Neden anlamak istemiyorsun. Haksızsın..
Ben keyfimden mi patlıyorum, ağlıyorum?
Susuyorum, düzgün cevap veriyorum, öyleyse öyle değilse değil diyorum, olmuyor olmuyor, kendi kafandakine inanıyorsun.
Sesim yükseliyor. Sonra sürekli doluyorum büyük tepkiler vermeyim diye, sabır diyorum doluyorum, birikiyor..
İşte bu patlamalardan biriydi.
Bu yaptığın sadece psikolojik baskı.
İnsanım ben de, çok mu zor bunu anlamak.
Neden bana yüklüyorsun tüm umutsuzluklarını negatifliklerini, hıncını neden benden alıyorsun.
Bir gün doluluktan kendime bir zarar vereceğim, çok yoruldum, deli gibi ağlamak bir şeyler kırıp dökmek istiyorum.
Ya da hasta olacağım bilmiyorum.
Eskiden daha az takıyordum belki ama doldum işte, kaldıramıyorum, haksızlık yapıyorsun.
Hakimiyet kur diye olmadım ben, beni sürekli suçla, haksız yere azarla, her şeye kız diye değil.
Hiç söylemediğim ima bile etmediğim düşünmediğim olmayan şeyleri o farklı algınla alınganlığınla kendi kafanda kurup söylüyorsun bana suçluyorsun sanki ben söylemişim gibi. Hayret, gerçekten..
Hayırsızın önde gideni oldum nasıl oldu bilmiyorum.
Düşmanınım sanki, ama her şeyi sen yarattın kafanda, yok böyle bir şey.
Anlayacak mısın? Sanmıyorum.
Haklısın sen.. Hep haklısın.
Başıma kak her şeyi..
Ben çok yoruldum...
Ama şunu da anlıyorum ki, geleceğim için dersler alabilirim, almalıyım, inşallah...