kimseye güvenmezken, katı dururken(en azından eskilere göre) en olmadık yerde gerilere attığım özüm pat diye çıkıveriyor ortaya, 2. kez düşündürüyor. sonuç; üzüntü..
bilmiyorum pekte sanmıyorum ama bir gün kaskatı olup hiç ağlamayadabilirim bu gidişle. hayat acımasız... ve yalnız olmam gerektiğini, bunu öğrenmem gerektiğini hayat bana gösteriyor. bazen teşekkür ediyorum, ders için.. ama şuan yeni yaptığım hata yüzünden kendime felaket kızıyorum! anlamıştım ama ne diye bir daha düşünürsün ah... kendime doluyum resmen...