Bir asker mağduru olarak konuşayım ben. Benim sevgilime karşı güvenim yoktu. 9 ay oldu çıkalı sevgilim askere gitti. Ne zorluklarla bekledim, ne sıkıntılar ama adamı da boğmuşum orda fark etmedim bile. Çıktı ama psikolojisi berbat, ben ayrıldım ordan çıkınca daha doğrusu tartıştık her zamanki gibi ayrıldım dedim normalde bir kaç saat sonra barışırdı, barışmadı. 5 gün ağla sızla perişan oldum. Yüz yüze geldik sonra beni sevdiğini ama artık katlanamadığını söyledi, ben de aynı iş yerindeyiz nasılsa her gün beraberiz eğer seviyorsan düzeltebiliriz tamamen bitmesin zamana bırakalım dedim. Kabul etti, ama ben bittim resmen. Hayata adapte olamadı hala. Birisi şunu yap demedikçe ne yapacağını bilmiyor, devamlı sıkıntılı en ufacık bir şey bile onu strese sokuyor hemen canı sıkılıyor, bir yere gidecek olsak nereye diye sorsam sıkıntıya giriyor hadi gel şuraya gidelim şunu yapalım deyince rahat ancak. Planlı yaşamaz normalde şimdi daha plansız yaşıyor ama planlı yaşamak istiyor biri plan yapsın onun yerine karar versin istiyor. Yanımda kalmak istiyor ama kavga edeceğim diye barışmak istemiyor. Her dakika benimle evlilik konuşuyoruz artık hatta ama sevgili olmak istemiyor. yani onu bunaltmamı, boğmamı, kavga dır dır etmemi istemiyor. Derdimi döktüm bak ben de :):) benden sana tavsiye aşığım demiyorsan asker yolu falan bekleme. Kendi kendine çin işkencesi yapmak istemiyorsan tabi. Beklersen ben gibi çekeceksin. Ki o sana güvenmediği için seni boğacak, sıkacak ya sen bunalıp bitti diyeceksin ya da o çıkınca askerde beni deli ettin diye ayrılacak. Ya da Marta kadar sana güvenmesi lazım.