Kızlar size bir şeyler sormak istiyorum. Mesela ben detaycı bir insanımdır. Ama tabi ki asla ciddi boyutta değil bu. Kafama takılır sonra geçer. Sabaha unuturum.Zaten isteyerek yapmıyorum tamamen o an hislerim öyle ilerliyor işte napayım. Bazen eşimin her cümlesinden bi anlam çıkartıyorum.
“acaba öyle mi demek istedi?” “acaba gerçekten bunu düşünür mü?” “Acaba hoşuna gitmedi mi?” “Neden böyle yaptı altında bi sebep mi var?
ve Allaha şükürler olsun çok iyi bir evliliğimiz var eşimin ailesiyle de aram çok iyi kızları gibiyim sorunumuz yok güven problemi zaten hiç yok. Ama bir saat önce tartıştık. Ağlamamak için kendimi sıktım sakinleşmeye çalıştım ama yapamadım kafamı yastığa bastırdım,bağırarak ağladım duymasın gelmesin yanıma diye. Düşünüyorum acaba onu mu demek istedi acaba bunaldı mı diye ama bunu içimde tutamıyorum ona yansıtıyorum. Bu sefer saçmaladığımı düşünüp siniri bozuluyor. Ya ben böyle hissediyorum ve sana soruyorum diyorum. “Sen busun işte her şeyin altında anlam arıyorsun” diyor. Sen busun demesi iyice sinirlerimi bozdu. Ordan tartışma alevlendi. Ovulasyon dönemini takip ediyordum sancım var dünden beri. Tam yumurtlama zamanındayım öyle telefondan bakıyordum. Neden aşırı kafaya taktım diye “Bırak bunu neden büyütüyorsun kafanı sayılarla kurcalama”dedi. Ben de doğal olarak sinirlendim “Bebek istiyoruz ama olmuyor herhalde bakmalıyım öyle kendi kendine koy spermi bebek olsun değil bu işler. Sen istemiyosun galiba neden bunu sorguluyosun istemiyosan söyle içinde tutma biriktirme ” dedim. İyice tartışma büyüdü. Yine ben başka anlamlar arıyormuşum onu demek istememiş kafama çok takıyorum diye düşünmüş
akışına bırakalım bunalmayalım demek istemiş. Kendi kendine bağırıp çağırdı. Ben de düşündüm ki bebek istemiyor sanırım diye. Çok üzüldüm. Zaten bebek için uğraşıyorduk son zamanlarda ama ben ilişkiye girememeye başlamıştım akıntım vardı mantardan dolayı tedavisini oldum sorunumuz yok. O zaman daha çok kafaya taktım kesin benden tiksiniyor mantardan dolayı diye. Psikolojik olarak kendimi çok bunalttım yıprattım sanırım son ilişkimizde birleşme olmadı çok denedik dedim ben vajinismus mu oldum acaba bi tedirgin oldum. Aşırı bunaldım bu günlerde ondan dolayı mı böyleyim anlamıyorum. Bebek meselesi beni çok yıprattı.
Ben düşündüklerimi içimde tutamıyorum ona yansıtıyorum bazen anlamsızca,aklıma onun da bunaldığı geliyor ben mi yanlış anlıyorum diyorum. psikolojik destek gerektiren bir şey mi onu düşünmeye başladım. Özgüvensiz miyim nedir ben anlamıyorum ki sorun ne.
Siz de hiç böyle düşünüyor musunuz genelde?
Yansıtmasanız bile aklınızdan böyle şeyler geçmiyor mu yoksa ben mi abartıyorum?
Eşiniz olur çevreniz olur böyle anlamlar yükleme durumu oluyor mu sözlere davranışlara ?
Psikolojik destek almalı mıyım acaba?
“acaba öyle mi demek istedi?” “acaba gerçekten bunu düşünür mü?” “Acaba hoşuna gitmedi mi?” “Neden böyle yaptı altında bi sebep mi var?
ve Allaha şükürler olsun çok iyi bir evliliğimiz var eşimin ailesiyle de aram çok iyi kızları gibiyim sorunumuz yok güven problemi zaten hiç yok. Ama bir saat önce tartıştık. Ağlamamak için kendimi sıktım sakinleşmeye çalıştım ama yapamadım kafamı yastığa bastırdım,bağırarak ağladım duymasın gelmesin yanıma diye. Düşünüyorum acaba onu mu demek istedi acaba bunaldı mı diye ama bunu içimde tutamıyorum ona yansıtıyorum. Bu sefer saçmaladığımı düşünüp siniri bozuluyor. Ya ben böyle hissediyorum ve sana soruyorum diyorum. “Sen busun işte her şeyin altında anlam arıyorsun” diyor. Sen busun demesi iyice sinirlerimi bozdu. Ordan tartışma alevlendi. Ovulasyon dönemini takip ediyordum sancım var dünden beri. Tam yumurtlama zamanındayım öyle telefondan bakıyordum. Neden aşırı kafaya taktım diye “Bırak bunu neden büyütüyorsun kafanı sayılarla kurcalama”dedi. Ben de doğal olarak sinirlendim “Bebek istiyoruz ama olmuyor herhalde bakmalıyım öyle kendi kendine koy spermi bebek olsun değil bu işler. Sen istemiyosun galiba neden bunu sorguluyosun istemiyosan söyle içinde tutma biriktirme ” dedim. İyice tartışma büyüdü. Yine ben başka anlamlar arıyormuşum onu demek istememiş kafama çok takıyorum diye düşünmüş
akışına bırakalım bunalmayalım demek istemiş. Kendi kendine bağırıp çağırdı. Ben de düşündüm ki bebek istemiyor sanırım diye. Çok üzüldüm. Zaten bebek için uğraşıyorduk son zamanlarda ama ben ilişkiye girememeye başlamıştım akıntım vardı mantardan dolayı tedavisini oldum sorunumuz yok. O zaman daha çok kafaya taktım kesin benden tiksiniyor mantardan dolayı diye. Psikolojik olarak kendimi çok bunalttım yıprattım sanırım son ilişkimizde birleşme olmadı çok denedik dedim ben vajinismus mu oldum acaba bi tedirgin oldum. Aşırı bunaldım bu günlerde ondan dolayı mı böyleyim anlamıyorum. Bebek meselesi beni çok yıprattı.
Ben düşündüklerimi içimde tutamıyorum ona yansıtıyorum bazen anlamsızca,aklıma onun da bunaldığı geliyor ben mi yanlış anlıyorum diyorum. psikolojik destek gerektiren bir şey mi onu düşünmeye başladım. Özgüvensiz miyim nedir ben anlamıyorum ki sorun ne.
Siz de hiç böyle düşünüyor musunuz genelde?
Yansıtmasanız bile aklınızdan böyle şeyler geçmiyor mu yoksa ben mi abartıyorum?
Eşiniz olur çevreniz olur böyle anlamlar yükleme durumu oluyor mu sözlere davranışlara ?
Psikolojik destek almalı mıyım acaba?