merhaba.. 7 yıllık evliyim 2,5 yaşında cocugumuz var. Sanırım artık yolun sonuna geldik. Eşimle severek ama bir o kadar da zorlukları aşarak evlendik. Evlenmek istemedi, korktu vs.. Biraz benim diretmemle evlendik ama bence hiç evlenmemeliymişiz. Bencil ve ataerkil kafada bi tip. Evlendiğimiz gunden beri sorunlarımız var, takıntılı- temizlik düşkünü- duygularını pek belli etmez. Bir sorunumuz olur konuşmaz, içine kapanır kendini odaya çeker oyle oturur. Evde kurallar var, sürekli camları açar sıkıntılıdır, söylediğim hiçbirşeyi zamanında yapmaz. Bulaşık yıkama, sofra toplama, temizlik yapar ama yapmasa da olur, temizlikçi alabiliriz sorun yok. Cinsel hayatımız da hiçbi zaman çok hareketli olmadı, cocuktan sonra sekteye ugradı, artık yanına bile gidesim gelmiyor. çok da onemsemiyorum cinsellik benim için cok son sırada. Onun için de ilk sıralarda oldugunu soyleyemem. Son 2 senedir surekli kavga halindeyiz, çocugun yanında da kavga ettik sonra aklımız başına geldi kestik. ama aramızdaki sogukluk cıg gibi buyudu. Elinden telefon düşmüyor, paso twitter instagram boş boş işler.. Ben banyoyu bile 5 dk da yapıp cıkarken, işten eve gelip hem yemek hem cocukla ilgilenirken, onun bu rahatlıgı bana cok fazla batıyor. Sen annesin tabiki sen daha yogun olacaksın diyor bana ama bu bakış açısını kabul etmiyorum. Ben anneysem o da baba. Cocukla parka gittiklerinde bile içim pır pır cunku cok dikkatsiz. cocugun başına mutlaka birşey geliyor onun bu rahatlıgından dolayı. Soguk havada cocuga bere takıyorum, bi bakıyorum çıkarmış. neymiş hava iyiymiş terlermiş. ÜStüne vazife olmayan her konunun içinde mübarek. Cimri değil ama para konularında yalan söylüyor. Borsa oynuyor kaybediyor ve vazgeçmiyor. Evin bütün masrafı benim üstümde, o da ev kredimizi ödüyor gerçi. Ama krediyi odedikten sonra kalan parayı ne yaptıgı belli değil. Akılladım, her ay bana şu kadar para gondericeksin diyorum 2 aydır gonderiyor, biriktiriyorum. İyi bir insandır, evcimendir, kötü alışkanlıgı yoktur. Ama bunlar malesef yeterli değil. Ben yemek yaparken vs cocukla oynar ama özbakımıyla alakalı hiçbişeye elini surmez. cok yoruldum cok tukendim. Onun bu rahatlıgı, laf dinlemezliği, kendinde hata gormemesi ve aramızın bu halde olmasından surekli beni suçlaması artık tak etti. İş hayatında kariyer sahibi bi insanım maddi sıkıntım yok ama boşanmak istemiyorum çocuk çok küçük. Annem babamdan da destek görmüyorum, onlar kendi dertleriyle mesgul. Ayrıca cok ciddi bir sorun olmadıkca ( alkol, aldatma, şiddet) boşanmanın olmaması gerektiğini düşünüyorum, bir cocuk anne babasıyla birlikte büyümeli. Tabi normal bir anne babayla, böyle bir ortamda değil. Bir arada kalamıyoruz artık sinirlerim harap oldu. Ayrı mı yaşasak diyorum, zaten bir aradayken de varlıgı yok gibi. yada çift terapisine mi gitsek, yoksa biraz kararlı olup gercekten bir sure evden gitmesini ve anasının evinde sürünmesini mi saglasam da aklı başına gelse. Çok çaresizim
