Sütüm kesildi, lohusa pişmanlıkları

Yesilimsim .!.:

Benim hamileliğim zor geçmedi ama doğumum ve sonra ki bir ay çok zor geçti.. plesenta dekolman nedeniyle sezeryana alındım uyandım bir baktım bebeğim yok. Solunum sıkıntısı nedeniyle küvezde dediler onun stresiyle sütüm gelmedi. Küvezde mama verdiler sonradan öğrendim süt istemediler dolayısıyla sağım da yapmadım. Etrafımdaki insanlar da boştu hiç birinin bişey bildiği yokmuş meğer onu öğrendim. Ne yeni doğan bebeğimle bir fotoğrafım var ne hastanede doğum hatırası olarak… ne de sağım yap sütün gelsin dediler hepsine çok kızgınım. 7.5 ay oldu ama hala taze yani. Sezeryan dönemi yüzünden ikinci çocuğu istemiyorum travma yaptı bende.
Ya diyelim ikinci çocuk oldu, sezeryanda sonda takılmak zorunda mı bilgisi olan var mı? O ve muayene beni benden almıştı (

Genişletmek için tıkla...

Brenda Holmes .!.:

Sonda zorunlu, şartlar acil geliştiği için travmatik olmuştur sizin için. Spinal sonrası takıldı sonda bi şey hissetmedim ben. Türkiye de mi yaşadınız bunu? Hiç bir kez bile süt sağ denmemesi garip geldi.

Genişletmek için tıkla...

Yesilimsim .!.:

Evet hem de özel bir hastanede. Tonla para verdim keşke devlette yapsaydım dedirttiler. Bana dümdüz takıldı spinal falan yapılmadı. Çok travmatikti yaa sonda yüzünden doğum yapmak istemiyorum

Genişletmek için tıkla...

Brenda Holmes .!.:

Relaktasyon polikliniklerini araştırın, sütünüzün geri gelme ihtimali var. Bebişiniz henüz küçük. Evlat edinenler bile emzirebiliyor doğru destekle kötü bir deneyim olmuş ama sonda zaten anestezisiz de takılabiliyor.

Genişletmek için tıkla...

ozlembltks .!.:

Merhaba arkadaşlar. Bebeğim 22 aylık oldu ama benim içimde süt olayı kapanmayan bir yara olarak kaldı. Düşük tehlikeleri yaşadığım zorlu bir hamileliğim oldu ve hem hamilelik sürecimde hem lohusalığımda bir ton problem yaşadım. Zaten tehlikeli geçen bir hamilelikten dolayı yaşadığım korkular yetmezmiş gibi bir de düşüncesiz insanlar yüzünden manevi anlamda ekstra sıkıntılar yaşadım. İlk bebek tecrübesizliği mi desem aptallık mı desem bilmiyorum ama umursamamayı da başaramadım ve zaten az olan sütüm 2 ay sonunda artık damla damla gelmeye başladı. Bebeğimi sürekli memede tutmaya çalışsam da, süt sağma makinesiyle sürekli masajlar yaptırıp sağsamda gelmiyordu. İlk günden itibaren süt damlaları, çaylar bir sürü şey denedim ama zaten alerjik bir bünyeye sahip olduğum onlarda dokundu, daha bebeğim 1 aylıkken içtiğim o meşhur anne çaylarından birinin içindeki bitkilerden birine vücudum reaksiyon gösterdi, kalp sıkışması sebebiyle acillik oldum. Zaten az olan sütümü ilaç tedavileri yüzümden vermemezlik yapmak istemediğimden hiçbir takviye almadan devam etmek zorunda kaldım ve dediğim gibi sadece 2 ay emebildi oğlum. Sonraki süreçte 4-5 aylık olana kadar ara ara memede vakit geçirdik yine de, 2-3 damla ne alsa kardır dedim, temasımız olsun dedim ama sonrasında o da boş memeyi istememeye başladı ve bizim emzirme serüvenimiz komple bitti. Şimdiki aklım olsa o dönemlerde kafama hiçbir şey takmaz sadece bebeğime ve sütüme odaklanırdım ama maalesef yaşarken sadece bebeğime odaklanabilmeyi başardım ve sütüm elden gitti. Ama içimdeki pişmanlık ateşi hiç dinmedi. Sürekli ‘acaba umursamaz olmayı başarabilseydim emebilecek miydi yoksa ne yaparsam yapayım, hangi şartlarda olursak olalım sürüm yine de kesilir miydi’, ‘emzirmeyi devam ettirebilseydim şimdikinden farklı bir şeyler olur muyudu’ düşüncesi aklımı kemiriyor.

