• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Şu hayattaki en büyük pismanliginiz nedir?

Durum
Mesaj gönderimine kapalı.
En buyuk pismanligim gec yasta evlenmek, cunku cocuklarima yetememekten, ileride onlari yasli halimle uzmekten, erkenden annesiz birakmaktan korkuyorum.


Ama bunun disinda elbette bir suru pismanligim var, ornegin eskiden cok kiloluydum, ergenligimi kilolu olarak gecirip tembel bir kiz cocugu olmus olmaktan pismanlik duyuyordum. (Bunu hallettik)

Universite hayatim sirasinda daha ofansif ve girisken biri olmayarak kaybettiğim zamandan yana hep pisman olmusumdur.

Bir de son olarak meslegimle alakali, erken yasta yurt dışına yerlesmemekten oturu pişmanım. Gerci bu his cocuklardan sonra ortaya cikti aslinda. (O zaman bu kadar siginmaci / kacak yoktu. Bir baskadir benim memleketim kafasindaydik hepimiz, gorev yerini birakmak dirayetsizlikti, vatansevmezlikti)
Siz ve çocuklarınız kaç yaşında merak ettim?
 
Yani evet, ben akranlarinin annelerine kiyasla genc kalabilirim belki yani insallah 🤲
Kalırsınız:) Benim çevremde 30’dan önce anne olan yok ki zaten. Ki baya fazla bu aralar doğum yapan:) Şuan çevremdeki ilk aklıma gelen hamileler 35, 37 ve 38 yaşında mesela hem de ilk bebekleri. Tabi zorluğunu gördükten sonra muhtemelen de son:halay:
 
Selam hanımlar. Tecrübe her şeyden büyüktür. Bu yüzden merak ediyorum, yaşam tecrübenize dayanarak en büyük pismanliginiz nedir? Ya da geriye dönsem mutlaka şunu yapardım dediğiniz bir şey var mı? En kısa ozetiyle: Hayata dair verebileceğiniz en büyük tavsiye nedir?

Cevaplarınız benim için önemli
Şerefsiz erkeklere boyun eğmek derim.
 
Benim en büyük pişmanlıgım ailem. Elimde degildi tabi ama keske bu aileye doğmasaydim. Ailem kız ve erkek çocukları arasında ayrım yapıyor. Eskiden çok daha fazla canım yanardı şimdi umursamamaya başlayabildim. Ama yine de değiştirebilecek olsaydım, ailemi, en azından anne ve babamı değiştirmek isterdim. Hayatım onlar yüzünden mahvoldu. Deneme tahtası gibi yetiştirdiler, korku, kaygı, özgüvensizlik neler neler yaşıyorum hala bile. Etkileri geçmedi. Aile çok önemli...
 
Köle ruhlu ezik yetistirilmem ve buna baş kaldırmamam. Zaten kaldirsam ailenin en kötüsü oluyordum.
Öyle yetiştim ve hayatım boyunca bi çok kisiye boyun eğdim. Eşimi çok seviyorum ama istememe rağmen hayir diyemediğim için çok erken evlendim. 10 yil oldu mutluyum ama icimde cok ukde kaldi.
İlk zamanlar arkadaşlarım evlilik nasıl diye sorduğunda çok güzel istediğim zaman evden çıkabiliyorum diyordum. Şimdi baktığımda rahat dolasabilmek için evlendiğimi görüyorum. Ne malmışım. Yada ne biçim bi ortamdaymisim. Şimdi herkes değişti anlayisli oldu ama bana faydası kalmadı...
 
Merhaba, bir kariyer uğruna erkek arkadaşlarımın evlenmesteklerini reddedip, devamlı evlenmek istemiyorum, çocuk istemiyorum deyip… 41 yaşında evlenip 43 yaşında ikiz annesi olmaktan rahatsızım.. zamanı geri alabilseydim 30-35 yalında evlenirdim..
 
Ailemin beni manipüle etmesine izin verip gençliğimi aile baskısı, manipülatif davranışlar ve türlü dramla geçirmem. Gerçekten hayatımın bir on senesi yok, hatta daha fazla. Hem onlara hem kendime kızıyorum.
 
Bugünlerde en büyük pişmanlığım kus olduğum manyak akrabalarimla tekrar barışmış olmak . İnşallah tekrar küseriz de bidaha barismayiz.
 
Durum
Mesaj gönderimine kapalı.
Back
X