merhaba arkadaşlar, bu yılın son günü hepimizde ardımızda bıraktığımız sevinçlerin, hüzünlerin izleri var..umarım sevinçleriniz daim olsun Allah hüzün yüzü göstermesin hiçbirinize..
ben yılbaşı günlerini pek sevmem ve çocuklarım olana kadar kutlamazdım.
çünki çok sevdiğim biricik annemi tam 20 yıl önce bir yılbaşı gecesi kaybettim..
o zamanlar 12 yaşındaydım anneciğim zaten kalp hastasıydı kendisi 18 yaşındayken rahatsızlanmış ve 4 kez açık kalp ameliyatı olarak kalbinde bir pille yaşamaya m ahkum kalmıştı..hatırlarım küçüklüğümde kucağında yattığımda o pilin sesine okadar alışmıştımki bana annemin ninnisi gibi gelirdi onu kaybettikten sonra uyuyamadım haftalarca o sesi o kokuyu aradım ,istedim..
doktorların anneme doğurursan ölürsün demesine rağmen , annem herşeyi göze alarak beni dünyaya getirmiş ( bazen nedendi bu mucadele diyorum nedenn sadece 12 yıl içinmi :çok üzgünüm: ) bana mükemmel bir anneydi hatta babaydıda, çünki babam beni hiç sevmedi yada göstermedi ..annem ikisininde sorumluluğunu üstlencek kadar güçlü bir kadındı..
benim anneme hiç bişi olamazdı çünki o benim annemdi..inanırmısınız ben annem vefat edene kadar 1 gece bile ayrı geçirmedim okuldayken bile özler ağlardım sanki biliyomuşuz birbirmize doyamıcağımızı senağlama
işte sene 1988 in kasım ayıydı .annem bir sabah uyandığımda bir anda çökmüştü bana kızım fazla eşya al yanına ananenlere gidcez ben çok hastayım orda kalcaz dedi..bende anne ben sana bakarım dedim olmaz kızım çok üşüyorum, hiç iyi diilim dedi.aslında yüzündeki çöken ifade sanki bana tehlike oldunu hissettirmişti ama dediğim gibi konduramazdım..o gün evimizden ayrıldık ve bir daha bir aile olarak hiç dönemedik oraya benim o günden sonra ilk gidişim annemi kaybettikten sonra eşyalarını ellerimle çantalara koyup dağıtmam içindi senağlama
günlerce hastane ve ev arasında mekik dokudu annem ben orta 2. sınıf öğrencisiydim derslerime çok önem verirdi ve asla hastaneye gelip etkilenmemi istemedi.onu ancak hafta sonları eve geldiğinde görüyodum..geceleri ananemin koynunda onu arıyordum ağlıyarak uyuyakalırdım hep..
işte böyle geçen 1 buçuk ayın sonunda yılbaşı günü gelip çatmıştı..o gün annemi eve yolladılar iyi görünüyordu hatta bana hadi ellerime oje sür ne zamandır bakamadım kendime dedi bende en sevdiği kırmızı ojelerini sürdüm tırnaklarına ( nerden bilebilirdim ki ertesi gün silcem buz gibi ellerinden o ojeleri ) güzel başlayan akşam saat 11 cıvarı annemin nefes alamama problemi başladı sürekli bana bakıyordu hep göz gözeydik ama neden yanına gidmedim bilmiyorum elim ayağım tutmuyordu gidemedim keşke gidip son kez doyasıya öpüp koklayıp kalbinin son atışlarını dinleseydim senağlama onu en son hatırlayışım dayımın kucaklayıp hastaneye götürmek için arabaya bindirirken başını son bir hamleyle zorla kaldırıp bana bakışıydı 20 yıldır hep o gözleri gözümde başka hiç birşeyini hatırlmaıyorum :çok üzgünüm:
gece 2 di dayım geldi kapıya ananem açtı ve ben koridorun diğer ucundayım sadece çığlık duydum ve anladım hemen 1 buçuk aydır yattığı yatağa koştum kırmızı şalına sarıldım ve ağladım halada ağlıyorum ölene kadar ağlıcam ..
anneciğim seni çokkkkkkkkk özledimm torunların seni hiç tanımadı ama çok seviyorlar ,,
arkadaşlar sizleri üzdüysem özür dilerim ama kk benim ailem , bu duygularımı yıllardır kimseye anlatamadım ..ama sizlerle paylaşmak istedim .. :enbuyukkk:
( ya bir kez olsun bile anne sözcüğünü kullanamayanlar 
