Öncelikle geçmişimden bahsetmek istiyorum. Annesiz babasız büyüyen, çocukken babasından ileri derecede şiddet gören, sokaklarda yerlerde sürüklenen, büyüyünce 6 sene boyunca tacize maruz kalan sevgisiz ilgisiz yokluk içinde büyüyen bir kadınım. şu an bir erkek arkadaşım var. Beni çok sevdiğinden eminim. Ama şöyle bir huyum var. Birlikte olduğum erkeğin full hanımcı olmasını istiyorum. Yani benimle yüzde yüz ilgilenmesini, ilişkide hep benim sözümün geçmesini, bir dediğimi iki etmemesini, yokluğunu hiç hissettirmemesini ve sevgisini yüzde yüz göstermesini istiyorum. Aşırı kılıbık, çocuklar duymasındaki Selami gibi olmasını istiyorum kısaca. Çünkü hiç sevilmedim hiç ilgi görmedim. Sizce böyle hissetmem normal mi?
