yine uyku tutmadı...
senelerdir yaşadığım sorunlardan bıktım... bir süre bu evden uzak kalmaya çok ihtiyacım var... hatta o kadar bıktım ki, mesela şehir dışına taşınıp ev tutsam (ama bir işim yok) ya da evlenip gitsem de kurtulsam diye düşünür hale geldim... iş arıyorum iş yok, sınava girdim yapamadım yine... çoğu bölüm arkadaşımın koşarak uzaklaşacağı zorlukta bir bölümde yüksek yapıyorum... ama kendi değerimi yok sayıyorum... burada bahsedemeyeceğim çok ağır şeyler yaşadım geçmişte ve o nedenle evdeki huzursuzluk hala devam ediyor. bazen çevremdeki bazı mutlu ailelere bakıyorum keşke benim de ailem böyle sorunsuz olsalardı... en önemli dönemlerden biri olan ergenlik dönemini büyük travmalarla geçirmek durumunda kaldım ve onun bıraktığı izler de hala devam ediyor. ve ayrıca anladım ki tamamen yalnızız hayatta aslında, ailemiz de dahil olmak üzere, hayatta sadece tek kendin varsın... kimseye de güvenmeyeceksin, bağımlı olmayacaksın, kendi ayaklarının üstünde durabilen bir insandan daha mutlusu yok. o nedenle bir süredir bırakmış olduğum okuluma tekrar dönebilmek için kendimi zorlamam, çekinmemem, kendime güvenmem lazım... okuldakilerin tepkilerinden çekiniyorum, neden gelmedin ne yaptın diye sorup tuhaf tuhaf bakarlar diye çekiniyorum. çekinmekten nefret ediyorum. insanlar (akrabalar vs.) nasılsından sonra hemen 2. soru olarak okul nasıl diye sormuyorlar mı, sinirlerim tepeme çıkıyor, okula ara verdim demek istemiyorum çünkü... uzattım diyorum ya da iyi gidiyor diyorum o kadar... görebileceğim her türlü tepki ve eleştiriyi göze alabilmem lazım okula geri dönmek için...