kendim gibi birilerini duymak görmek iyi geldi bana. bende de aynı sorun var ve annem hep derdi Allah sana şapırdayan koca versin de gününü gör diye. erkek arkadaşım şapırdamıyor ama höpürdetiyor ya da sakızı cakkıdı cakkıdı çiğniyor. ki ben otobüste metroda sakız çiğneyen birini görünce ağlayan bir insanım. birkaç kere onu uyardım tam da iştahlı yemek yerken. bozuldu tamam ben içerde yiyorum boğazıma durdu yemek zaten falan dedi ben de pişman oldum.
sonraları kendimi sakinleştirmeye çalıştım. yemek yerken yüksek ses TV açtım, birlikte otobüs yolculuğu yaparken sakız çiğniyordu, benim yolda midem bulanır uyumam lazım diyip kulaklık takıp uyudum. bazen de onu ne kadar sevdiğimi düşünüp kendimi sakinleştirmeye çalışıyorum

ama ben bu hastalığın geçeceğini düşünmüyorum, sadece karşınızdaki insana olan sevginizden biraz hafifler