Takıntı hastalığı olanlar

arkadaşlar çok yoğun vesvese yaşıyorum artık yaşam kalitemi düşürecek duruma geldi..psikoloğa gittim takıntı hastalığı dedi..şaçma sapan düşünceler beynimde yer kaplamış durumda..bu hastalığı olan arkadaşlara danışmak istiyorum..ilaç tedavisine başlamak istiyorum ama internette ilaç tedavisinin faydalı olmadığı yazıyo..hatta bıraktıktan sonra rahatsızlığı daha artırdığı yazıyo...geçmeyen bir hastalık olduğu söyleniyor. buda beni düşündürüyor..ilaç tedavisine başlamalı mıyım ya da akışına bırakıp geçmesini mi beklemeliyim..eşim ve bebeğimde etkileniyo bu durumumdan onlarıda üzüyorum..bir an önce çözüme kavuşturmak istiyorum..tavsiyelerini bekliyorum

ne gibi takıntı bunlar biraz anlatırmısın

korkularım var canım eşimle bebeğimle ilgili..mesela aklıma bi düşünce veya hayal geliyor ve olmasından korkuyorum..değişiyo gelen düşünce genelde sevdiklerimle ilgili oluyo..çevremdekiler çok değiştin iyice panik biri oldun diyo..kurtulamıyorum iki defa psikiyatriye gittim biri geçer kfanı dağıt gez dedi ikincisi de ilaç tedavisi diyor..ama sürekli tedirginliğim var ve ben bebeğimi böyle panik halinde büyütmek istemiyorum..kafam çok karışık..ilaca başlayıp bırakamamaktan veya herhangi bi etki yapmayıp boşuna kullanmış olmaktan korkuyorum..bu kadar vesvese geliyor yani..böyle de zor sadece kendim olsam neyse..sorumluluklarım var..bu hastalığı olanlar ilacın etkisi oluyo mu bu düşünceler bitiyor mu bunu merak ediyorum.tabi şifa veren rabbim ..meşru sebeplere dayanıp dua etmek gerekir diye düşüniyorum ama..kararsızım işte..

canım bendede var vesveseler takıntılar doktora gittim bende bir ay kadar ilaç kullandım çok az faydası oldu iş insaın kendsinde btiyor aslında düşünmemeye çalışmak en iyisi şuanda var bende bazen çok çok ağır geçiriyorm ama kafamı meşgul etmeye çalışıyorm

bu anlattığın şeylerin bi hastalık olduğunu bilmiyordum eğer öyleyse, ben ileri derecede takıntı hastasıyım

larissa1907 .!.:

bu anlattığın şeylerin bi hastalık olduğunu bilmiyordum eğer öyleyse, ben ileri derecede takıntı hastasıyım

Genişletmek için tıkla...

benim anneliğimi etkiliyo canım ama..gönlümce büyütemiyorum ve beynim takıntı yaptı sürekli bu düşüncelerle meşgul ..oysa ben kızımın kokusunu duymak ,onunla oyunlar oynamak ve doyasıya öpmek istiyorum ve sadece sevgimi hissetmek istiyorum..akşama kadar en ufak bir ağlamasında yıkıyorum ortalığı panik halindeyim..eşim isyanlarda çocuğuda panik yapacaksın diye..ve üzüntüden sürekli kilo veriyorum..ben bebeğimin benim kucağımda huzur duymasını istiyorum..gerginliğimden etkilenmesini değil.

Anlattıklarınız doğum sonrasında mı başladı??

irazcik .!.:

benim anneliğimi etkiliyo canım ama..gönlümce büyütemiyorum ve beynim takıntı yaptı sürekli bu düşüncelerle meşgul ..oysa ben kızımın kokusunu duymak ,onunla oyunlar oynamak ve doyasıya öpmek istiyorum ve sadece sevgimi hissetmek istiyorum..akşama kadar en ufak bir ağlamasında yıkıyorum ortalığı panik halindeyim..eşim isyanlarda çocuğuda panik yapacaksın diye..ve üzüntüden sürekli kilo veriyorum..ben bebeğimin benim kucağımda huzur duymasını istiyorum..gerginliğimden etkilenmesini değil.

