Kocam iyi biri. En azından iyi niyetli. Her insan hata yapar. Tabiki onun da çok hataları oldu, benim de olmuştur. Ama bu onun kötü olduğu anlamına gelmez. Her neyse konuya geçeyim; kocam iyi biri ama onu sevmiyorum. Onunla mutlu değilim ve hiçbir şey hissetmiyorum. O beni deli gibi seviyor. Hiçbir şekilde bana hitap edemeyen ama çok seven bir adam. Onunla yaptığımız hiçbir şeyden zevk almıyorum. Cinsel yaşamımızda bile kendi kendimi motive ediyorum, bana heyecan vermiyor. :'(
Hem onun adına hem de kendi adıma çok üzülüyorum. Kendisini sevmediğimi ona söyledim, boşanmak istedim ama çok ağladı, ben asla boşanmam, olsun sen sevmesen de yanımda ol, karım ol yeter bana dedi. Ailem boşanmak istediğimi biliyor, evi terkettim babamın evine gittim, hüngür hüngür ağladım lütfen baba beni geri gönderme sevmiyorum çok mutsuzum dedim. Ama geri gönderdiler. Boşanmama izin vermiyorlar. Kimse destek olmuyor. Hiçbir sorun yokmuş, bu boşanma sebebi değilmiş. 19 yaşımda evlendim, lise mezunuyum. Elimde bir mesleğim bile yok. :'(
Çok küçük yaşta evlendim, gerçekten beni mutlu edebilecek kişiyi bulduğumu düşünmüştüm. Çok hayal kırıklığı yaşadım. Ondan o kadar soğudum ki... Nefret etmiyorum ama sevgi de yok. Abim gibi severim ancak, iyi biri derim, o kadar. Bir de alışkanlık var tabi. 4 yıldır evliyim.
Boşanırsam kendi ayaklarım üzerinde duramam. Herkes bana perişan olursun, dul olmak kolay mı diyor.
Bildiğin mecburiyetten evliyim şuan. Boşanırsam şimdiki halimden daha mı iyi olacağım diye...
Bir de en büyük korkum boşanırsam yine bir erkeğe muhtaç olmak.
O kadar çaresizim ki.... :'((
Hem onun adına hem de kendi adıma çok üzülüyorum. Kendisini sevmediğimi ona söyledim, boşanmak istedim ama çok ağladı, ben asla boşanmam, olsun sen sevmesen de yanımda ol, karım ol yeter bana dedi. Ailem boşanmak istediğimi biliyor, evi terkettim babamın evine gittim, hüngür hüngür ağladım lütfen baba beni geri gönderme sevmiyorum çok mutsuzum dedim. Ama geri gönderdiler. Boşanmama izin vermiyorlar. Kimse destek olmuyor. Hiçbir sorun yokmuş, bu boşanma sebebi değilmiş. 19 yaşımda evlendim, lise mezunuyum. Elimde bir mesleğim bile yok. :'(
Çok küçük yaşta evlendim, gerçekten beni mutlu edebilecek kişiyi bulduğumu düşünmüştüm. Çok hayal kırıklığı yaşadım. Ondan o kadar soğudum ki... Nefret etmiyorum ama sevgi de yok. Abim gibi severim ancak, iyi biri derim, o kadar. Bir de alışkanlık var tabi. 4 yıldır evliyim.
Boşanırsam kendi ayaklarım üzerinde duramam. Herkes bana perişan olursun, dul olmak kolay mı diyor.
Bildiğin mecburiyetten evliyim şuan. Boşanırsam şimdiki halimden daha mı iyi olacağım diye...
Bir de en büyük korkum boşanırsam yine bir erkeğe muhtaç olmak.
O kadar çaresizim ki.... :'((