Canım bence yol yakınken ayrıl. Şimdi sen böyle dediö diye kızacaksın belki bana. Ama benim ilk eşimde böyleydi. Yan yanayken çok iyiydik. Ama telefonda en ufak bişeye kızıp bağıran , hakaret eden biriydi. Bunu da - ben seni çok özlüyorum. Özleyince de çok öfkeleniyorum- gibi saçma salak bi açıklamayla anlatıyodu. Bende evlenince düzelir beni özlüyo ondan böyle yapıyo diye düşünüyodum. Daha doğrusu kendimi avutuyodum. Evlendikten sonra herşey daha kötü oldu. Hakaretler , sokak ortasında küfretmeler,aşağılamalar , küçük görmeler, en ufak kavgada evden kovmalar vs haline geldi. Ben sadece ee yeter artık be sussana dediğimde şiddet bile gösterdiği oluyodu. Neymiş ben ona nasıl cevap verirmişim , sokak ortasında onu nasıl rezil edermişim. Yani o bana küfredecekmiş ama ben sessiz kalacakmışım. Çünkü dışarda biri aa kadına bak kocasına bağırıyo , adam karısına söz geçiremiyo derlermiş. Ama kendisi bana küfredip, beni kolumdan çekiştirebilirmiş. Çünkü çok sinirliymiş.7 sene direndim düzelir dedim , evlendim boşanmayayım , sabredeyim dedim. Ama bi insan neyse odur ve değişmez. Senin sözlünde değişmeyecek, değişse bile bu değişim iyi yönde değil kötü yönde olacak.