Genişletmek için tıkla...

canım cok haklısın...acaba nazar falan mı var ki üzerimizde sen cocuguna karşı nasılsan bende aileme karşı öyleyim..kısa bi süre sonra evlenicem, ve herşeyi takıntı yapmış durumdayım, resmen vazgeçicem nerdeyse, herşey iyi gitmesine ragmen.o kadar psikolojm bozuldu ki..sürekli ölümü düşünüyorum, acaba kötü bişe olursa ben ne yaparım diye düşünüyorum...off içinden çıkılmaz şeyler bunlar...korku korku korku...geçer inşallah canım...acaba hocaya falan gitsek bi okuyup üflese geçer mi ki

Lydx .!.:

Anlattıklarınız doğum sonrasında mı başladı??

Genişletmek için tıkla...

evt bebeğim 5,5 aylıkken başladı şu an 11 aylık ...çok üzüyo bu durumum beni..beynim sanki kötüye programlanmış hep en kötüyü düşünüyo..psikiyatrist milyarda bir ihtimali düşünüyosun diyo ama elimde değil işte..ben istemez miyim hep güzel şeyler düşüneyim olmuyo olmuyo..eşimi de ,bebeğimi de mutsuz ediyorum gibi geliyor...2 hafta öncesine kadar ağlama krizlerine giriyodum şu an şükür ki daha iyiyim..ya bu anneliği bi ben mi beceremiyorum (bak yin gözlerim doldu yaa(

irazcik .!.:

evt bebeğim 5,5 aylıkken başladı şu an 11 aylık ...çok üzüyo bu durumum beni..beynim sanki kötüye programlanmış hep en kötüyü düşünüyo..psikiyatrist milyarda bir ihtimali düşünüyosun diyo ama elimde değil işte..ben istemez miyim hep güzel şeyler düşüneyim olmuyo olmuyo..eşimi de ,bebeğimi de mutsuz ediyorum gibi geliyor...2 hafta öncesine kadar ağlama krizlerine giriyodum şu an şükür ki daha iyiyim..ya bu anneliği bi ben mi beceremiyorum (bak yin gözlerim doldu yaa(

Genişletmek için tıkla...

Yazdıklarınız doğum sonrası depresyonla eş değer çünkü o sebeple sordum. Bunun anneliğin becerilip becerilmemesi ile alakası yok. O bebek senin ve sana Yüce Rabbim'in emaneti. Sana annelik veren Allah, en iyi şekilde yapmana da yardımcı olacaktır. Gebelik döneminde yükselen bazı değerler var (östrojen ve progesteron) özellikle, bana sorarsan önce bu değerlerine bi baktır derim, çünkü oyanamalardan dolayı tam düzene girmiyor ve bu hormon değişiklikleri, uykusuzluk, stres birleşince kadın doğum sonrası depresyona giriyor ve ne yazık ki çoğu kadın buna girdiğinin farkında bile olmuyor... Yaşınız kaç bilmiyorum ama çok da büyük olmadığınız düşünüyorum.

Sana tavsiyem, kendine zaman ayırlamısın, yardım almalısın özellikle aile büyüklerinden, dinlenmelisin. Yürüyüşler iyi gelecektir bebişinle beraber yürüyüşler yap. Kendine bakmaya başla, özellikle aynaya giyin kuşan süslen biraz. Psikiyatriste gidebilirsin faydası olur ancak bu belirtilerin mutlaka doğumdan sonra çıktığınıda söyle, takıntıdan ziyade daha çabuk halledilebilir gözüküyor derdiniz..

