum ve basim agriyo hergun biliyorum psikiyatriye gitmem gerek farkindayim ama bulunduğum ilçede yok şehre gitmem de imkansız gibi bişe eşim götürmez çocuklarla da gidemem çaresizim anlaycaginiz uzun oldu kusura bakmayın biraz burda anlatıp içimi dökmek istedim

Genişletmek için tıkla...