36 yasindayim.
Cocuklugumdan beri sevilmedigim hissi var icimde. Annem babam beni degil de, sanki kardeslerimi daha cok seviyormus hissi var. Kurtulamiyorum bu düsünceden.
En basiti ben evimi kurarken. Annem de babamda hastayim dediler. Ben tek basima yemekler hazirladim, alisveris yaptim. Evimi düzdüm. Dogum günümde keza ayni sekilde hepsini tek basima yaptim.
Ancak erkek kardesimin veya gelinimizin dogum günü olsun, sabahtan gidiyor temizliklerini yapiyor, yemeklerini yapiyor.
Bu durum beni artik cildirtiyor. Icimde tutamiyorum artik, hircinlasiyorum. Sakin kalayim diyorum olmuyor. Ben birsey dedigimde hemen küsüyorlar ya da sen cok yanlis düsünüyorsun biraz alttan al falan filan. Erkek kardesim veya gelinimiz birsey dedigin bosver haklilardir dixorlar. Artik gercekten sinirlerim tavan. Sakin kalamiyorum.
Bir hafta önce annem kizim kardeslerini davet edelim güzel bir kahvalti yapalim dedi tamam dedim. Onlarin baska planlari varmis. Neyse annem dedi kizim kahvalti bugün benden. Yardim edeyim dedim yok dedi. Inanmazsiniz kurdugu kahvaltiya kahvalti demek icin 1000 sahit lazim. Baskalari yada kardesim geldiginde yaptigi o sasali kahvalti yerine domates, salatalik, sucuk koymus masaya dalga gecer gibi. Ki ben et bile tüketmem.
Birde masada gülüp gülüp durdu, cok sinirlendim. Kendimi zor tuttum. Bu resmen dalga gecmek, gözden cikarmak!!!
Erkek kardesim geldigine oglum ne istiyorsun, canin ne cekiyor diye sorar. Biz geldigimizde hicbirsey hazirlamaz. Kendim evde ne bulursam onu hazirlarim. Zoruma gidiyor artik.!
SInirlerim yipranmis durumda, bir sevgi kirintisi icin yapmadigim sey kalmadi. Karsiligi bu...