Bu süre 2 yıla kadar uzayabiliyor, bu yüzden ilerlemeden önlem almakta fayda var

bendede var canım o ilaçtan çok kafanı ugrastırcak kötü şeyleri düşünmeni engelleyecek ugraslar bulmasılısın kendıne ıyı gelıyor inan

benden daha iyisiniz(((bu aralar çocuğu alıp balkona çıktığımda oradan aşağı düşeceğini hayal etmeye başladım böylece onu sıkı sıkı tutuyorum takiiiiiiii çocuk tepki verene kadar(canı acıyo sanırım)sonra geceleri eve hırsız girecekmiş bize sprey sıkıp uyutacakmış sonrada kızımı alıp kaçacakmış.kızımı haketmediğim düşüncesi hergün beynimde ve çıkaramıyorum .(hergün yoğurdunu evde yaparım ,balığı tavuğu kıyması günlere göre takip ederim.)sadece oyun oynama konusunda sıkıntılıyım bunada şöyle bir düşünce eşlik ediyor(kızım beni sevmiyor bana bağlı değil aslada sevmeyecek çünkü iyi bi anne değilim.babasına gidince bana gelmez teyzesine gidince bana gelmez.çok çocuk gördüm bir yabancı karşısında hemen annelerine sarılıyor ama benim kızım asla öyle yapmaz daha anlatmadığım bi ton şey var .

akans .!.:

benden daha iyisiniz(((bu aralar çocuğu alıp balkona çıktığımda oradan aşağı düşeceğini hayal etmeye başladım böylece onu sıkı sıkı tutuyorum takiiiiiiii çocuk tepki verene kadar(canı acıyo sanırım)sonra geceleri eve hırsız girecekmiş bize sprey sıkıp uyutacakmış sonrada kızımı alıp kaçacakmış.kızımı haketmediğim düşüncesi hergün beynimde ve çıkaramıyorum .(hergün yoğurdunu evde yaparım ,balığı tavuğu kıyması günlere göre takip ederim.)sadece oyun oynama konusunda sıkıntılıyım bunada şöyle bir düşünce eşlik ediyor(kızım beni sevmiyor bana bağlı değil aslada sevmeyecek çünkü iyi bi anne değilim.babasına gidince bana gelmez teyzesine gidince bana gelmez.çok çocuk gördüm bir yabancı karşısında hemen annelerine sarılıyor ama benim kızım asla öyle yapmaz daha anlatmadığım bi ton şey var .

Genişletmek için tıkla...

çok iyi anlıyorum ben de aynı şeyleri düşünüyorum zaman zaman..böyle vesveseler önem verdikçe artıyo da ..içinden çıkılmaz bir hal alıyo..imtihan dünyası işte...içim nasıl daralıyo anlatamam..halbuki ne çok isterdim bebeğimi huzurla büyütmeyi..bakmaya koklamaya kıyamıyorum ve ben de çoğu zaman haketmiyomuşum gibi hissediorum..inş.geçecek rabbim anne sevgimi ,şefkatimi doyasıya hissedeceğim günleri de getirecek...peki sence tadavi olmak gerekiyor mu..çocuklarımızı bağımlı birer kişilik olarak yetiştirerek , sürekli korumacı olarak özgüvenlerinin oluşmasını engelleyerek vebal altına giriyor muyuz...korkuyorum yarın bana hesap sorar mı diye ...dua edeceğim senin için nolur sen de bana dua et..

irazcik .!.:

çok iyi anlıyorum ben de aynı şeyleri düşünüyorum zaman zaman..böyle vesveseler önem verdikçe artıyo da ..içinden çıkılmaz bir hal alıyo..imtihan dünyası işte...içim nasıl daralıyo anlatamam..halbuki ne çok isterdim bebeğimi huzurla büyütmeyi..bakmaya koklamaya kıyamıyorum ve ben de çoğu zaman haketmiyomuşum gibi hissediorum..inş.geçecek rabbim anne sevgimi ,şefkatimi doyasıya hissedeceğim günleri de getirecek...peki sence tadavi olmak gerekiyor mu..çocuklarımızı bağımlı birer kişilik olarak yetiştirerek , sürekli korumacı olarak özgüvenlerinin oluşmasını engelleyerek vebal altına giriyor muyuz...korkuyorum yarın bana hesap sorar mı diye ...dua edeceğim senin için nolur sen de bana dua et..

