Mesele insanların hatırlaması değil mesele benim içimin rahat olması ve yaşarken başım dik olmak yoksa hatırlanırlık zaten en fazla iki nesillik bir durumdur, ha ben inancım gereği onurlu ve eğilmeden yaşamanın, para için başka yollara tevessül etmemenin gerekliliğine inanıyorum, ölmeyi yok olmak olarak görmüyorum. Yaşarken bir anlam yüklemediğiniz hayat sadece depresyon sebebi olur, anlam yüklemek, mücadele etmek için geldik bu dünyaya (bir de imtihan meselesi var tabi ama o bu konuyla alakasız girmiyorum o yüzden ) tabi aşırısı da zarardır. ölmeyecek gibi yaşamayı da doğru bulmuyorum. Ama onur konusunda her zaman ısrarlıydım, olacağımda , daha iyi yaşamak için, gezmek için, daha iyi giyinmek için kimseden bir beklentim olmadı, olmayacak. Allah kimseyi kimseye muhtaç etmesin, hele de para için, hiç bir tatmini olmayan zırvalıklar için kimseye baş eğdirmesin, herkes için dileğim bu çünkü insan çirkinleşebilen bir varlık, bu tip heveslerin bedeli ağır oluyor, sonra işte dünya boşmuş depresyonundan çıkılmıyor.