Merhaba arkadaşlar. Bebeğim 22 aylık oldu ama benim içimde süt olayı kapanmayan bir yara olarak kaldı. Düşük tehlikeleri yaşadığım zorlu bir hamileliğim oldu ve hem hamilelik sürecimde hem lohusalığımda bir ton problem yaşadım. Zaten tehlikeli geçen bir hamilelikten dolayı yaşadığım korkular yetmezmiş gibi bir de düşüncesiz insanlar yüzünden manevi anlamda ekstra sıkıntılar yaşadım. İlk bebek tecrübesizliği mi desem aptallık mı desem bilmiyorum ama umursamamayı da başaramadım ve zaten az olan sütüm 2 ay sonunda artık damla damla gelmeye başladı. Bebeğimi sürekli memede tutmaya çalışsam da, süt sağma makinesiyle sürekli masajlar yaptırıp sağsamda gelmiyordu. İlk günden itibaren süt damlaları, çaylar bir sürü şey denedim ama zaten alerjik bir bünyeye sahip olduğum onlarda dokundu, daha bebeğim 1 aylıkken içtiğim o meşhur anne çaylarından birinin içindeki bitkilerden birine vücudum reaksiyon gösterdi, kalp sıkışması sebebiyle acillik oldum. Zaten az olan sütümü ilaç tedavileri yüzümden vermemezlik yapmak istemediğimden hiçbir takviye almadan devam etmek zorunda kaldım ve dediğim gibi sadece 2 ay emebildi oğlum. Sonraki süreçte 4-5 aylık olana kadar ara ara memede vakit geçirdik yine de, 2-3 damla ne alsa kardır dedim, temasımız olsun dedim ama sonrasında o da boş memeyi istememeye başladı ve bizim emzirme serüvenimiz komple bitti. Şimdiki aklım olsa o dönemlerde kafama hiçbir şey takmaz sadece bebeğime ve sütüme odaklanırdım ama maalesef yaşarken sadece bebeğime odaklanabilmeyi başardım ve sütüm elden gitti. Ama içimdeki pişmanlık ateşi hiç dinmedi. Sürekli ‘acaba umursamaz olmayı başarabilseydim emebilecek miydi yoksa ne yaparsam yapayım, hangi şartlarda olursak olalım sürüm yine de kesilir miydi’, ‘emzirmeyi devam ettirebilseydim şimdikinden farklı bir şeyler olur muyudu’ düşüncesi aklımı kemiriyor.
Bebeğimin çok şükür hiçbir sağlık sorunu yok, aramızdaki bağda da hiçbir sorun yok şükürler olsun
Ama işte yine de çok üzülüyorum, benim hayalim hep, en az 1,5 yaşına kadar emzirmekti. Sanki ona haksızlık yapmışım gibi geliyor ve kahroluyorum. En azından doğumdan sonraki o ilk sütü emebildi, 2 ay bile olsa anne sütü alabildi diye kendimi rahatlatmaya çalışıyorum ama olmuyor. En başından beri 2 çocuk istiyoruz. Bazen düşünüyorum oğlumun bir kardeşi olduğunda ve onu emzirdiğimde oğluma haksızlık edecekmişim gibi geliyor sonra böyle düşündüğüm için kendime daha çok kızıyorum doğmamış bebeğime haksızlık ediyorum diye. Anlayacağınız 22 aydır içimde sürekli dönen bir ses var ve düşünmediğim tek bir gün, tek bir saat yok diyebilirim… Kafamdan bu düşünceleri kesinlikle atamıyorum, içimdeki yangını ne olursa olsun söndüremiyorum… Benimle aynı durumda olanlarınız var mı merak ettim ya da ne yapabilirim bana bir yol gösterin