Ne yaşadım bir ben bilirim. Doğumdan sonra öyle nazlanıp yatmak mı? İki saat uyumuşum, uyanınca bebeği kucağıma getirecekler sanıyordum, yan odadan ağlama sesleri geliyor bizim bebek yok. Başka bir şehire yollamışlar. Ağlamaktan perişan oldum. Sonra o dikişlerle, ağrı sancıyla yollara düştüm. Bebeğimin yüzünü hayal ettim yol boyu, ama gördüğüm, küvezde birsürü aletlere bağlanmış minicik bir beden. Doktor sürekli umudu kesin dercesine konuştu. Yaşasa bile zihinsel engeli olacak dedi. 1 ay boyunca yerken, içerken, uyurken bile ağladım. Oğlumu kucağıma almayı hayal ederek moral bulmaya çalıştım. Sonra emzirme izni geldi, kucağıma alınca anlamadığını bildiğim halde ağlamamaya çalıştım zihninde güzel şeyler kalsın diye. Ve daha neler neler...