Bir zamanlar peşinde koşan bir yüreğim vardı deli gibi ayrılmazdı yanından. Ne zaman ağlasan gözlerinde ki ümitlerden gönderirdi sana. Ne zaman gülsen devam etsin diye dualar ederdi. Bilmezdi kimse sende yittiğimi, sana gelip sende yüreğimin attığını bilmezdi. Bir gizdin bende. İçimin en bilinmedik yerinde dururdu yüreğin. Bir dost görürde sorgular seni, sende atan beni diye çok gerilere bırakırdım seni. Bazen sebepsiz boğulurdum kederinde sevmelerin, bazen sebepsiz sevinçlerinde ağlardı kederlerim. Sen diye ismin geçen her yazıya , her şiire, her gülümsemeye dalar giderdim. Sen geçip giderdin mevsim güze döndüğünde umutlarımın önünden. Ben gideceğini bile bile biraz daha kalsa bu şehirde diye dualar ederdim. Biletin alınmış olurdu ötelere ben kederime yine keder ekler gitmese derdim. Benden çok ötelere gitmese..hiç yanımda olmayan sana gitmese demek nedendi düşünmezdim. Belkide üç aylık aynı yerlerde dolaştığımızı bilmek bile bana yetiyordu bilmiyorum şimdi. Şimdi diyorum ki aşksa yaşadım karşılıksız en masumundan, en güzelinden, en acısından. Yaşadım ve gömüldüm erkenden mezarıma. Bir zamanlar peşinde deli gibi koşan bir ben vardı. O ben sen gitme biraz daha kal bu şehirde diye ağlardı. Sen ağladığımı bilmezdin. Gözlerimin seni aradığından haberin olmadı hiç. Hiç bu kadar sevildiğini bilmedin. Ben bilmeni istemedim, biliyordum ki bende ki aşk sendeki sevdayı kaldıramazdı. Sen benim kadar acıtma istedim yüreğini birilerine. bu ben olacak olsam bile. Anlatamadım. İçimdeki ben senle bir eylül vakti sonkez karşılaştı ben son olduğunu bilerek baktım sana uzaktan. Sen benden olduğunu bilmeden sana yazılan veda mektubunu okudun yanımda. Hiçkimseydim yanında; çok kimseydim aslında. Bilmedin bilemedin kim olduğunu. Kalbine kimin bukadar çok dokunduğunu. “Ne oldu dedim nedir bu?” “ Bilmiyorum” dedin. “bana yazılmış ama kim hiç anlayamadım ve bana bu kadar aşıkken neden veda etmiş”. “Gidiyorsun ya ondandır” dedim. “Evet gidiyorum her yıl olduğu gibi ama bu defa açıkça veda etmiş bana. Oysa yaza yine burada olacağım neden veda etmiş anlayamadım.” Dedin. Ben elimdeki yiyecekleri sana uzattım. “Boşver” dedim “altı üstü iki satırlık bir şey veda etmiş önemli mi senin için?” Dedim. Önemli demen için ne çok dualar etti içim. Ama sen baktın sadece hiç bir şey söylemedin. Sen sustun, ben sustum, sana veda eden cesaretsiz yüreğim sustu. Konuşsaydın konuşurdum elbet. Konuşsan evet önemli desen anlatırdım gitme derdim gidersen benide götür yüreğinde derdim. Ama sen konuşmadın. Zarfı usulca katlayıp cebine koydun. Bütün arkadaşlar vedalaştık seninle. Yüzünde ki gizi çözemedim ilk defa, bukadar çok çözmek isterken çözemedim.sen otabüsün arka koltuğuna geçip oturdun. Ben son gülümsememi yamadım hüznümün üzerine;dostça…hepimiz bir dostu uğurladık eylül vakti.herkesten farklı olarak ben bir aşkı uğurladım. Sessiz bir aşkı. Sesi hiç çıkmamış bir aşkı uğurladım. Otobüs hareket ettikten sonra senle gitmeyen yüreğim saatlerce ağladı. Ağladı çünkü artık kim olduğunu bilmediğin yüreğim sana anlatmıştı sevgisini. Artık daha zordu aşkın bana getirdikleri.bir zamanlar peşinde koşan bir yüreğim vardı bilmediğin sessiz bir yürek. Odama geldim sessizliğimi paylaşan tek dostuma sığındım.seni bilen tek dostuma sığındım. Dua ettim mutlu ol diye. Ağladım, aldırmadan hayata ağladım..uyudum sonra uyanmak istemedim hep konuşsaydı neler olurdu, neler anlatırdım diye düşündüm durdum. Kabuslarım hep sensizliğe açıldı. Mektubun sonuna bil istedim sadece sevildiğini bil istedim yazmıştım..ama sen inanmadın belkide öyle diyordu kabuslarım. Susmuyordu içim. Sabah yeni güne hüzünle açtım gözlerimi. Annem kızım dedi bu arkadaşın mıydı senin? Kim dedim gazeteyi alırken. Evet resimdeki sendin. Baktım sen olma diye defalarca baktım…sana veda etmiştim ama ölümüne bir veda değildi benim vedam. Bende duracaktı aşkın ama dayanamamıştım dost kalmalara bir kelimeylede olsa bil istemiştim sevildiğini. Kim olduğunu bilmeden bil istedim. Günler geçti nasıl geçti bilmiyorum ama geçti. Ben hastane dönüşünde tüm ruhumuda orada bırakarak mezarına uğradım. Gözlerimde yaşlar bulamadım sana giden. Yüreğimde yaslar bulamadım. Bir ölüydüm senin gibi. Annem kızım dedi gidelim. Bak dedi biz anlamadık ama sana yoldan mesaj yazmış..sen oku anlarsın belki. Bütün bedenim toprağa sabitlendi sanki. Telefonu açtım. “dostum sana cevap veremedim buna cevabım vardı ama yapamadım. Evet kim olduğunu bilemeyeceğim yazanın ama önemli benim için. Keşke bilse önemli olduğunu… ama belki sen yaparsın bunu, belki ona söylersin önemli olduğunu…söyler misin? Önemlisin benim için dostum çok önemlisin”