Daha önce yazdığımı kopyalıyorum aynen :
Ben ayrıldım; çünkü daha fazla kaldıramıyordum.
Çok güzel bir ilişki yaşadık, her zaman kendinden önce beni mutlu etmek için uğraştı. Çok mutlu oldum, sevdim, sevildim; ama hiçbir zaman onun beni sevdiği kadar sevmedim onu, sevemedim... Ne kadar seviyor olsam da, mutlu olsam da; kalbim onunlaydı; ama aklım hep onun yanımda olmamasını istiyordu. Hep aklımla kalbim arasında kaldım, hep kalbimi dinledim.
O kadar güzel bir ilişkiydi ki... Ailem biliyordu, onun ailesi biliyordu, her şey sorunsuz gidiyordu...
Zamanla ortaya çıkıyor ya her şey, zamanla değişti işte... Anlaşmazlıklar artar oldu, sorunlar büyür oldu, halledilemez oldu... Ve ben konuşarak ayrılmaya ikna ettim onu. Düşman gibi ayrılmadık, yine konuştuk, her zaman konuşacağımız konusunda anlaştık. Çok güzel şeyler paylaştık çünkü.
En son dün yanıma geldi, hem de çat kapı. İnsan kapıya gelen kişiyi geri çevirip, git diyebilir mi? Düşmanım olsa git diyemem ben. Konuşmak istemediğimi söyledim, ama beni bu evden ancak tekme tokat gönderebilirsin dedi, konuşmamız lazım...
Konuştuk... Ben yine kalbim ve beynim arasında kaldım. Üstelik bu sefer, her zamankinden daha zordu kararı vermek. Ya hayatından tamamen çıkacaktım, ya da arkadaş olarak kalacaktık. Beynim git diyordu, kalbim kal...
Ağlamaya başladım. Benim için ne kadar zor olduğunu anlattım ona göz yaşları içinde. Benim için çok mu kolay dedi, bu kadar şey yaşadıktan sonra, böyle severken karşındakinin gitmek istemesi, seni istememesi ne kadar zor biliyor musun dedi. Ağladıkça ağlayasım geldi... En sonunda ağlama durdu, çünkü artık nefes alamıyordum. Ağlamaktan nefesim kesilmişti. Elimde olan yastığı sıkıyordum sadece. Nefes almaya çalışıyordum. Artık eski sevgilim olan arkadaşım beni hemen yatırdı; ama daha kötü oldum. Hem nefes alamıyordum, hem de ağlamaya devam ediyordum. Sadece nefes veriyordum; ama alamıyordum.
İlk defa böyle oldum. Vücudum titremeye başladı, çenem kasıldı, kalbim çok hızlı atmaya başladı, bilincim kapandı. Arkadaşım benim için bir şeyler yapmaya çalıştı. 10 dk sonra kendime geldim. Ama çok korktum. Çok yıprandım, çok üzüldüm, acısı bu sinir krizi ile çıktı...
Ruh gibiyim şu anda, üzgün müyüm, kızgın mıyım bilmiyorum. Duygusuzum, hissizim sanki...