Allah yardımcınız olsun. Heralde burada yorum yazanların içinde en iyi ben anlarım sizi. Şizofreni teşhisi konmuş 48 yaşında bir abim var. Tam 25 sene oldu onun problemleri başlayalı. Başlarda ufak sinir nöbetleri gibiydi. Gergin görünüyordu, hiçbirimiz hastalık olabileceğini anlamadık. Zamanla daha da sinirli bir hal aldı, yanında başka şeyler de olunca bir doktora görünmeli gibi düşünmeye başladık ama bir sonuç alamadık.
Hastalığının en alevli dönemlerinde ben üniversitede okuyordum ve inanın aklınıza hayalinize gelmeyecek eziyet ve şiddetlere maruz kaldım. Hem psikolojik hem fiziksel olarak. Annem sizin anneniz gibiydi. İdare edelim, sözünün üstüne söz söylemeyelim, ne derse onu yapalım geçer sandı. Böyle de yıllar geçti. Bu arada ben sağlığımı kaybetmeye başladım.
Annem evlatları arasında denge gözetebilecek bir kadın değildi. Hasta olan abimi koruyabilmek için benim ve diğer abimin yaşadıklarımızı görmezden geliyordu. Yaklaşık 15-20 sene yardımcı olmaya çalıştıktan sonra pes ettim ben. Diğer abim çoktan pes etmiş, kendisini ve ailesini korumayı seçmişti artık. Görüşmüyordu onunla. Çünkü gerçekten herşeyiyle ailesine ve sağlığına zarar gelmeye başlamıştı. En basiti o zaman diğer abimin 4 yaşında olan çocuğu hasta olan abimin bağırışlarından huzursuz oldu diye çocuğu alıp fırlatmıştı. Diğer abimin ailesinde huzuru kalmıyordu. Uzaklaşmayı seçti, suçlayamam onu. Çünkü 20 sene sonra artık ben de pes ettim. İnsan kendi hayatını feda ettiğini anlıyor bir süre sonra, benim ne suçum var gençliğim bu uğurda heba oldu diyor.
Ben pes edip görüşmeyi kesince annem bir süre daha hastalığı idrak etmek yerine yok saymayı, görmezden gelmeyi sürdürdü. Kendisi sessiz sakin biri olursa abim kızmaz, huzurla yaşarlar sandı. Ama abim kafasında ürettikleriyle komşulara sarıp olay polislere kadar taşınınca annemin kafasına dank etti nihayet.
Abimin haberi olmadan psikiyatristlerle görüştü, sonra abimi de götürdü. Verilen ilaçları kullanmak istemedi abim sizin kardeşiniz gibi. Sıvı formda bir ilaç vardı ve annem onu yemeklerine karıştırdı 1-2 yıl. Evet çok ağırdı ilaçlar, bitki gibi yaşamış abim o süreçte annemin dediğine göre, sürekli uyku hali, idrak etmekte zorluk vs.
Ama yavaş yavaş toparlandı, annemden başka kimseyle görüşmeyen adam insanlarla ufak da olsa iletişim kurmak için adımlar attı. 12 yıl önce bıraktığı işine geri döndü. Ful performans çalışacağı bir pozisyonda değil ama çalışabiliyor oluşu müthiş bir gelişme. Çalışmak onun kafasında kurguladığı gerçek dışı algıları da bastırıyor. Kendisini dinlememek, birşeyle meşgul olabilmek çok önemli bu süreçte. Hatta bir ara evlenmeye bile niyetlendi ama bence yapmamalıydı, karışmadım ama anneme söyledim bunu, annem normal bir hayatı olsun istediği için destekledi onu. Ama görüşmek istediği insanlar onun ruh halinin tamamen sağlıklı olmadığını görüp vazgeçiyorlarmış.
Tamamen sağlıklı bir insan kadar normale dönmedi ama asgari düzeyde işini yapıp sosyal hayata katılabildi. Şu an kimseyle görüşmüyor hala ama kendi hayatını idame ettirebilecek düzeyde. Annem de bilinçlendi biraz, onun da etkisi oldu. En yakınları hastalığı inkar değil kabul edip, en iyi şekilde nasıl yardımcı olabiliriz dediğinde başlıyor sanırım iyileşme. Allah sizin de yardımcınız olsun.