Genişletmek için tıkla...

belkide gerekiyor bilmiyorumki
annem ve eşim iyi olduğumu söylüyorlar(bu düşündüklerimi bilmelerine rağmen)
ancak bence normal değil ama psikoloğunda bir faydasını görmeyenler varmış
eşine anlat konuşun vs... diyormuş
yada uyuşturan robotlaştıran bir ton ilaç
ne yaparsak yapalım bize hesap soracaklar diye yaşarsak yine kendimize zarar veriyoruz
tabiki ederim sende bana dua et çok kötüyüm cidden
bebek durmuyo sonra yazarım yine

aslinda su takinti isi her keste var, normal bir sey, yalniz asiri derece olmamali
COZUM : senin allaha karsi olan inancini ve guvenini arttirmak lazim - eger allah sana yeda senin sevdiklerine kotu bir sey isterse
(ALLAH KURUSUN) ona hic kimse maani olamaz (sen istersen kafana tak yeda takma) bir sey degistiremezsin bunu tersi de dogru . su demekki biz cok zayifiz, cagrasiziz , aciziz - madem hal buki sen allaha guven ve duaa et (ey allahim sen bana ve tum sevdiklerime
saglik, sihhat, mutluluk, ve bol rizk ver) amin.








9

Bende yaşadım aynılarını, sevdiklerime birşey olacak korkusuyla başlamıştı bu istemdışı saçma ve kötü düşünceler, ama gerçekten istemdışı şeyler, kesinlikle engel olamıyordum kendime. Ben bir kere kendimi mezarın içinde tabutla görmüştüm, çırpınıyordum kurtarın beni diye. Nasıl ağlayarak uyanmıştım şaşkın, ölümü yaşadım rüyamda. İyice sıyırma derecesine gelmiştim, her gecem kabustu. Gündüz de farklı değildi, ansızın aklıma gelir birden moralim alt üst olurdu. Bakardım insanlara, acaba hangisi aramızdan ayrılacak habersiz derdim? Aynanın karşısına geçerdim, acaba daha ne kadar zamanın var smuwila derdim? Bir şarkı vardı çocukken anneme babama bakıp içlenirdim dinlerken, erkin korayın öyle bir geçer zaman ki şarkısı, çelik seslendirmişti. Mesela o şarkıyı ne zaman duysam annemle babam bir gün giderse ben ne yaparım deyip zaman geçtiği için hıçkıra hıçkıra ağlardım. Sonra 2008 yılında en sonunda doktora gittim ve anksiyete bozukluğu olduğunu söyledi. Bir sürü ilaç verdi ama yan etkileri ağır geldiğinden kullanamadım. O yüzden sizi çok iyi anlıyorum, ama sadece anlamakla kalıyorum işte.

çok haklısınız.rabbim neyler neylerse güzel eyler.ilahi akışa bırakmak lazım kendini ama öle ansızın saçma sapan düşünceler gelince ee yapımda evhama açık olunca dayanamıyorum ..ama söz verdim kendime burda gördüm ki benzer şeyler yaşayan çok kişi var..anne olmak güçlü olmakmış..dayanacağım ve bu düşünceleri(vesveseleri)önemsemeyeceğim inş.tşk ederim msjlar için..rabbime sığındım bana ,kızıma,eşime ,sevdiklerime ve tüm inanan kullarına sağlık,mutluluk ve huzur versin inş (amin)



9[/QUOTE]