Bebeğimin çok şükür hiçbir sağlık sorunu yok, aramızdaki bağda da hiçbir sorun yok şükürler olsun Ama işte yine de çok üzülüyorum, benim hayalim hep, en az 1,5 yaşına kadar emzirmekti. Sanki ona haksızlık yapmışım gibi geliyor ve kahroluyorum. En azından doğumdan sonraki o ilk sütü emebildi, 2 ay bile olsa anne sütü alabildi diye kendimi rahatlatmaya çalışıyorum ama olmuyor. En başından beri 2 çocuk istiyoruz. Bazen düşünüyorum oğlumun bir kardeşi olduğunda ve onu emzirdiğimde oğluma haksızlık edecekmişim gibi geliyor sonra böyle düşündüğüm için kendime daha çok kızıyorum doğmamış bebeğime haksızlık ediyorum diye. Anlayacağınız 22 aydır içimde sürekli dönen bir ses var ve düşünmediğim tek bir gün, tek bir saat yok diyebilirim… Kafamdan bu düşünceleri kesinlikle atamıyorum, içimdeki yangını ne olursa olsun söndüremiyorum… Benimle aynı durumda olanlarınız var mı merak ettim ya da ne yapabilirim bana bir yol gösterin

Genişletmek için tıkla...

ozlembltks .!.:

Merhaba arkadaşlar. Bebeğim 22 aylık oldu ama benim içimde süt olayı kapanmayan bir yara olarak kaldı. Düşük tehlikeleri yaşadığım zorlu bir hamileliğim oldu ve hem hamilelik sürecimde hem lohusalığımda bir ton problem yaşadım. Zaten tehlikeli geçen bir hamilelikten dolayı yaşadığım korkular yetmezmiş gibi bir de düşüncesiz insanlar yüzünden manevi anlamda ekstra sıkıntılar yaşadım. İlk bebek tecrübesizliği mi desem aptallık mı desem bilmiyorum ama umursamamayı da başaramadım ve zaten az olan sütüm 2 ay sonunda artık damla damla gelmeye başladı. Bebeğimi sürekli memede tutmaya çalışsam da, süt sağma makinesiyle sürekli masajlar yaptırıp sağsamda gelmiyordu. İlk günden itibaren süt damlaları, çaylar bir sürü şey denedim ama zaten alerjik bir bünyeye sahip olduğum onlarda dokundu, daha bebeğim 1 aylıkken içtiğim o meşhur anne çaylarından birinin içindeki bitkilerden birine vücudum reaksiyon gösterdi, kalp sıkışması sebebiyle acillik oldum. Zaten az olan sütümü ilaç tedavileri yüzümden vermemezlik yapmak istemediğimden hiçbir takviye almadan devam etmek zorunda kaldım ve dediğim gibi sadece 2 ay emebildi oğlum. Sonraki süreçte 4-5 aylık olana kadar ara ara memede vakit geçirdik yine de, 2-3 damla ne alsa kardır dedim, temasımız olsun dedim ama sonrasında o da boş memeyi istememeye başladı ve bizim emzirme serüvenimiz komple bitti. Şimdiki aklım olsa o dönemlerde kafama hiçbir şey takmaz sadece bebeğime ve sütüme odaklanırdım ama maalesef yaşarken sadece bebeğime odaklanabilmeyi başardım ve sütüm elden gitti. Ama içimdeki pişmanlık ateşi hiç dinmedi. Sürekli ‘acaba umursamaz olmayı başarabilseydim emebilecek miydi yoksa ne yaparsam yapayım, hangi şartlarda olursak olalım sürüm yine de kesilir miydi’, ‘emzirmeyi devam ettirebilseydim şimdikinden farklı bir şeyler olur muyudu’ düşüncesi aklımı kemiriyor.

Bebeğimin çok şükür hiçbir sağlık sorunu yok, aramızdaki bağda da hiçbir sorun yok şükürler olsun Ama işte yine de çok üzülüyorum, benim hayalim hep, en az 1,5 yaşına kadar emzirmekti. Sanki ona haksızlık yapmışım gibi geliyor ve kahroluyorum. En azından doğumdan sonraki o ilk sütü emebildi, 2 ay bile olsa anne sütü alabildi diye kendimi rahatlatmaya çalışıyorum ama olmuyor. En başından beri 2 çocuk istiyoruz. Bazen düşünüyorum oğlumun bir kardeşi olduğunda ve onu emzirdiğimde oğluma haksızlık edecekmişim gibi geliyor sonra böyle düşündüğüm için kendime daha çok kızıyorum doğmamış bebeğime haksızlık ediyorum diye. Anlayacağınız 22 aydır içimde sürekli dönen bir ses var ve düşünmediğim tek bir gün, tek bir saat yok diyebilirim… Kafamdan bu düşünceleri kesinlikle atamıyorum, içimdeki yangını ne olursa olsun söndüremiyorum… Benimle aynı durumda olanlarınız var mı merak ettim ya da ne yapabilirim bana bir yol gösterin

