ilişkilerde maalesef hala çok fazla vericiyim, genelde kıymetim asla bilinmez. bunu törpülemek için uğraşıyorum ama epey zorlanıyorum. deli gibi aşık olsam hadi neyse ama aşık olmadığım insanlarla olan ilişkilerimde de nedense hep fedakarlık yapıyorum. bence bu çok gereksiz. o sebeple ben biraz iş hayatına değinmek istiyorum çünkü iş anlamında bence törpüledim bu sınır ve vericilik meselemi. darısı ilişkilerimin başına
ilişkiden kastım gönül ilişkisi tabii, aile ve arkadaşlarla olan ilişkilerimde fazla verici değilimdir.
5 senedir iş hayatındayım, ilk iş yerim her şeyi kendi kendime, işi yapa yapa öğrendiğim ve bir sene çalıştığım küçük bir yerdi. yeni olduğumdan kendimi kanıtlama çabası, başka iş bulmamam korkusu, tecrübe lazım kalabildiğim kadar kalayım düşüncesi falan derken mobbingden tutun saçma sapan birçok şeye ses çıkarmadım, katlandım. mesai saatleri dışında da çalışırdım, sürekli kapasitemin üzerine çıkıp kendimi yorardım. yetmezdi, başkalarının yapması gereken işleri de yapar, başkalarının hatalarını bile üstlenirdim. evet, kimsenin amiri, şefi değildim ama dallamanın tekinin yaptığı hatanın hesabı bana sorulduğunda "bu iş x'in sorumluluğundaydı, ben zamanında kendisine gerekli bilgileri verdim işin yapımıyla alakalı. niçin böyle olduğunu x'e sormalısınız" demek yerine ezilip büzülüp kendime pay çıkardım. evet bu tam bir salaklıktı. sonra tabii x durur mu, sallamasyon yaptığı şeylerle alakalı patron ortama girip hesap sorduğunda kesinlikle sesini çıkarmadı mesela. ben yaptım, benim hatam demedi mesela. ben x'in ne kadar kötü niyetli olduğunu o an farkettim ve kendi yaptığım yanlış davranışları o an görebildim. sadece bu da değil, gecenin on ikisinde gelen işi uyuyorum diye yapmadığım için fırça yedim. yoğun bir günde, bir arama yapmam gerekiyordu. tamamen unuttum, akşam saat onda patron arayıp beni azarladı. çok yoğunum, ben hiçbir şeye yetişemiyorum dediğimde ise "wurst sen ne yapıyorsun ki bütün gün? saat saat yaz bakayım bana sen bütün gün neler yaptın" diye bir cevap aldım. işte o zaman anladım, salak gibi çırpınıyordum beni sevsinler, takdir etsinler, wurst'ün kafası gerçekten daha farklı çalışıyor desinler falan diye. asla demeyeceklerdi.
sonra sağlık sorunları yaşamaya başladım. yanımdaki o x denen çocukla kavga edip ayrılmak istedim, istifa ettim. oradan ayrıldıktan birkaç ay sonra, o iş yerinde bana en dostça davranan kişinin kuyumu kazdığını öğrendim birilerinden. çıktıktan 3 hafta sonra şu anki iş yerime başladım. senelerdir burada çalışıyorum. her zaman herkese ve işe karşı hep bi sınırım oldu. sadece kendi görevlerimi yapıp geri kalan hiçbir şeye karışmıyorum. kimseyle yakınlık kurmuyorum. herkesle yüzeysel sohbet edip kimseyle bozuşmuyorum, sürtüşmüyorum. kimseye de asla güvenmiyorum. işi hiçbir zaman ilk iş yerimdeki gibi sahiplenmedim. bi hata yaptığımda özür bile dilemiyorum, uyarı için teşekkürler deyip düzeltiyorum. asla polemiğe girmiyorum, konuları uzatmıyorum. sorulmadığı sürece fikrimi söylemiyorum, talep edilmediği sürece kimseye yardım etmiyorum. birkaç hafta önce internetimdeki sorun yüzünden ekip arkadaşımdan üst üste birkaç kez yardım istedim, burnumdan getirdi. Kimseyle sürtüşmüyorum dedim ama gerektiğinde lafımı söylüyorum. Mesela bu yardım konusunda arkadaşın birkaç saçma cümlesine cevap olarak "böyle düşündüğünü bilmiyordum. Bundan sonra ben de bu mantıkta olucam o zaman" dedim mesela. artık çok çaresiz kalmadıkça yardım da istemeyeceğim. biz ekibiz hikayeleri falan yalan. geçenlerde benden yardım istedi, o bana nasıl davrandıysa aynı şekilde davrandım. bu kadar bağ kurmadan ve duygusuz çalışabilmemin altında, evden çalışıyor olmamızın da etkisi var benim için. ayda bir dışarıda ekip buluşması yapıyorlar, bazen ekiyorum gitmiyorum bazen de gidip havadan sudan sohbet edip bir kahve içip kalkıyorum. uzun kalmıyorum yanlarında. canımı sıkabilecek şeylere kafayı takmaktansa "beğenmeyen ödesin tazminatımı çıkarsın beni işten" deyip geçiyorum. en azından iş hayatımda kesinlikle verici falan değilim.