bu kendi bencilliğim ve çocukları çok sevmemden kaynaklı bir durum herhalde... hayır daha beter olacak bir keresinde o çocuk hiç ağlamacak hele bir ağlasında o zaman görüşürüz demişti...
eşimin olgunlaşmadığı gerçek ama yaşım 32 ve ilerde istesekte zor olmayacak...
Aslında ona karşı büyük bir aşk duymuyoru, sevgim ve saygım var... saygımı kaybetti... ailemi düşünüyorum boşanırsam gidecek yerim yok. bir erkek kardeşim var o da daha bekar.. birde ben sorun olmayayım istiyorum..
yani siz böyle yazınca idrak ediyorum bazı şeyleri.. ben yuvam yıkılmasın derken bir çok şeyden taviz vermişim..
haklısınız çocuk başka bir sorumluluk, ama ben düzeleceğini umut ettim hep
ben bunu ailesine de anlattım, ama adamların dünya umrunda değil, ailece rahatlar... olsun diye kredi çeker yapıverirsiniz hep dedikleri bu... kredilerle yaşıyorlar... eğer eşimi sıkmazsan biz 100 milyar borcun içine rahat gireriz çünkü inanılmaz seviyor para harcamasını...
çocuk mevzusunu artık bende kapattım... zamana bıraktım.. tedaviye de gitmeyeceğim...
bu kadar sabırlı olmak karşındaki insanın seni kullanmasına neden oluyor ve ben böyle olmasına üzülüyor, dayanamıyorum...
32 yaşındayız..
olmaz, onunda yükünü bana atar... hı olumlu tarafları da var, bazen ek iş yapıyor hafta sonları... tabi aldığımız maaş hiç bişeye yetmiyor.
üstelik bu bir defa olmadı 2 kez oldu...