Genişletmek için tıkla...

ozlembltks .!.:

Merhaba arkadaşlar. Bebeğim 22 aylık oldu ama benim içimde süt olayı kapanmayan bir yara olarak kaldı. Düşük tehlikeleri yaşadığım zorlu bir hamileliğim oldu ve hem hamilelik sürecimde hem lohusalığımda bir ton problem yaşadım. Zaten tehlikeli geçen bir hamilelikten dolayı yaşadığım korkular yetmezmiş gibi bir de düşüncesiz insanlar yüzünden manevi anlamda ekstra sıkıntılar yaşadım. İlk bebek tecrübesizliği mi desem aptallık mı desem bilmiyorum ama umursamamayı da başaramadım ve zaten az olan sütüm 2 ay sonunda artık damla damla gelmeye başladı. Bebeğimi sürekli memede tutmaya çalışsam da, süt sağma makinesiyle sürekli masajlar yaptırıp sağsamda gelmiyordu. İlk günden itibaren süt damlaları, çaylar bir sürü şey denedim ama zaten alerjik bir bünyeye sahip olduğum onlarda dokundu, daha bebeğim 1 aylıkken içtiğim o meşhur anne çaylarından birinin içindeki bitkilerden birine vücudum reaksiyon gösterdi, kalp sıkışması sebebiyle acillik oldum. Zaten az olan sütümü ilaç tedavileri yüzümden vermemezlik yapmak istemediğimden hiçbir takviye almadan devam etmek zorunda kaldım ve dediğim gibi sadece 2 ay emebildi oğlum. Sonraki süreçte 4-5 aylık olana kadar ara ara memede vakit geçirdik yine de, 2-3 damla ne alsa kardır dedim, temasımız olsun dedim ama sonrasında o da boş memeyi istememeye başladı ve bizim emzirme serüvenimiz komple bitti. Şimdiki aklım olsa o dönemlerde kafama hiçbir şey takmaz sadece bebeğime ve sütüme odaklanırdım ama maalesef yaşarken sadece bebeğime odaklanabilmeyi başardım ve sütüm elden gitti. Ama içimdeki pişmanlık ateşi hiç dinmedi. Sürekli ‘acaba umursamaz olmayı başarabilseydim emebilecek miydi yoksa ne yaparsam yapayım, hangi şartlarda olursak olalım sürüm yine de kesilir miydi’, ‘emzirmeyi devam ettirebilseydim şimdikinden farklı bir şeyler olur muyudu’ düşüncesi aklımı kemiriyor.

Bebeğimin çok şükür hiçbir sağlık sorunu yok, aramızdaki bağda da hiçbir sorun yok şükürler olsun Ama işte yine de çok üzülüyorum, benim hayalim hep, en az 1,5 yaşına kadar emzirmekti. Sanki ona haksızlık yapmışım gibi geliyor ve kahroluyorum. En azından doğumdan sonraki o ilk sütü emebildi, 2 ay bile olsa anne sütü alabildi diye kendimi rahatlatmaya çalışıyorum ama olmuyor. En başından beri 2 çocuk istiyoruz. Bazen düşünüyorum oğlumun bir kardeşi olduğunda ve onu emzirdiğimde oğluma haksızlık edecekmişim gibi geliyor sonra böyle düşündüğüm için kendime daha çok kızıyorum doğmamış bebeğime haksızlık ediyorum diye. Anlayacağınız 22 aydır içimde sürekli dönen bir ses var ve düşünmediğim tek bir gün, tek bir saat yok diyebilirim… Kafamdan bu düşünceleri kesinlikle atamıyorum, içimdeki yangını ne olursa olsun söndüremiyorum… Benimle aynı durumda olanlarınız var mı merak ettim ya da ne yapabilirim bana bir yol gösterin

Genişletmek için tıkla...

ozlembltks .!.:

Merhaba arkadaşlar. Bebeğim 22 aylık oldu ama benim içimde süt olayı kapanmayan bir yara olarak kaldı. Düşük tehlikeleri yaşadığım zorlu bir hamileliğim oldu ve hem hamilelik sürecimde hem lohusalığımda bir ton problem yaşadım. Zaten tehlikeli geçen bir hamilelikten dolayı yaşadığım korkular yetmezmiş gibi bir de düşüncesiz insanlar yüzünden manevi anlamda ekstra sıkıntılar yaşadım. İlk bebek tecrübesizliği mi desem aptallık mı desem bilmiyorum ama umursamamayı da başaramadım ve zaten az olan sütüm 2 ay sonunda artık damla damla gelmeye başladı. Bebeğimi sürekli memede tutmaya çalışsam da, süt sağma makinesiyle sürekli masajlar yaptırıp sağsamda gelmiyordu. İlk günden itibaren süt damlaları, çaylar bir sürü şey denedim ama zaten alerjik bir bünyeye sahip olduğum onlarda dokundu, daha bebeğim 1 aylıkken içtiğim o meşhur anne çaylarından birinin içindeki bitkilerden birine vücudum reaksiyon gösterdi, kalp sıkışması sebebiyle acillik oldum. Zaten az olan sütümü ilaç tedavileri yüzümden vermemezlik yapmak istemediğimden hiçbir takviye almadan devam etmek zorunda kaldım ve dediğim gibi sadece 2 ay emebildi oğlum. Sonraki süreçte 4-5 aylık olana kadar ara ara memede vakit geçirdik yine de, 2-3 damla ne alsa kardır dedim, temasımız olsun dedim ama sonrasında o da boş memeyi istememeye başladı ve bizim emzirme serüvenimiz komple bitti. Şimdiki aklım olsa o dönemlerde kafama hiçbir şey takmaz sadece bebeğime ve sütüme odaklanırdım ama maalesef yaşarken sadece bebeğime odaklanabilmeyi başardım ve sütüm elden gitti. Ama içimdeki pişmanlık ateşi hiç dinmedi. Sürekli ‘acaba umursamaz olmayı başarabilseydim emebilecek miydi yoksa ne yaparsam yapayım, hangi şartlarda olursak olalım sürüm yine de kesilir miydi’, ‘emzirmeyi devam ettirebilseydim şimdikinden farklı bir şeyler olur muyudu’ düşüncesi aklımı kemiriyor.

Bebeğimin çok şükür hiçbir sağlık sorunu yok, aramızdaki bağda da hiçbir sorun yok şükürler olsun Ama işte yine de çok üzülüyorum, benim hayalim hep, en az 1,5 yaşına kadar emzirmekti. Sanki ona haksızlık yapmışım gibi geliyor ve kahroluyorum. En azından doğumdan sonraki o ilk sütü emebildi, 2 ay bile olsa anne sütü alabildi diye kendimi rahatlatmaya çalışıyorum ama olmuyor. En başından beri 2 çocuk istiyoruz. Bazen düşünüyorum oğlumun bir kardeşi olduğunda ve onu emzirdiğimde oğluma haksızlık edecekmişim gibi geliyor sonra böyle düşündüğüm için kendime daha çok kızıyorum doğmamış bebeğime haksızlık ediyorum diye. Anlayacağınız 22 aydır içimde sürekli dönen bir ses var ve düşünmediğim tek bir gün, tek bir saat yok diyebilirim… Kafamdan bu düşünceleri kesinlikle atamıyorum, içimdeki yangını ne olursa olsun söndüremiyorum… Benimle aynı durumda olanlarınız var mı merak ettim ya da ne yapabilirim bana bir yol gösterin

Genişletmek için tıkla...

Tmd2020 .!.:

Merhaba sütünüz olsaydı bu sefer başka bi şey için kendinizi yiyip bitirecektiniz. annelik böyle bi şey hep kendini sorguluyorsun. anneliğini sorguluyorsun. bebeğinizin rızkı o kadarmış. tevekkül etmeyi deneyin. bazı şeyler bizim elimizde değil. elinizde olsa , sütünüz olsa zaten emzirirdiniz. her çocuk aynı olmuyor. benim abim zor emmiş mesela, beni de 2,5 yaşında zor ayırmışlar
her çocuğun nasibi, rızkı farklıdır. kimi az emer kimi çok
kendinize haksızlık etmeyin

Genişletmek için tıkla...

Brenda Holmes .!.:

Doğmamış belki de hiç doğmayacak bebeği şimdi düşünmenizin bir anlamı yok. Ruhsal olarak toparlanmadan ikinci çocuk düşünmeyin. Sütünüzün eksilmesindeki en büyük etken stresle baş edememeniz. Şimdi çocuğunuz hala bebek sayılır bugünlerin tadını çıkarın. Onun nasibi de o kadarmış sütten yana. Gerekirse profesyonel destek alın.

