Canım hissettiklerin aynısını yaşıyorum hepimiz aynıyız sinirlerim bozuluyor hamile ve çocukları olanlara tahammül edemiyorum kötü birimiyim ben diye çok sorguluyorum kendimi hatta bebeği doğmuş ölmemiş sağlıklı ya bazen o kadar çok ileri gidiyorum ki hadi yaa diyebiliyorum içimden sinirim bozuluyo ben bunu kimseye hiçbir yerde itiraf edemiyorum yanlış anlaşılırım diye bebeği ölen birisini ya da düşük yapmış birisini duydugum zaman ise çok üzülüyorum ve o da benim gibi diye rahatlama oluyo yani herkesin başına geliyo bak senin gibi olanlar var diyorum, gıcık oluyorum çocugu olanlar hiçbirisyle konuşmak istemiyorum görmek istemiyorum ben psikiyatra gittiğimde bunların hepsi normal diyor, bazen tüm günüm duydugum hamile haberini kıskanmakla hasetle geçiyo ha bu durumumdanda rahatsız olmuyo değilim kalbini karalar kaplamasın böyle olma diyorum ama sanırım biraz zamana ihtiyacım var
kesinlikle canım katılıyorum .hepimizin aklından aynı şeyler geçiyo sadece sınavımız bebeğimizi kaybetmek değil etrafımızdaki ilişkilerimizlede sınav oluyoruz. bizim sınavımız çok ağır ama napalım geldi başa dua bol bol dua böyle şeyler akla geldikçe...etrafımızda çocuklarının sağlıyla kendilerin nasıl sağlıklı doğumlar yaptığıyla övünen insanların sınavıda bize nasıl davrandıklarıyla. çok kolay ama başarı ile çıkacak insan sayısıda okadar azki. iki dünyada da saadet yokmuş canım sabır sabır.herkesin sultanları saraylarda yaşarken bizim peygamberimiz çöllerde açlıkla yoklukla zulümle evlatlaının ölümüyle sınav olmuş ama şimdi cennetde Allaha en yakın yerde tahtında oturuyor.