- 26 Nisan 2020
- 63
- 91
- 38
- Konu Sahibi Mikrokosmos
-
- #1
Canım hayal kurmakta bir savunma mekanızmasıdır abartılmadığı takdirde insanı rahatlatır fakat aşırıya kaçmak bizi gerçeklerden uzaklaştırır bu durumda daha fazla yalnızlığa yol açar gününü planlayarak yaşamaya çalış ya da kendine bir uğraş bul ve ona yönel herşeyin fazlası zarardırEvet bunu yapıyorum. Her şeyin hayal olduğunun farkındayım yani gerçeklikten kopmuş değilim ama o kadar yalnızım ki kendimi işimi bulmuş, sevdiğim ve sevildigim birini bulmuş gibi hayal ediyorum. Adeta bir dizi film senaryosu gibi oluyor her şey. Başkaları yokken yapıyorum tabi bunu. Sanki herkesten gizlice başka bir hayatım var gibi. Acı tatlı her şeyi hayal ediyorum. Bazen, bildim bileli hiç sevme sevilme (aşk olarak) yaşamadigim için bu içimdeki boşluğu kapatabiliyor. Ama tabi gerçek hayata dönünce kendimi çok mutsuz hissediyorum çünkü hepsi sadece hayal. Ergen yaşlarimda olsam bu kadar dert etmezdim ama bu yaşta bunu yapmak zorunda kalmak zoruma gidiyor. Fakat elimde değil. Hayallerim de olmasa kimseden o aşk dolu sözleri duymayacsgim ya da hissedemeyecegim. Sizce bu durum kötülesir mi? Yani psikolojik yardım almalı mıyım? Şimdi kontrol edebiliyorum ama gerçeklikten kopar mıyım? Çok yalnızim...
Canim herkes hayal kurar. Cunki çoğu insanin hayati istediyi gibi gitmiyor. Ben de senin gibiydim. Yabanci bir ulkede calisdigimi. Herkesden tüm biktiran akrabalardan yzak oldugumu, ailemi de zamanla yanima aldigimi, iş arkadaslarimi, sevdiyim insani falan resmen dizi. Ev is yeri sokaklar olaylara kadar. Gece yatagima girerken resmen benim için dizi başliyordu sanki. Sonra sinavlarin çokluguyla koltum o hayallerden. Sonra hayalimdekinden daha iyi biriyle tanişdim evlendim. Insan içindeki yangini yanlizligi yanliş insanlarda, gunumuzun çopten iliskilerinde değil de hayal de yaşayinca sabrinin karşiligini Allah veriyor. Kesinlikle kendini uzme. Herkesin hayatinda boyle zamanlar vardir. Ama gerçek hayatini guzellesdirmeye çalis. Sevgi insanin kapisini aniden çalarEvet bunu yapıyorum. Her şeyin hayal olduğunun farkındayım yani gerçeklikten kopmuş değilim ama o kadar yalnızım ki kendimi işimi bulmuş, sevdiğim ve sevildigim birini bulmuş gibi hayal ediyorum. Adeta bir dizi film senaryosu gibi oluyor her şey. Başkaları yokken yapıyorum tabi bunu. Sanki herkesten gizlice başka bir hayatım var gibi. Acı tatlı her şeyi hayal ediyorum. Bazen, bildim bileli hiç sevme sevilme (aşk olarak) yaşamadigim için bu içimdeki boşluğu kapatabiliyor. Ama tabi gerçek hayata dönünce kendimi çok mutsuz hissediyorum çünkü hepsi sadece hayal. Ergen yaşlarimda olsam bu kadar dert etmezdim ama bu yaşta bunu yapmak zorunda kalmak zoruma gidiyor. Fakat elimde değil. Hayallerim de olmasa kimseden o aşk dolu sözleri duymayacsgim ya da hissedemeyecegim. Sizce bu durum kötülesir mi? Yani psikolojik yardım almalı mıyım? Şimdi kontrol edebiliyorum ama gerçeklikten kopar mıyım? Çok yalnızim...
Maladaptive Daydreaming teşhisi konulmuştu bana geçen sene gittiğimde. Aslında tam teşhis gibi de değil çünkü fazla hayal kurmanın bir rahatsızlık olduğu bile yeni ortaya çıkmış doktorun dediğine göre. Doktor ilaç yazmadı ama müzik dinlemeye ara vermemi söylemişti. İnsanı daha çok hayal kurmaya teşvik ediyormuş. Hayal kurmak için de günde 1 saat vakit ayırmamı tavsiye etti.Son durumunuz nedir, bende de var aynı durum. Gittikçe ilerliyor, konsatre olmakta güçlük yaşıyorum.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?