Allah'ım beni anlaşılmamayla sınama artık, lütfen. Hem çok sinirleniyor hem çok yoruluyorum.
Bu anlama kıtlığından sıkıldım, ya da inatla anlamamak, ciddiye almak istememelerinden.
Yahu gördüğümü bildiğimi söylüyorum, kendimi biliyorum, neden bu zıt gitmek, bu alaycı yaklaşımlar?
Bıktım, cidden bıktım.
Susayım diyorum canım sıkılacak diye ama paylaşma anlaşılma isteği duyuyor yine deniyorum yine deniyorum ...
Hele şu dönem bi bitsin
hele yeni çağım başlasın
ilk işim bana bu yaptıklarını annene bir bir anlatmak olacak
nasıl bir evladı var bilsin, seni övmeyi, sana tapmayı bıraksın
ama hiiç sanmıyorum, sanki kendi çocugunu tanımıyor mu ?
gerçek şu ki, sana ses çıkarmıyorsa bu sana ACIDIGI içindir
sana herkes ACIYOR
hele ben, sana içim yana yana ACIYORUM
bu sebeple şu an ses çıkarmıyorum
sanma ki senden korkuyorum, sana saygı duyuyorum.