Sevdiklerimin ölümü

Linam07 .!.:

Şakası bi yana hayatımda ilk defa çok sevdiğim birini kaybettim o da rahmetli dedemdi. 3,4 sene oldu böbrek hastasiydi böbrek takıldı ama dayanamadı gittikçe çöktü hergün odasına çekilirdi. Çok neşe dolu çok eğlenceli kafa bi adamdı zaman geçtikçe ve sanırım ağrılarından biraz aksi olmuştu. Bi gün yoğun bakıma alındı orda da enfeksiyon kapmış. Onu gördüğümde heryeri şişti zor tanıdım. Göz kapakları oynuyor kaşlarıyla mimik yapiyodu. Çok etkilenmiştim odasından çıktığımda 1 gün boyunca konuşamadım dilim tutuldu ciddi anlamda. 1,2 gün sonra öldü ölüm haberini aldigimda babanemin evini temizliyordum komsumuzla telefonu biraktim ve komsumuzun yanina gittim gulerek ve soguk kanlilikla dedim ki ölmüş. Şoka girdim. Sonra cenazede dank etti. Ölüm çok zor ardında kalanlar hep bir özlem çekiyor. Nurlar içinde yatsınlar..

Genişletmek için tıkla...

--Beyzanur-- .!.:

Herkese hayırlı aksamlar hanimlar.
Bu dert midir bilmiyorum sizinle paylaşıp fikir almak istiyorum. Canımın sıkkın olduğu zamanlarda aklima bir anda esimin annemin babamin veya kardesimin ölümü gelip aglamaya başlıyorum. Kendi kendime bi senaryo ciziyorum ve sonradan ben ne yapacagim diye basliyorum hungur hungur aglamaya. Deli gibi dua etmeye basliyorum Allahim saglik sihhat ver diye. Aglayip rahatladiktan sonra geciyor hersey. Evlenmeden evvel bu durum daha fazlaydi. Simdilerde tek tük oluyor. Kendim cok duygusal bi insanim zaten en ufak bi kaza sahnesinde bile başlarım aglamaya. Bu durum psikolojik bi rahatsizlik mi? Aranizda benim gibi olan var mi?

Genişletmek için tıkla...