- Konu Sahibi kibritcikiz91
- #1
merhaba hanımlar.
konuya hemen giriyorum... biraz uzun olabilir ama lütfen sonuna kadar okuyarak bana fikir verin
3 yıl önce hiç beklemediğim bir anda gelip buldu beni. aslında hem bana çok uzak hem bana çok yakındı. bilmeden birbirimizden haberi olmadan aynı yerlerde bulunmuş, aynı düşünceleri paylaşmışi aynı kişilere değer vermişiz. aslında ailecek ortak olarak tanıdığımız bir sürü insan varmış. ailelerimizde kültür farkları olsa da, mesela bizde ayıp olup konuşulmayan şey onlar da normal olarak konuşulsa da, her iki ailenin de düşünceleri aynıymış.
beklenmedik bir anda hayatıma girdi. ilk defa evlilik düşündüğümi hayal ettiğim biri oldu benim için. kendimden önce onu düşündüğüm ve kimseye göstermediğim anlayışı gösterdiğim biri. aslında ona verdiğim değeri fazlasıyla hakeden biriydi. çok güzel ve mutlu bir zaman geçirdim onunla. o hep evlenmekten bahsederken ben hep olmaz ki evlenemeyiz ki yaşım küçük okulum var gibi bir sürü bahanelerim vardı. gerçekten de öyle, evlenmek istiyorum diye ailemin karşısına asla çıkamazdım. okulum vardı, evlilik için yaşım küçüktü.
Taa ki o geceye kadar. sevdiğim erkek... evlilik hayali kurduğum erkek benle konuşmuyor. sıkıntılı bir hali var konuşurken. saat gecenin 12sini geçmiş. bana kibritcikizim lütfen son defa birbirimizi düşünerek uyuyalım diyor. neden son defa ne demek bu diyorum. ama o an da içime öyle bir ateş düşüyor ki. aslında sonraki cümlelerinin ne olacağını o kadar iyi biliyorum ki. ama yişne de susuyorum. onu incitmiyim belki öyle değildir diye ümitlendiriyorum kendimi. söyle diyorum o ısrar ediyor söylememekte.. ısrarlarımdan sonra şu mesaj geliyor tlfnuma. görüşemeyiz. beni biriyle evlendirecekler... buna benzer birkaç cümle daha şuan tam hatrlamıyorum. durumu anlatıyor bana... gerçekten de onun yapabileceği hiç bir şey yok.. sadece kızın reddetmesi için dua edebilir. aile büyükleri araaya girmiş ve zaten çok öncesinden de bu konu çok defa gündem edilmiş fakat sevdiğim erkeğin tepkisine rağmen konuşulmuş... biz birlikte olunca bana bunları anlatmıştı.
şimdi aranızda sevseydi itiraz ederdi gibi şeyler söyleyenler olacak. ama gerçekten de hyr diyemiyeceğini ben kendim biliyorum, onun söylediklerine göre değil.
beynimden vurulmuşa döndüm. sabaha kadar uyuyamadım, ağladım, dua ettim, ona kızdım... bir yandan sürekli ona yazıyorum gönderiyorum. bir yandan da bazılarını yazıp siliyorumç buna alış o başkasıyla evlencek , hatta sözleri yapıldı sayılır. sen evlenecek durumda olan bir erkekle konuşmayı kendine yakıştırabiliyor musun diye kızdım kendime. kendimi tuttum yazmadım hiç bişey. ama bütün dünyam başıma yıkılmıştı. bütün hayallerim bitmiş i yok olmuştu.
üniversitedeyim. kendi evime döndüm yani okuduğum şehre... otobüsten indim. boğuyo beni sanki bu şehir.. gözlerim hep doluyo... onunla bu şehirde tanıştım, kısa bile olsa gezdim.. kalbim öyle bir sızlıyordu ki.. içim öyle bir acıyor ki.. terminalden çıkıp evime doğru gittim. minubuste surekli ağladım.. apartmanın önüne geldim. odama girdim... duvarlar üsütme geldi.. sonrasında uykusuz geceler.. her gece bir acilde ilaç almalar... ve bunların hepsini ailem bilmeden öğrenmeden yaşıyorum... ailem de üşüttüm sanıyor. 10 kilo verdim bu sürede. 2 ay geçmemiştir bunun üstünden belki çok daha kısa ama her şey bana yıl gibi geldi.
sonrasında tlfnumda ondan gelen çağrılar.. noldu neden aradın dıyorumç yanlısıklaa aradım diyor. kapatıyor.
