En buyuk pismanligim gec yasta evlenmek, cunku cocuklarima yetememekten, ileride onlari yasli halimle uzmekten, erkenden annesiz birakmaktan korkuyorum.
Ama bunun disinda elbette bir suru pismanligim var, ornegin eskiden cok kiloluydum, ergenligimi kilolu olarak gecirip tembel bir kiz cocugu olmus olmaktan pismanlik duyuyordum. (Bunu hallettik)
Universite hayatim sirasinda daha ofansif ve girisken biri olmayarak kaybettiğim zamandan yana hep pisman olmusumdur.
Bir de son olarak meslegimle alakali, erken yasta yurt dışına yerlesmemekten oturu pişmanım. Gerci bu his cocuklardan sonra ortaya cikti aslinda. (O zaman bu kadar siginmaci / kacak yoktu. Bir baskadir benim memleketim kafasindaydik hepimiz, gorev yerini birakmak dirayetsizlikti, vatansevmezlikti)