- 2 Temmuz 2013
- 16.448
- 12.841
- Konu Sahibi Novamber wind
- #1
İyi geceler kk ailesi. Siteye çok uzun yıllardır üyeyim ve epey zamandır konu açmıyordum. Eski nickim __bade__ belki aşina olanlar vardır.
Konuya geçeyim. Evliliğimde beşinci yıla girdik. 3 yaş 3 aylık bir oğlum var. Korunurken hamile kaldım kervanına bende katıldım. Gerçekten nasıl olduğunu bilmiyorum. Bu hamileliğe hiç ama hiç hazır hissetmiyorum. Önümüzdeki birkaç yıl için farklı hedeflerim vardı. Tamda gerekli motivasyonu sağlamıştım aslında.
Korkularıma gelirsek;
- Bir hamilelik ne kadar kötü geçebilirse o kadar kötü bir hamilelik yaşadım. Düşük tehlikesi, böbrek taşı, idrar enfeksiyonu, erken doğum, şeker için kullanılan insülinler, kan sulandırıcı iğneler… o kadar çok korkuyorum ki aynı şeyleri yaşamaktan öğrendiğimden beri elim ayağım titriyor korkudan.
- İkincisi son bir buçuk senede önce babamı sonra abimi kaybettim. Çok yıkıldım hala kabullenme aşamasındayım. Çok zorlanıyorum. Alışamıyorum. Psikolojik destek almaya başlamıştım. En çok korktuğum noktada bu; ilaç kullanıyor olmam. Kullandığım ilaç gebelikte güvenli değil kategorisi c. Bebeğe zarar vermiş olacağından korkuyorum ve ilacı bıraktığımda kötü olmaktan. Anksiyete beni çok zorluyor çünkü.
- Diğer bir korkum belki bu en hafifi. Eğer bebek sağlıkla doğarsa oğlum 4 yaşına giriyor olacak. Bana çok bağlı. Zaten sürekli nöbet usulü çalışıyorum birbirimizi çok özlüyoruz. Yeni bir bebek onu çok etkiler mi? Babasını kimseyle paylaşmıyor onunla ilişkisi daha farklı oyun arkadaşı gibiler çok eğleniyorlar birlikteyken. Oğluma bakıp bakıp ağlıyorum ona haksızlık yapıyormuşum gibi geliyor.
Bu süreçlerden geçen, bilen, bilgili birileri var mı? Bunlar normal mi? Ne yapacağımı bilemiyorum çok karışık hissediyorum.
Konuya geçeyim. Evliliğimde beşinci yıla girdik. 3 yaş 3 aylık bir oğlum var. Korunurken hamile kaldım kervanına bende katıldım. Gerçekten nasıl olduğunu bilmiyorum. Bu hamileliğe hiç ama hiç hazır hissetmiyorum. Önümüzdeki birkaç yıl için farklı hedeflerim vardı. Tamda gerekli motivasyonu sağlamıştım aslında.
Korkularıma gelirsek;
- Bir hamilelik ne kadar kötü geçebilirse o kadar kötü bir hamilelik yaşadım. Düşük tehlikesi, böbrek taşı, idrar enfeksiyonu, erken doğum, şeker için kullanılan insülinler, kan sulandırıcı iğneler… o kadar çok korkuyorum ki aynı şeyleri yaşamaktan öğrendiğimden beri elim ayağım titriyor korkudan.
- İkincisi son bir buçuk senede önce babamı sonra abimi kaybettim. Çok yıkıldım hala kabullenme aşamasındayım. Çok zorlanıyorum. Alışamıyorum. Psikolojik destek almaya başlamıştım. En çok korktuğum noktada bu; ilaç kullanıyor olmam. Kullandığım ilaç gebelikte güvenli değil kategorisi c. Bebeğe zarar vermiş olacağından korkuyorum ve ilacı bıraktığımda kötü olmaktan. Anksiyete beni çok zorluyor çünkü.
- Diğer bir korkum belki bu en hafifi. Eğer bebek sağlıkla doğarsa oğlum 4 yaşına giriyor olacak. Bana çok bağlı. Zaten sürekli nöbet usulü çalışıyorum birbirimizi çok özlüyoruz. Yeni bir bebek onu çok etkiler mi? Babasını kimseyle paylaşmıyor onunla ilişkisi daha farklı oyun arkadaşı gibiler çok eğleniyorlar birlikteyken. Oğluma bakıp bakıp ağlıyorum ona haksızlık yapıyormuşum gibi geliyor.
Bu süreçlerden geçen, bilen, bilgili birileri var mı? Bunlar normal mi? Ne yapacağımı bilemiyorum çok karışık hissediyorum.
Belki ileride isteseniz olmayacaktı… hazır hissetmeseniz iyi bir anne olamayacağınız anlamına gelmiyor. Olumlu bakın, siz pozitif düşündükçe durumlarınız da daha pozitif hale girecektir…
tekrar dönüp okudum 