Genişletmek için tıkla...

Wilhelmina .!.:

Aynı şeyleri yaşamışız ama benim bebeğim en başından beri ağırlıklı mama olarak beslendi… zor bir hamilelik dönemi geçirdim 2 dusugum vardı tüp bebek ile hamile kaldım ve kanamalı geçirdim ilk 3 ay felaketti benim için sigarayi da birakmistim ogrenince bütün stres etkenleri bir aradaydı :)

doğumum da bir o kadar berbat geçti plesenta previaydim yoğun bir damar vardı vajinamda doktorum eğer bebek gelmeye çalisirsa yoğun kan kaybın olacak sen sıkıntıya girebilirsin tetikte ol dediği için de kendimi dinledim hep…
sezeryan olmak zorundaydım onu düşündüm ameliyata girdim mesai bitişiydi orada kendimi kurbanlık koyun gibi hissettim doktor çabuk gelmedi ameliyatım çok uzun sürdü atoni oldum 3 saat sonra bebeğimin yanına gelebildim…
çokkkk kötü durumdaydım bir yandan bebeğim çok ağlıyordu temas ettirmeye calisiyorlardi öbür yandan canım yanıyor üşüyorum bir yandan mememe bastırıyorlar sütüm gelsin diye çocuğu emzirmeye çalışıyorlar falan felaketti…
Sütüm gelmedi :)
bu arada 3. Gün ayağa kalkamadim bile kanim yerlerdeymis ameliyatta takmışlar 2 ünite ama yetmemiş 2. Günde tekrar taktılar ben ayağa kalkmaya çakışırken bayilma evresine gelene kadar bakmadılar değerlerime… sonra kan verilince kendime geldim :’) yani kötüyüm diyorum kimse beni ciddiye almıyordu… bir de onun basaramamisligi vardı üzerimde… ek olarak sondami takarken idrar cikisim yerine vajinama geçirdiler acıyor çok açıyor dememe rağmen ısrar etti hemşire sonra yoğun kan gelince doktoru çağırdı doktor baktı vajinaya takmışsın dedi sonra diğer yere aldılar falan of of…
Çocuğu sarılık yaptım mama da vermeyeceğim diye tutturmustum ama sütüm de gelmiyordu…
sonra uğraştık durduk korkudan mamaya sarıldım sütüm yine hep 30-40ml anca geliyordu hep mama ile devam ettik ve yegenimizin 3 ayda tanisma söz nişan evlilik muhabbetleri girdi memlekete git gel yaptık sonra ben hasta oldum bileklerimden kortizon yedim… parmagimda dolama çıktı sağ bas parmagimda elini suya sabuna değerime diyor doktor mümkün değil biberon çocuğun altını al derken sürekli temas halindeyim
bir sürü olaylar yani…
enerjim yok bitkinim derken 3.5 ayda vedalaştık meme ile zaten doğru düzgün gelmiyordu hasta olduğum yerde bıraktım gücün kalmamıştı desteğim de yoktu…
Şimdi seni o kadar iyi anlıyorum ki ben de sürekli bu pişmanlık içerisindeyim içim içimi yiyor… ama elimizden bir şey de gelmiyor… ikinci çocuk için de aynı dusuncelerdeyim
Ne kadar uzun oldu bilmiyorum ama buna da şükür be… çocuğumuz sağlıklı bir şekilde geldik bu günlere…

Genişletmek için tıkla...

Yesilimsim .!.:

Benim hamileliğim zor geçmedi ama doğumum ve sonra ki bir ay çok zor geçti.. plesenta dekolman nedeniyle sezeryana alındım uyandım bir baktım bebeğim yok. Solunum sıkıntısı nedeniyle küvezde dediler onun stresiyle sütüm gelmedi. Küvezde mama verdiler sonradan öğrendim süt istemediler dolayısıyla sağım da yapmadım. Etrafımdaki insanlar da boştu hiç birinin bişey bildiği yokmuş meğer onu öğrendim. Ne yeni doğan bebeğimle bir fotoğrafım var ne hastanede doğum hatırası olarak… ne de sağım yap sütün gelsin dediler hepsine çok kızgınım. 7.5 ay oldu ama hala taze yani. Sezeryan dönemi yüzünden ikinci çocuğu istemiyorum travma yaptı bende.
Ya diyelim ikinci çocuk oldu, sezeryanda sonda takılmak zorunda mı bilgisi olan var mı? O ve muayene beni benden almıştı (

Genişletmek için tıkla...