- 26 Eylül 2006
- 265
- 0
- 96
MERHABA;
Ben bir aylık evli bir bayanım.başlangıç sürecinde kira vermemek amacıyla eşimin ailesinin yaşadığı 3 katlı müstakil evın bır dairesını yaptırarak burda oturmaya karar verdık.ust katımda eşimin annesi ve babası alt katımda ise bir kiracı oturuyor.benim evlenmeden önce oturduğum semt şu an ki oturduğum yere gore oldukça luks kalan bır yerdi.şu an böyle bır yerde oturmak öyle zoruma gıdıyor kı anlatamam.ailesi ile aynı yerde oturma konusuna gelince ; eşimin tarafı oldukça kapalı ve muhafazakar bir aile.ben ise üniversite bitirmiş belli bir kariyeri olan ve çalışmaya devam eden;çağdaş ve modern bir düşünce yapısına sahip açık bır bayanım.eşimin annesi ile elimden geldiğince bir araya gelmemeye çalışıyorum çünkü o kadar zıt kutuplarız ki sürekli kavga etme durumunda kalıyorum .akşamları eve gittiğimde sırf geldiğim anlaşılmasın dıye tv yı en kısık sesle izliyorum.belki ust katımda annesi olmasa evim bana böyle sıkıcı gelmeyecek ama ben onların üstümde yaşadıklarını bıldığım surece ne evımde mutlu olabıleceğim nede eşim mutlu olabılecek...şu ankı evımde kendimi kafese kapatılmış bır aslan gıbı hissediyorum...kendi tarafımdan misafirim geldiğinde bile içimde bir sıkıntı oluyor şimdi eşimin anneside gelecek ve konuşmaları ıle yıne keyfımızı kaçıracak dıye...zaten bır aylık sureç ıçınde sureklı ben anneme gıdıyorum annemde durumun farkında olduğu için gelmek ıstemiyor.tek ısteğim gerekırse sabahlara kadar çalışıp ek işte yaparak tek oda dahi olsa onlardan uzak bır eve taşınmak ...bu şekilde giderse ağlamaktan gözumde yaş kalmayacak...onları gorunce mıdeme kramplar gırıyor...sizce bu psikolojıden nasıl kurtulabılırım? insanda doğrudüzgün psikoloji bile bırakmadılar...:uhoh: :uhoh: [/FONT]
Ben bir aylık evli bir bayanım.başlangıç sürecinde kira vermemek amacıyla eşimin ailesinin yaşadığı 3 katlı müstakil evın bır dairesını yaptırarak burda oturmaya karar verdık.ust katımda eşimin annesi ve babası alt katımda ise bir kiracı oturuyor.benim evlenmeden önce oturduğum semt şu an ki oturduğum yere gore oldukça luks kalan bır yerdi.şu an böyle bır yerde oturmak öyle zoruma gıdıyor kı anlatamam.ailesi ile aynı yerde oturma konusuna gelince ; eşimin tarafı oldukça kapalı ve muhafazakar bir aile.ben ise üniversite bitirmiş belli bir kariyeri olan ve çalışmaya devam eden;çağdaş ve modern bir düşünce yapısına sahip açık bır bayanım.eşimin annesi ile elimden geldiğince bir araya gelmemeye çalışıyorum çünkü o kadar zıt kutuplarız ki sürekli kavga etme durumunda kalıyorum .akşamları eve gittiğimde sırf geldiğim anlaşılmasın dıye tv yı en kısık sesle izliyorum.belki ust katımda annesi olmasa evim bana böyle sıkıcı gelmeyecek ama ben onların üstümde yaşadıklarını bıldığım surece ne evımde mutlu olabıleceğim nede eşim mutlu olabılecek...şu ankı evımde kendimi kafese kapatılmış bır aslan gıbı hissediyorum...kendi tarafımdan misafirim geldiğinde bile içimde bir sıkıntı oluyor şimdi eşimin anneside gelecek ve konuşmaları ıle yıne keyfımızı kaçıracak dıye...zaten bır aylık sureç ıçınde sureklı ben anneme gıdıyorum annemde durumun farkında olduğu için gelmek ıstemiyor.tek ısteğim gerekırse sabahlara kadar çalışıp ek işte yaparak tek oda dahi olsa onlardan uzak bır eve taşınmak ...bu şekilde giderse ağlamaktan gözumde yaş kalmayacak...onları gorunce mıdeme kramplar gırıyor...sizce bu psikolojıden nasıl kurtulabılırım? insanda doğrudüzgün psikoloji bile bırakmadılar...:uhoh: :uhoh: [/FONT]
