Ben 30 yaşında bir kadınım.35 yaşında eşim 3 yıllık evliyiz.Eşim dünya iyisi bir insan.Evine,bana çok bağlı.Bensiz bir plan yapmak istemez.Dışarıda gözü yoktur.Evde ihtiyacım olan her konuda yardımcıdır.Gizli saklı işleri yoktur.Sosyal medya falan pek ilgisini çekmez.Telefonları,tableti hep ortadadır.Düzgün bir işi var,geliri iyi çok şükür.Ailesi benden sonra gelir.Birlikte birşey yapalım,beni istediğim bir yere götürsün mesela ondan mutlusu yok.
Mükemmel bir kayınvalidem var.Beni çok sever hatta oğlundan fazla sevdiğini hissederim hep.Hiçbirşeye karışmaz,fikrini sorarsak ta hep benden yana olur.Davet etmesek asla gelmez rahatsızlık vereceğini düşünür.
Çok tatlı bir görümcem var.Cana yakın.Arkadaş gibiyiz.Çok seviyorum.Çoğu kişinin şikayet ettiği konularda kusursuz mutluyuz.
Ben evlendiğimde çalışıyordum,şehir değişikliği oldu tayin durumu yoktu işten ayrıldım.Sonra eşim çalışmamı istemedi pek.Sana bırakıyorum ama istemiyorum dedi.Ben de çok üstüne düşmedim açıkçası.Bununla ilgili de bir sorun yaşamadık.
Eşim çok kıskanç.Hiç arkadaşım olmasına izin vermiyor.Kadın arkadaş bile.Tüm arkadaşlarımı uzaklaştırdı benden.Ailemle sık görüşmemi istemiyor.Telefonda konuşmama dahi surat asıyor.Sürekli onun dedikodusu yaptığımızı sanıyor sanırım.Kız kardeşlerim var,canlarım onlarla bile dertleşemez oldum.Benim bir şey anlatmam bir yana onlar anlatınca bile sana ne onların hayatından sana neden anlatıyor,bugün o anlatır yarın sen anlatırsın,özel hayat diye bir şey var diye kızıyor hemde ne kızmak...
Giyim kuşamıma karışıyor.Erkek çocuklar gibi giyinsem hoşuna gidiyor dikkat çekmem diye.
Ailem evime gelemiyor eşimden çekiniyorlar.Surat yapıyor çünkü ya da odasına geçip kitap okuyor çıkmıyor odasından.3 yıllık evliliğimde annem 1 kez gelebildi evime 4 günlük oda.Ayrı şehirlerdeyiz ve giderken bana bir daha hastalığın bir şeyin olur ancak öyle gelirim,gelmem dedi.
Çok uzun yazdım ama sonlandırayım,annem geldiğinde ona başımızdan geçen bir olayı anlattım,annemde yemek yerken laf arası o konuyu söyledi ki gülüp geçilecek birşey. Eşim beni diğer odaya çağırdı ve demediğini bırakmadı demek ki sen herşeyimzi annene anlatıyorsun. Mahalle dedikoducuları gibi dedi.Aileni istiyorsan onların düzeninde yaşayacaksan topla valizini çık git dedi hatta küfür etti.3 yılda ilk kez oldu böyle birşey.Tanıyamadım eşimi. Annem anladı çünkü ağladım tutamadım kendimi,eşim onu istemiyor o yüzden bana kızdı sandı ve gideyim ben siz huzursuz olmayın dedi.ertesi sabah gitti ve giderken eşin seni çook ezmiş bambaşka bir insan olmuşsun dedi.Ben hiç farkında değildim.
Evet,şimdi ne yapacağımı bilmiyorum.Eşim bin pişman ve hiç olmadığı kadar üstüme düşüyor.eviyor biliyorum,Ben de seviyorum ama hayat böyle kimsesiz,yalnız ailesiz geçer mi hep bunu düşünüyorum.
Konuş anlat çözmeye çalış ya da terapiste gidin demeyin bunlar denenmiş ve sonuç alınamamıştır.
Siz olsanız ne yapardınız? Boşanmayı düşünür müydünüz?