Popüler Konu Sevgili günlük...

Gazlı bir bebek diğer yanda otizmli olan evlat.Oyle çaresiz hissediyorum ki bazen...

Mantıklı söylediğim yapığım her şeyin çevrem tarafından çarpıtılmasından çok usandım, çok, öyle böyle değil! Ya niye böyle bana karşı bu insanlar? Neden Allah'ım? Nasıl çözeceğim? Yaptığım bir şey yok eminim kendimden. Delirtirler insanı! Sadece kendi ön yargıları! Yanlış anlaşılmak istemiyorum artık!

Covid testi yaptırmadım da demem ama demeyi tercih ederdim tabi. Neyse basitmiş.

Kurallar = baskı ben. Bu durum benim için pek iyi olmuyor :/

Karşımda rahatça konuşabileceğim biri olduğunda(az oluyor) ama yazarken ama sesli konuşurken farkındalıklar, aydınlanmalar yaşıyorum, kafamdaki dağınıklığı daha iyi toparlayabiliyorum. Kendi kendime daha zorlanıyorum. Karşımda biri olduğunda ve rahatça konuşabildiğim biriyse baskı olmadan kafamdakileri düzenlemeye çalıştığım, somutlaştırdığım için iyi geliyor herhalde. Ama kendi kendime telefona en azından günlük gibi yapabilsem iyi olurdu, denedim devamı gelmedi. Deftere yazmak hem elle yazmak bana zor, yorucu geldiği için(keşke zevkli gelse) hem de şu anki şartlarımda pek kişisel alana pek saygı olmadığından zor. Düzene ve kurallı bir duruma alışmam da zor oluyor.

Geliyor 30 yaşım. Bir milat lazım bana... Kendimi gerçekleştirerek mutlulukla huzurla, maddi-manevi tatminle özgür olmayı nasip et bana Rabbim, konfor alanımdan kurtulayım...

Gel anlaşalım senle ver gözümün ferini geri...

Kime ne benim neyi sevip sevmeyeceğimden, nasıl olup olmayacağımdan, takılma şeklinde "niye böyle değilsin" tarzı laflar duyunca deli oluyorum. Ben böyleyim ve memnunum. Değişebilirim, değişmeyebilirim, bazı konularda değişebilirim. Beğenilmemesi pek umurumda da değil. İnsanın mizacından, nasıl bir ailede, çevrede büyüdüğünden, tecrübelerinden oluşuyor yapısı, böyle gerekmiş demek ki o yüzden böyle biriyim. Kendime ait doğrularım var. Ben benim. Bazen yanlışmışım gibi davranılıyor.
Hatta mecburen bastırdığım şeyler var ne yazık ki, kendi içimde, dar bir alanda yaşadıklarım var. Ama daha iyiye doğru gidiyorum inşallah.

Çevremde anlayışlı olan, suçlayıcı olmayan, suçlamak, mana bulmak, olumsuz düşünmek için her an hazır beklemeyen, vardır bir sebebi diye düşünebilen, ön yargısız insanların olmasını diliyorum.

Düşünüyorum da, hem herkes suçlu hem de suçsuz geliyor. Herkes sorumlu bir şeylerden ama bir yandan da her şey çok insani, genetiktir, yetiştiği ortamdır vs., farklı herkes sonuçta. Herkesin iyileşme süreci de farklı işliyor. Ama bu salması gerektiği anlamına da gelmiyor. Yine de farkındalık oluşması da çok elinde olmayabiliyor insanın, bir anda bir şey oluyor ve farkına varıyorsun bazen. Bazı şeylerin de gerçekten zamanı oluyor. Yargılamak pek iyi bir şey değil. Aşağılamak hiç değil.

Sevgili günlük,

yaralar kabuk bağlar zamanla iyileşir ama izi hep kalır...
Beni bu acıyla bu izle yaşamaya mahkum ettiği için onu hiç bir zaman affetmeyeceğim...

İçimden gelmeyen her şey ama her şey çok yapmacık ve zor geliyor. Ama hayata uyum sağlamak da bununla alakalı...

Allah'ım şifa ver.. Tez zamanda sıkıntılarım belli olsun ve tedavi olayım ilerlemeden...

Ne çok özlüyorum o beni. Bana beni hatırlattığı için hoşuma gidiyor. Bir anlamı yok aslında. Her bir harekette kendimi görüyorum çünkü. Hoşuma gidiyor işte.

Ah Vind ah.. Bunlar kendini dinlememenden, başkalarının dedikleriyle kendinden şüphe etmenden dolayı oluyor gibi...
Ama öğreniyorsun. Bundan sonra gerek kalmaz umarım böyle şeylere öğrenmen için, daha çabuk fark edersin.
Şuan modum çok düşük.

Elimde değil, korkuyorum.. Allah'ım yardım et.

Sevgili Günlük sana günlük değil de senelik gibi davranmışım mazur gör .Hayat aynı sıradınlıkta devam son 2 sene bildiğin dondurulmuş gibi pandemi sağolsun yine de şükür diyorum sağlık yerinde diye .Sürekli başlayan oh be galiba olucak dediğim ama sonu gelmeyen olaylar yaşıyorum heves ve kursak ben de vazgeçilmeyen 2 ikili oldu. Ben de artık gereksiz heyecanlar yapmamaya karar verdim hayal kırıklığı demeyelim hayal parçanlanması diyelim kıvamındayım çünkü .Şafak nerededir güzel günler yakın mi bekleyip görücez çünkü daha fazla hayal parçalanması beni iyice umutsuz yapacak gibi o da bana göre değil. Öperim günlüğüm sen hep burada kal ben yine gelirim ..

Meditasyon denedim ama olmadı yine, kendimi bunun için nasıl bir modda tutmam gerektiğini, bunu nasıl yapacağımı çözemiyorum. "Şöyle yapman lazım" ama nasıl? Nasıl sorusuna cevap verebilmek için çözmek gereken başka şeyler de var gibi, nasıl diye sormayın diyorlar ama olmuyor. Kendimi bırakamıyorum galiba, tam bırakmak da değil aslında uyumaya doğru gitmemeli, çok dengeli bir hal lazım gibi.