Bu sene 30 olacağım.
Geç kalmışlık hissiyle geçen 30 yıl. Kimsenin seni anlamadığı, anca "yap, yapman lazım" dediği ama nasıl yapacağına dair yardımcı olmadığı, önce kendilerine bakmadan laf çarptığı, neden böyle olduğunu bilmediği, anlatmaya çalışsan da küçümsendiği, kendi başına, kendi psikoloğun gibi davranarak ufak adımlarla(mecburen) yol aldığın(çok şükür), maddi dünyayla uyumsuz geçen 30 yıl.
Keşke güzel bir dönüm noktam olsan 30. Ama güzel.
Neden bu varoluş sancılarını çekiyoruz? Niye varız? O kadar merak ediyorum ki. Bazen her şeyin boş gelmesinin sebebi bu. Var olarak, yaşayarak neye hizmet ediyoruz?
Küçükken dağ taş giderdim, tırmanırdım bir yerlere, köydeki yolları çok sevdiğimi hatırlıyorum, engebeli yolları severdim, buna ihtiyacım var gibi geliyor bu ara yine. Şehir ve doğa dengesinin kurulabildiği bir hayat güzel olurdu sanırım Bir de çocukluk ve yetişkinlik