Evet insana zor geliyor başta söylemek. Şöyle anlatayım uzamasın istedim ama örnek olsun diye, ilk arabamızı ben aldım. Bir gün bile lafını etmedim asla, o araba her işe kullanıldı gerekli gereksiz, yeri geldi ben erişemedim arabaya ve asla benim arabam demedim. Eşim il dışına gitti, orada iş arkadaşı olan kızları bolca gezdirdi arabayla. Kızlar da bir araya gelince bana bir nispet yapıyorlar, görmeniz lazım insan az utanır o sözleri söylerken o hareketleri yaparken. Ve sürekli gezmedeler, benimle asla gezmediği yerleri fıldır fıldır geziyorlar birlikte. Neyse, eşimi düzgünce uyardım olmadı, ağladım küstüm kavga ettim olmadı, inandıramadım adamı, onun yanında bambaşkalar çünkü. bir gün çıldırdım ve dedim ki, "Bu araba benim. İzin vermiyorum bu şekilde kullanılmasına. Ya bana parasını ver özgürce kullan ya da ver anahtarı." Ki normalde assssla böyle bir şey diyemem. Konu o gün kapandı. Bu lazımmış demek ki. Parası olmayan arabayı da kullanmasın. Yapacak bir şey yok.