antonie
ah beni bir tek bu kız anlıyor herkes birşeyler yazmış ama benim gibi yaşayan bir tek bu kız var Allah razı olsun insan yaşayınca anliyor işte birileri yazmış bağırıp çağırmasindan iyi gülsün diye ah varya konuşsun cevap versin gülmesin artık diye kırk takla atıyor insan gerekirse bağır çağır cevap ver diyorsun ama gülme diyorsun kimse bilemez bunu hep söylediklerimle kalıyorum o susup gülüyor ha birde siz yolda kafede falan kavga edince de millet içinden diyor su kıza bak diye bu kız niye böyle karşıdaki konuşmuyor cevap vermiyor gülüyor millet de sizi cazgır sanıyor buda cabasi işte aman ne bileyim ben hep isterdim eşim benimle tartissin cevap versin gerekirse bağırsin tavrını koysun ağırlığını koysun sen bana böyle böyle diyemezsin deyip iki dakika sonra gelip gülmesin.
diğer insanlar anlamıyorlar çünkü tartışırken gülüyor diyince insanın aklına romantik sahneler geliyor :) olayı tam anlamıyorlar.
burda da bahsetmişler işte tartışırken gözüme hoş geliyor gülümsüyorum vs vs diye. mevzu o değil ki. onu ben de yaşadım sıkça. çok başka bir şey o, tartışırken bir anda sevimli gelip durabilirsiniz. gayet de romantik.
ama sizin de benim de rahatsız olduğumuz kısım (sizi doğru anladıysam eğer) şu ki tartışma başlamıyor. rahatsız olduğum bir şeyi dile getiriyordum mesela, adam cevap vermek yerine gülüyordu. yav gülme arkadaş yeri mi gülmenin? gülümseyerek tatlı tatlı tartışmakla birinin lafına gülmek arasında çok fark var. ciddiye alıp cevap vermek yerine gülünce önemsenmediğini, fikrinin küçük görüldüğünü düşünüyor insan.
sizin eşiniz gülüşünü nasıl açıklıyor bilmiyorum ama benim erkek arkadaşım bir keresinde "kendini savunurken tatlı savunuyorsun ne yapayım" gibi saçma bir cevap vermişti. tatlı görüyorsan gülümseyerek cevap ver arkadaş, kahkaha atmanın lüzumu var mı? bazen de "yav ne yapayım gülesim geliyor bilmiyorum nedenini" diyordu. ama aynı umursamazlığı ben yapınca vay arkadaş sen beni nasıl ciddiye almazsın, nasıl geçiştirirsin diye çemkirmişti.
bunun çözümü ne? ben bulamadım. güzelce konuştum fayda etmedi. birkaç defa gülüşünü taklit ettim, acayip bozuldu ama bir süre sonra gülmeye yeniden başladı. bir ara haklı olduğumu kabul etti ama yine öyle davranmaya devam etti, sonra da "haklı değilsin ya ben değişmeyecem, sen alış"a çevirdi işi
huyu bu, değişmiyor.
ben şöyle yapıyordum, zaten ortada ciddi bir mesele varsa, o da bir şeylerden rahatsız olmuşsa ya da bana sinirliyse zaten gülerek konuşmuyordu. öyle zamanlarda sıcağı sıcağına tartışmamızı yapıyorduk.
ama sadece benim rahatsız olduğum, ona göre ufak bir mevzu varsa ve o an gülüyorsa konuşmayı hiç uzatmıyordum. kesiyordum. aradan vakit geçince hem ben yatışmış olduğum için gülmesi beni daha az etkiliyordu, o gülünce sinirlenmiyordum mesela. hem de konuşmak için onun mayıştığı zamanları bekliyordum böylece o da pek gülmüyordu. demek istediğim şu, hani böyle insanların genelde günün sonunda sarılıp aşırı sakin bir şekilde konuştukları vakitler olur ya. öyle anları bekliyordum. öyle durumlarda mahsunlaştığı için anlayışlı bir şekilde dinleyip cevap veriyordu :)
benim verebileceğim tek öneri bu: biraz vakit geçip sakinleştikten sonra onun da öyle anlayışlı modda olduğu durumlarda tartışmayı başlatmak.
onun haricinde bir çözüm bulamadım. küskün bir şekilde gülme alınıyorum dediğim de oldu, sert çıktığım da. hiçbirinden kesin çözüm alamadım. şimdi ayrıldık biz ama yine de siz bu konuya çözüm bulursanız ben de duymak isterim, ömrümü tüketen bu huyun değişmesi mümkün mü çok merak ediyorum çünkü
rezillik. daha önce hiç kavga ederken öyle bağırmışlığım, sokağın ortasında milletin önünde sesimi yükseltmişliğim yoktur. ama bu durum öyle bir durum ki insan kendini aşağılanmış hissediyor ve defalarca kez tekrarlanınca da tahammülü kalmıyor