devam edicem...
konuya hemen giriyorum... biraz uzun olabilir ama lütfen sonuna kadar okuyarak bana fikir verin
3 yıl önce hiç beklemediğim bir anda gelip buldu beni. aslında hem bana çok uzak hem bana çok yakındı. bilmeden birbirimizden haberi olmadan aynı yerlerde bulunmuş, aynı düşünceleri paylaşmışi aynı kişilere değer vermişiz. aslında ailecek ortak olarak tanıdığımız bir sürü insan varmış. ailelerimizde kültür farkları olsa da, mesela bizde ayıp olup konuşulmayan şey onlar da normal olarak konuşulsa da, her iki ailenin de düşünceleri aynıymış.
beklenmedik bir anda hayatıma girdi. ilk defa evlilik düşündüğümi hayal ettiğim biri oldu benim için. kendimden önce onu düşündüğüm ve kimseye göstermediğim anlayışı gösterdiğim biri. aslında ona verdiğim değeri fazlasıyla hakeden biriydi. çok güzel ve mutlu bir zaman geçirdim onunla. o hep evlenmekten bahsederken ben hep olmaz ki evlenemeyiz ki yaşım küçük okulum var gibi bir sürü bahanelerim vardı. gerçekten de öyle, evlenmek istiyorum diye ailemin karşısına asla çıkamazdım. okulum vardı, evlilik için yaşım küçüktü.
Taa ki o geceye kadar. sevdiğim erkek... evlilik hayali kurduğum erkek benle konuşmuyor. sıkıntılı bir hali var konuşurken. saat gecenin 12sini geçmiş. bana kibritcikizim lütfen son defa birbirimizi düşünerek uyuyalım diyor. neden son defa ne demek bu diyorum. ama o an da içime öyle bir ateş düşüyor ki. aslında sonraki cümlelerinin ne olacağını o kadar iyi biliyorum ki. ama yişne de susuyorum. onu incitmiyim belki öyle değildir diye ümitlendiriyorum kendimi. söyle diyorum o ısrar ediyor söylememekte.. ısrarlarımdan sonra şu mesaj geliyor tlfnuma. görüşemeyiz. beni biriyle evlendirecekler... buna benzer birkaç cümle daha şuan tam hatrlamıyorum. durumu anlatıyor bana... gerçekten de onun yapabileceği hiç bir şey yok.. sadece kızın reddetmesi için dua edebilir. aile büyükleri araaya girmiş ve zaten çok öncesinden de bu konu çok defa gündem edilmiş fakat sevdiğim erkeğin tepkisine rağmen konuşulmuş... biz birlikte olunca bana bunları anlatmıştı.
şimdi aranızda sevseydi itiraz ederdi gibi şeyler söyleyenler olacak. ama gerçekten de hyr diyemiyeceğini ben kendim biliyorum, onun söylediklerine göre değil.
beynimden vurulmuşa döndüm. sabaha kadar uyuyamadım, ağladım, dua ettim, ona kızdım... bir yandan sürekli ona yazıyorum gönderiyorum. bir yandan da bazılarını yazıp siliyorumç buna alış o başkasıyla evlencek , hatta sözleri yapıldı sayılır. sen evlenecek durumda olan bir erkekle konuşmayı kendine yakıştırabiliyor musun diye kızdım kendime. kendimi tuttum yazmadım hiç bişey. ama bütün dünyam başıma yıkılmıştı. bütün hayallerim bitmiş i yok olmuştu.
üniversitedeyim. kendi evime döndüm yani okuduğum şehre... otobüsten indim. boğuyo beni sanki bu şehir.. gözlerim hep doluyo... onunla bu şehirde tanıştım, kısa bile olsa gezdim.. kalbim öyle bir sızlıyordu ki.. içim öyle bir acıyor ki.. terminalden çıkıp evime doğru gittim. minubuste surekli ağladım.. apartmanın önüne geldim. odama girdim... duvarlar üsütme geldi.. sonrasında uykusuz geceler.. her gece bir acilde ilaç almalar... ve bunların hepsini ailem bilmeden öğrenmeden yaşıyorum... ailem de üşüttüm sanıyor. 10 kilo verdim bu sürede. 2 ay geçmemiştir bunun üstünden belki çok daha kısa ama her şey bana yıl gibi geldi.
sonrasında tlfnumda ondan gelen çağrılar.. noldu neden aradın dıyorumç yanlısıklaa aradım diyor. kapatıyor.
devam edicem...
