- 15 Nisan 2017
- 3.476
- 9.052
- 158
- Konu Sahibi strawberry_cake
- #1
Merhaba hanımlar. Uzun zamandır beni huzursuz eden bir konu var sizlere danışmak istediğim.
Bilenler bilir ben yurt dışında doğdum büyüdüm evlendikten sonra Türkiye'ye yerleştim. Oradaki yakınlarım için büyük bir şok olmuştu çünkü kimse böyle birşey beklemiyordu. Yurt dışına hala gidiş gelişlerim oluyor bayramlarda vs (malesef) irtibatimiz oluyor hala oradaki yakın akrabalarla. Ama beni artık çok rahatsız eden bir durum var. Kuzenlerimden tutun dayılarım ve eşlerine kadar (hepsi değil tabi ama çoğu için geçerli bu) o kadar tepeden bir tutum sergiliyorlar ki. Artık içimden ne aramak geliyor nede konuşmak. Kuzenlerimin çoğuyla iletişimi neredeyse tamamen kestim ama aile büyükleri söz konusu olunca bayramlarda vs aramak mecburiyetinde hissediyorum kendimi. Çocukluktan gördüğüm baskıyla aramasam yanlış birşey yapiyormuşum gibi hissediyorum. Bir kaç yıl önce teyzemin eşi vefat etmişti mesela destek olmak için daha sık arıyordum ama her görüşmeden sonra bana kendimi o kadar kötü hissettiriyordu ki. Ben artık bu insanlara taviz vermek istemiyorum çünkü ses tonları konuşma tarzları o kadar iticiki. İki yıl önce yurt dışına gitmiştik eşimle oraya yerleşme planımız vardi. Beraber aynı yatakta uyuduğum çocukluğumun gençliğimin bir arada geçti kuzenlerim bir kere olsun aramadilar uğramadilar. Kaldığımız evle onların evi arasında 5 dakika yürüme mesafesi olmasına rağmen! Ne bileyim Şubat depremi oldu mesela kıyameti yaşadık burda biri bir telefon edip durumun nasıl diye sormadı. Şimdi bu duyguların niye depreşti diye sorsanız bu bahsettiğim kuzenlerden biri geçen hafta Hac'a gitti ve yıllar sonra! bana mesaj attı istemeden kırdıysam hakkını helal et falan diye. Helal olsun dedim ama içten içe çok kırgın olduğumu farkettim. Uzatmak istemediğim için anlatamadığım başka şeylerde var çünkü.
Artık hiç biriyle görüşmek istemiyorum. Ben onlara karşı duruşumu hiç bir zaman bozmadım ama onların yaptığı çok haince geliyor artık. Bekarken çoğundan daha iyi imkanlara sahiptim ve daha yüksek bir eğitim gördüm ama bunu kullanıp onları küçümsemek bir kere olsun aklıma gelmedi çünkü onlara 'ailem' gözüyle bakıyordum. Ama onlar sırf memur biriyle evlenip Türkiye'ye yerleştim diye ellerine fırsat geçmiş gibi davranıyorlar. Bir keresinde ikinci annem olarak gördüğüm yengem gözümün içine baka baka alay edercesine Türkiye'deki memurlar aç diye bir yorum yapmıştı. İnanılmaz zoruma gitmişti. Kendileri halbuki yıllarca oranın sosyal yardımlarıyla geçinen insanlar. Hazmedemiyorum artık böyle şeyleri. Siz olsanız böyle bir durumda nasıl bir tutum sergilerdiniz? İzne gelince hiç birini ziyarete gidesim yok bayramlarda seyranlarda arayasım yok artık. Sizde bu durumda böyle bir karar alırmıydınız?
Bilenler bilir ben yurt dışında doğdum büyüdüm evlendikten sonra Türkiye'ye yerleştim. Oradaki yakınlarım için büyük bir şok olmuştu çünkü kimse böyle birşey beklemiyordu. Yurt dışına hala gidiş gelişlerim oluyor bayramlarda vs (malesef) irtibatimiz oluyor hala oradaki yakın akrabalarla. Ama beni artık çok rahatsız eden bir durum var. Kuzenlerimden tutun dayılarım ve eşlerine kadar (hepsi değil tabi ama çoğu için geçerli bu) o kadar tepeden bir tutum sergiliyorlar ki. Artık içimden ne aramak geliyor nede konuşmak. Kuzenlerimin çoğuyla iletişimi neredeyse tamamen kestim ama aile büyükleri söz konusu olunca bayramlarda vs aramak mecburiyetinde hissediyorum kendimi. Çocukluktan gördüğüm baskıyla aramasam yanlış birşey yapiyormuşum gibi hissediyorum. Bir kaç yıl önce teyzemin eşi vefat etmişti mesela destek olmak için daha sık arıyordum ama her görüşmeden sonra bana kendimi o kadar kötü hissettiriyordu ki. Ben artık bu insanlara taviz vermek istemiyorum çünkü ses tonları konuşma tarzları o kadar iticiki. İki yıl önce yurt dışına gitmiştik eşimle oraya yerleşme planımız vardi. Beraber aynı yatakta uyuduğum çocukluğumun gençliğimin bir arada geçti kuzenlerim bir kere olsun aramadilar uğramadilar. Kaldığımız evle onların evi arasında 5 dakika yürüme mesafesi olmasına rağmen! Ne bileyim Şubat depremi oldu mesela kıyameti yaşadık burda biri bir telefon edip durumun nasıl diye sormadı. Şimdi bu duyguların niye depreşti diye sorsanız bu bahsettiğim kuzenlerden biri geçen hafta Hac'a gitti ve yıllar sonra! bana mesaj attı istemeden kırdıysam hakkını helal et falan diye. Helal olsun dedim ama içten içe çok kırgın olduğumu farkettim. Uzatmak istemediğim için anlatamadığım başka şeylerde var çünkü.
Artık hiç biriyle görüşmek istemiyorum. Ben onlara karşı duruşumu hiç bir zaman bozmadım ama onların yaptığı çok haince geliyor artık. Bekarken çoğundan daha iyi imkanlara sahiptim ve daha yüksek bir eğitim gördüm ama bunu kullanıp onları küçümsemek bir kere olsun aklıma gelmedi çünkü onlara 'ailem' gözüyle bakıyordum. Ama onlar sırf memur biriyle evlenip Türkiye'ye yerleştim diye ellerine fırsat geçmiş gibi davranıyorlar. Bir keresinde ikinci annem olarak gördüğüm yengem gözümün içine baka baka alay edercesine Türkiye'deki memurlar aç diye bir yorum yapmıştı. İnanılmaz zoruma gitmişti. Kendileri halbuki yıllarca oranın sosyal yardımlarıyla geçinen insanlar. Hazmedemiyorum artık böyle şeyleri. Siz olsanız böyle bir durumda nasıl bir tutum sergilerdiniz? İzne gelince hiç birini ziyarete gidesim yok bayramlarda seyranlarda arayasım yok artık. Sizde bu durumda böyle bir karar alırmıydınız?
