30 yasindayim evliyim calisiyorum. Ailemden uzaktayim. Kendimi tanitmak istedim.Annem hayatı boyunca evlat ayrımı yaptı . Erkek kardeşimin bir dediği iki olmadı ama ben hep ezildim. Suçsuz bile olsam erkek kardeşime ses çıkarmamak için beni ezdiler hep bu suçluluk psikolojisiyle büyüdüm. En son 7 ay önce hamileliğin başında bi tartışma yaşadık. Annem yine kardeşimi tuttu ve kardeşim bebek için inşallah düşer dedi. Annemle bir olup beni ezdiler kendi evimde. Bende ikisini de kovdum aylarca görüşmedim. Annem aylarca akrabalara beni arattirip benim nasıl olduğumu vs sordurdu. Zamanla akrabalarin bu tacizleri beni bunaltti annemin kendini temize çıkarıp benim ne kadar kötü bi evlat olduğum sonucuna insanları vardirmasi üzerine herkesle arayı bozdum ve su an kimse beni aramıyor. Sadece aylar sonra babam aradı ve erkek kardeşine kız bul evlenecek dedi. Bende bulamam dedim kapattım. Neyse 2 hafta filan eşim il dışında görevde iken rahatsizlandim tek başıma hastanede yattım erken doğum riski nedeniyle . Bu sıra yine babam aradı rahatsız olduğumu söyledim. Kardeşine kız bulmadin demi sen zaten onun iyiliğini istemezsin ki dedi çıldırdım artık. Adama hastanedeyim diyorum neyin var bile demiyor kardeşine kız bul diyor. Neyse . Bugün yine aramış annen hasta vs annenle konuş kardeşinle barış vs baskı yapıp durdu. Hayır dedim yine. Çünkü biliyorum aynı şeyi defalarca yaşadım. Barisicam yine ağzıma tükürecek annemle kardeşim .
Ama illa onların dediği olacak.
İllallah dedirtene kadar canıma okuyorlar. Siz olsaydınız napardiniz
ve bu seyleri kolay kolay unutabilrcegimi sanmiyorum.
