bir bayan olarak ne kadar kolay böyle yorumlar yapabiliyorsunuz erkek olsanız bilmiyor anlayamaz diyeceğim, bu kadar basit görmeyin her bünye aynı değil. benim ablam ve görümcem de sezeryan ile doğum yaptılar ikisi de hemen ayağa kalkıp yürüdüler kendi işlerini yaptılar hiç bir sıkıntı çekmediler, ben normal doğum planlamama rağmen sezeyan olmak zorunda kaldım ve en az 3 gün bakıma muhtaç kaldım, 10 gün dik yürüyemedim... eğilemediğim için 1 hafta bebeğimin altını bile ben değiştiremedim... hastanede ilk günler yürüyemedim sandalye ile eşim ve annem beni tuvalete götürdüler resmen bebek gibi bakıma muhtaç hale geldim... eve geldiğimde dikişlerim yüzünden oturup kalkamıyordum bile, adım atamıyordum düğümler battığı için... bunları niye anlatıyorum her bünye aynı değil bilin diye. benim bunları yaşamamdaki tek sebep vücudumun acıyı en üst seviyede hissetmesi, yara kapatamaması, dolayısıyla dikişlerdeki iyileşme sürecinin normalden çok çok yavaş olması, alerjik bünyem yüzünden vücudumun eriyen dikiş iplerine bile savaş açıp iyileşmeyi geciktirmesiydi. kimseyi doğumdan korkutmak istemem ama bu süreçleri de bilin hanımlar yüzde 1 bile olsa böyle bir vücuda sahip olma şansınız var. Allah'tan lohusa depresyonu denen şeye kapılmadım hiç. doktorum özellikle ısrarla 40 gün yalnız kalmasın demişti doğumdan sonra anladım neden dediğini.
çok haklısınız. o dönemde insanın en yakınına ihtiyacı oluyor yanında olsun destek olsun diye... hastanede beni tuvalete her götürüşünde anneme dua ettim yanımda olduğu için, eve geldiğimizde tek başıma duş alabilecek gibi değildim ayaklarımın üzerine basamıyordum annem ve eşim yıkadılar beni, o derece zayıf bir bünyem var... ve senelerce annesiz yaşamış birisi olarak anneme ayrı bir ihtiyaç duydum onun şefkatini kimse veremezdi bana o anlarda...(eşimin de hakkını yemiyeyim annem gibi ilgilendi ama vardiyalı iş napsın 3 gün sonra işbaşı yapmak zorunda kaldı...)