Boşanmış bir kadın olarak yazayım:
Ben olsam anlaşma yoluna giderdim. Makul ücretin sizi tatmin edeceği bir miktarda.
Ben dava açtığımda eski eşime gel anlaşalım demiştim. O da tamam demişti. Ama onun anlaşalım dediği şey, benim ondan hiç bir şey istemememmiş. Kabul etmeyince 2 sene sürdü dava.
Eğer şu aşamada anlaşmaya razı ise bu fırsatı kaçırmayın derim. Çünkü ilerleyen zamanlarda avukatından fikir alıyor, olmayacak kişileri şahit, delil diye gösteriyor, yıpratıcı oluyor. İftiralar atıyor. Bir de üzerine kayıtlı olan veya kayıtlı olmasa da sizin ispat edemeyeceğiniz mallarını saklarsa zaten hakimler de sizin hak ettiğinizi vermeyecek.
Bu esnada sürekli mahkeme masrafları ödeyeceksiniz.
Maddi kısmını geçtim, soyadını taşımak bile büyük yük. Hele ki ben iş hayatında çok zorlandım nefret ettiğim bir şeye sahip olmaktan.
Mahkeme çekişmeli geçti diyelim (1-3 sene bence), sonra temyiz kısmı var. Kurtulmak, "oh be rahatladım" demek çok uzayacak. Belki bu esnada yeni biriyle tanışacaksınız. Kafanız rahat olsa daha güzel olmaz mı?
Size iki örnek vereyim: Nafakanın arttırımı davası açmıştım. Açtığım tarih 30 Ekim 2015. Davaların görülmesi ve gerekçeli kararın açıklanması ise 15 gün önce. Karşı taraf temyize gitmiş. Kim bilir o ne kadar sürecek.
İkinci örnek, eski eşim çocukları görme günlerinin düzenlenmesi için dava açtı. Açılış tarihi 4 Aralık 2015. Benim adresime tebligat yapılması ve dava günü verilmesi 6 ayı buldu. 10 gün önce mahkeme vardı, hakim hastalanmış, mahkeme ertelendi, ne zaman? Kasım 2016. Henüz 1 duruşma bile olmadı. Neredeyse 1 sene oluyor dava açılalı.
ne yaprım ben o kadar sürerse. İnanamıyorum.
