Okuma yazma öğrendiğim günden beri ölmek istiyorum. Bu his içimden hiç çıkmıyor. Sürekli yaşamaya değer şeyler bulmaya çalıştım bugüne kadar. Ama artık yaşamak için bir bahanem kalmadı. Ölümü sonrasını merak ediyorum. Sevdiklerimin hepsini de kaybettim zaten. İnsanlara güvenmek istiyorum güvenemiyorum. Korkularımla başa çıkamıyorum. Gelecek güzel şeylere inanmıyorum. Herşey hep kötü olacakmış hissinden kurtulamıyorum. Bu zamana kadar bana çevremdekiler hep sen çok güçlüsün dedi. Ben güçlü olmak istemedim aslında hiç. Anlaşılmak istedim. Ve bu zamana kadar da hiç anlaşıldığımı hissedemedim. İntihar günah biliyorum. Ama günah olan bir çok şeyi zaten günlük hayatta öyle ya da böyle işliyoruz bir şekilde. Sevemiyorum. Sevildiğimi de hissetmiyorum. Bomboş hissediyorum genelde.