Ya hiç bilmiyorum canım ya, hiç çocuk sahibi olamayacakmışım gibi bir hissiyata kapıldım nedense. Bununla yüzleşmek birden yıprattı beni. Aslında çok güçlü bir insanım bundan 1 ay öncesine kadar düşünmüyordum bile konuyu, birden neden dibe vurduğumu anlamadım. Ama psikolog, aslında tedaviye ilk başlandığı zamanlarda, yani ilk aşılama, ilk tüp bebek şeklinde , bu duyguların yoğunlaştığını ve bir şekilde gerçekle yüzleştiğimizi söyledi. Eğer tutmazsa direk tüp bebeğe geçmek istiyorum dedim , oda bu süreci böyle yönetemeyeceğimi söyledi, ikna oldum. Sonuçta tüp bebek de kesin değil, en kötüsüne hazırlamam lazım kendimi
Sanırım aşılamamın olumsuz olacağını da bilinçaltıma bu şekilde işliyorum. Gerçi psikolojimiz çok önemliymiş, düşük motivasyon rahim kasılmalarına , hormon dengesizliklerine sebep oluyormuş. Çok konuştum işte durumum budur. Allahım bi çıkış kapısı göster diye dua ediyorum hep.
Hepimizin duasını kabul eylesin inşallah.
